Η ιστορία της Νίκης: 17 βήματα και 9 εβδομάδες

Αύγουστος 2013, η πρώτη θετική χοριακή. Χαρά και μόνο χαρά. Ήρθε η ώρα του πρώτου υπερήχου και....δίδυμα! Και πάλι πολλή πολλή χαρά, άλλα και άγχος και φόβος. Όλα πήγαιναν τέλεια. Ούτε εμετοί, ούτε ζαλάδες, ούτε κούραση, τίποτε. Οι εβδομάδες περνούσαν κι εμείς συνηθίζαμε στην ιδέα των δύο μωρών και προετοιμάζαμε τον ερχομό τους με μεγάλη χαρά.

19 εβδομάδων και βλέπω μια περίεργη βλέννα. «Ξεκουράσου» μου λέει ο γιατρός «και έλα το πρωί για υπέρηχο». Πήγαμε χαλαροί για έναν ακόμα υπέρηχο ρουτίνας όπως νόμιζα σαν όλους τους προηγούμενους. Από την ώρα που άρχισε ο υπέρηχος μέχρι να μπω στο χειρουργείο δεν πέρασαν ούτε 5 λεπτά. Εξάλειψη τραχήλου, το μόνο που πρόλαβα να συγκρατήσω. Αν δεν πήγαινα στο νοσοκομείο εκείνη τη μέρα, θα τα έχανα τα μωρά. Μετά το χειρουργείο, ξάπλα και ακινησία. Μπάνιο επιτρεπόταν μόνο δύο φορές την εβδομάδα κι αυτό καθιστή. Σηκωνόμουν μόνο για τουαλέτα: 17 βήματα. 17 βήματα ήταν από το κρεβάτι μέχρι το μπάνιο, τα είχα μετρήσει. Θα έκανα όμως τα πάντα για να γεννηθούν καλά τα μωρά μου. 

Οι εβδομάδες περνούσαν με άγχος και δύσκολα, αλλά κάθε Παρασκευή που άλλαζα εβδομάδα είχαμε πάρτι. Έφτασα 22, 24, 26, πήρα θάρρος. Λέω, εδώ ξάπλα θα κάνω υπομονή να πιάσουμε τις 32. Ένα βράδυ, στις 27 + 6 ξαφνικά νιώθω μεγάλη πίεση για τουαλέτα. Ο άντρας μου κοιμόταν. Σηκώνομαι και... νερά. Σαν να άδειασε κάποιος έναν κουβά με νερό στο πάτωμα. Πανικός. Πήρα τον γιατρό. «Πήγαινε» μου λέει «και έρχομαι». Στο μαιευτήριο, εξετάσεις, οροί, ενέσεις κι εγώ σαν χαμένη. «Ας τα κρατήσουμε δυο-τρεις μέρες ακόμα και θα κάνουμε καισαρική» μου λέει ο γιατρός. Η μπεμπούλα μου είχε σπάσει τον σάκο της. Έμεινα 4 μέρες με τα μωρά στην κοιλιά από την ημέρα που μου έσπασαν τα νερά. 

Τη Δευτέρα ήταν να πάω πάλι για υπέρηχο, για να δούμε πόσο υγρό είχε η μικρή. Και ξαφνικά, πόνοι κάθε 5λεπτο που κρατούσαν 1 λεπτό. Είχα μπει σε διαδικασία φυσιολογικού τοκετού με τον τράχηλο δεμένο από το χειρουργείο! Εννέα εβδομάδες άντεξα ξάπλα και στις 10/2/2014 γέννησα τα μικρά μου θαυματάκια: 1000 γρ. ο μικρούλης και 1100 γρ. η μπεμπούλα μας. 

Και ξεκίνησε ο δύσκολος δρόμος της ΜΕΝΝ. Την πρώτη μέρα μαζί με καθετήρα και ορό κατέβηκα να τα δω: δυο τοσοδούλικα πλασματάκια με τεράστια πάμπερς και σωληνάκια. Όταν έφτασε η μέρα να φύγω από το μαιευτήριο και τα άφησα εκεί, έκλαψα πολύ, μήπως ένιωσαν ότι τα παράτησα. Οι μέρες περνούσαν αργά. Ανέπνεα και ζούσα δυο φορές την ημέρα, στο επισκεπτήριο. Περιμέναμε έξω από τη ΜΕΝΝ και όταν δεν άνοιγε η πόρτα στην ώρα της, σφίγγονταν οι καρδιές μας. Εξαιτίας ποιου δεν ανοίγουν; Ποιος έπαθε κάτι; Δόξα τω θεό, όλα για εμάς πήγαν άψογα. Ένα μεσημέρι χτύπησε το κινητό μου. Αναγνώρισα το νούμερο, ήταν από τη ΜΕΝΝ. Ένας κόμπος στον λαιμό. Το σήκωσα και έτρεμα. Η γραμματέας με ενημέρωσε να πάμε νωρίτερα, γιατί έχουμε εξιτήριο! Και τα δυο μωρά μαζί! Ο άντρας μου στη δουλειά. Δεν θυμάμαι για πότε τον πήρα τηλέφωνο, για πότε ντύθηκα, κάλεσα ταξί, πήρα ρούχα των παιδιών, πορτ μπεμπέ και όλα τα έγγραφα που χρειαζόμουν. Σε μισή ώρα ήμουν εκεί. Επιτέλους, μετά από 64 ημέρες τα πήραμε στο σπίτι μας και από τότε δεν υπάρχει πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στη γη! 

Οι σταλίτσες μου τώρα κοντεύουν να κλείσουν χρόνο (διορθωμένη 10 μηνών) και τίποτα δεν θυμίζει εκείνες τις δύσκολες μέρες... Έκτος από τη μαμά που τα φέρνει στο νου της και τα ξαναζεί κάθε μέρα σχεδόν. Αλλά δεν το λέω πουθενά. Μόλις τα παίρνω αγκαλιά, τα ξεχνάω όλα. Δεν πιστεύω πως θα ξεπεράσω ποτέ την εποχή της ΜΕΝΝ, αλλά έχω τα μωρά μου και αυτό έχει σημασία. Θάρρος λοιπόν σε όλους, υπομονή και πίστη στα προωράκια, γιατί είναι μαχητές! Και σας το λέει μια μαμά που όταν βλέπει βίντεο από τη μονάδα, ανατριχιάζει ακόμη. Θάρρος, πίστη και υπομονή!

Νίκη Αβράμη 

Συναισθήματα μιας μαμάς διδύμων 26 εβδομάδων

Τι θυμάσαι από την ώρα που ετοιμαζόσουν να γεννήσεις στο μαιευτήριο; Άγχος σίγουρα. Να σου κάνουν επισκληρίδιο; Τον σύζυγό σου δίπλα σου να σε εμψυχώνει; Να σε ετοιμάζουν για την καισαρική ή για φυσιολογικό τοκετό και να περιμένεις όπου να ‘ναι να βγει το μωρό;

Τι θυμάμαι εγώ; Να με πηγαίνουν τρέχοντας στο χειρουργείο. Τρία άτομα από επάνω μου. Ο ένας να μου κάνει ένα γρήγορο υπέρηχο και να με ρωτά σε ποια εβδομάδα είμαι, ο άλλος να μου κόβει τα ρούχα με το ψαλίδι, γιατί δεν προλάβαιναν να μου τα βγάλουν και ο αναισθησιολόγος να μου δίνει το φάρμακο για ολική νάρκωση. Οι σκέψεις μου: Εγώ τώρα πεθαίνω. Πώς να είναι άραγε; Θα αισθανθώ τίποτα;

Ποιες είναι οι αναμνήσεις σου από την πρώτη φορά που είδες το μωρό σου; Συγκίνηση σίγουρα, θα σου το έδωσαν αγκαλιά, θα παρατηρούσες το πρόσωπό του, πώς είναι. Όλοι γύρω σου θα σου έλεγαν να σου ζήσει. Θα άκουσες το κλάμα του.

Ποιες είναι οι δικές μου από την πρώτη φορά που αντίκρισα τα μωρά μου;  Μπιπ, μπιπ, μπιπ, μπιπ.... Οι ήχοι από τα μηχανήματα κορεσμού οξυγόνου πάνω από δύο γυάλινα κουτιά γεμάτα καλώδια, σωληνάκια, ορούς τυλιγμένα γύρω από δύο κορμάκια 800 γραμμαρίων, διάφανα, τόσο μικρά, που οι σύριγγες δίπλα τους που τους έδιναν τα φάρμακα ήταν μεγαλύτερες. Το πρόσωπό τους δεν φαινόταν καν. Το μόνο που έβλεπα ήταν οι αναπνευστήρες. Αυτά που άκουσα από τους γύρω μου ήταν: Κρίσιμη κατάσταση, λοιμώξεις, εγκεφαλικές αιμορραγίες, δύο ανακοπές...

Πώς πέρασε ο πρώτος καιρός μετά τον τοκετό σου στο νοσοκομείο και μετά στο σπίτι; Οι πρώτοι μήνες; Κούραση σίγουρα πολλή, ξενύχτια, άγχος ίσως για το αν τρώει καλά το μωρό, αν θα θηλάσεις, αλλά και χαρά για εσένα, συγγενείς, γιορτινό κλίμα, όνειρα για τη ζωή όλων μαζί στο μέλλον. Ψώνια, δώρα, ρουχαλάκια, στολισμός παιδικού δωματίου.

Πώς πέρασε ο δικός μου πρώτος καιρός; Δύο φορές την ημέρα αναμονή έξω από την πόρτα της εντατικής μέχρι να ανοίξει, πλύσιμο χεριών και αποστείρωση, πράσινη ποδιά, για να δω για μισή ώρα τα παιδιά μου και να με ενημερώσουν οι γιατροί. Κάθε μέρα κάτι άλλο. Μια καλά, μια άσχημα, ένα τρενάκι που ανεβοκατέβαινε κι εγώ απλώς να ταξιδεύω πάνω σε αυτό. Τρεις μήνες να μην ξέρεις τι θα ακούσεις, αν τα παιδιά σου θα ζήσουν, αν θα είναι πάνω απ’ όλα υγιή και πάρτι για κάθε πρόοδο ή 10 γραμμάρια που θα πάρει το παιδί.

Πόσοι από εσάς για μήνες χρειαζόσασταν τουλάχιστον 40 λεπτά για να πιει το παιδί σας 20 ml γάλα και όχι πάντα, και κάθε τρεις μέρες το ζυγίζατε για να δείτε αν παίρνει βάρος; Για πόσους η απλή ερώτηση «πόσο μηνών είναι το μωρό;» αποτελεί σπαζοκεφαλιά και παύση λεπτού προτού απαντήσουν; Τι να πω, τη χρονολογική αποκλείεται, να πω τη διορθωμένη ή να κόψω λίγο και από τη διορθωμένη;

Πόσοι είχατε κάθε τρεις και λίγο μια λίστα με γιατρούς στους οποίους θα έπρεπε να τρέχετε το παιδί σας για εξετάσεις, νευρολόγους, οφθαλμίατρους, κ.λπ.; Πόσοι μήνες θα έπρεπε να περάσουν για να έρθει κάποιος στο σπίτι σας να δει το μωρό, αλλά και όταν τελικά ερχόταν, θα είχε σίγουρα ερωτηθεί μήπως ήταν άρρωστος; Πόσοι θα σκεφτείτε διπλά και τριπλά και δεκαπλά προτού στείλετε το παιδί σας σε κάποιο παιδικό πάρτι τον χειμώνα; Πόσοι κάθε φορά που θα αρρωστήσει το άγχος θα βαράει κόκκινο γιατί ανά πάσα στιγμή μπορεί να μεταφερθεί στο νοσοκομείο με λοίμωξη του αναπνευστικού;

Ωστόσο, πόσοι από εσάς βλέπουν καθημερινά το παιδί τους μέχρι εκεί που έχει φτάσει και αντικρίζουν ένα θαύμα; Πόσοι πανηγυρίζουν με κάθε του επίτευγμα: όταν στερεώσει την πλάτη του, όταν κάνει τα πρώτα του βήματα, όταν αρχίσει και λέει τις λεξούλες του;

Την πρώτη φορά που είδα τις κόρες μου δεν τη φέρνω ποτέ στο μυαλό μου. Κάποιες φορές που το έκανα δεν μπορούσα να το αντέξω και το αποφεύγω. Δεν θυμάμαι την πρώτη φορά που τις άγγιξα. Δεν θυμάμαι πότε ανέπνευσαν μόνες τους. Δεν θυμάμαι την πρώτη φορά που τις τάισα με μπιμπερό όταν είχαν πια βγει από τη θερμοκοιτίδα. Θυμάμαι ότι την πρώτη φορά που τις πήρα αγκαλιά ήμουν τόσο παγωμένη, που δεν ξέρω ακριβώς πόσο έντονα το ένιωσα, τη δεύτερη φορά τα συναισθήματα ήταν πιο δυνατά.

Θυμάμαι όμως κάθε φορά που περίμενα τα αποτελέσματα κάποιας εξέτασης με αγωνία. Κάθε φορά που περίμενα με τους υπόλοιπους γονείς έξω από τη μονάδα και άνοιγε η πόρτα και μια φωνή σου έλεγε ότι κάποιο παιδάκι μέσα έχει επεισόδιο και δεν θα μπει κανείς, και εσύ απ' έξω να περιμένεις, χωρίς να ξέρεις για ποιανού το παιδί πρόκειται. Θυμάμαι ακόμα και μετά από αρκετό καιρό, εκεί που όλα έδειχναν να πηγαίνουν καλύτερα, ξαφνικά να προκύπτει κάτι καινούργιο και άγχος και αγωνία πάλι από την αρχή.

Το παιδικό δωμάτιο το έφτιαξα 2-3 ημέρες προτού τα παιδιά έρθουν σπίτι. Μέχρι τότε δεν είχα ψωνίσει τίποτα. Θυμάμαι ότι έψαχνα κάποιον να μιλήσω, να με καταλάβει, αλλά δεν υπήρχε κανείς. Όλοι με κοιτούσαν λες και ζούσα σε άλλο πλανήτη, το μόνο που έκαναν ήταν να με κάνουν να αισθάνομαι χειρότερα – το οποίο συνεχίζεται ακόμα και τώρα. Ακόμα και τώρα αποφεύγω τις συζητήσεις που έχουν να κάνουν με μωρά και συμπεριφορές.

Παρόλα αυτά έχω μάθει πόση δύναμη κρύβουν μέσα τους όλοι αυτοί οι μαχητές στα γυάλινα κουτάκια τους. Πόση δύναμη παίρνουν και οι γονείς από αυτά και πόσο καμαρώνουν βλέποντάς τα να μεγαλώνουν και να κάνουν πράγματα που σε άλλη περίπτωση θα θεωρούνταν αυτονόητα. Απλώς είναι μια πληγή που δεν κλείνει, τουλάχιστον δεν ξέρω αν θα κλείσει ποτέ μετά από αρκετά χρόνια, αλλά ακόμα είναι πολύ νωπή και μια μάχη για όλη την οικογένεια, η οποία δεν σταματά με την έξοδο από τη μονάδα, όπως πολλοί νομίζουν.

Μαίρη

Γι' αυτό σας λέω: ελάτε να γίνουμε παρέα. Οι γονείς με πρόωρα καταλαβαίνονται και αναζητούν λύσεις για να βελτιώσουν τις συνθήκες που έζησαν και ζουν. Το Σάββατο 17 Γενάρη, στις 5 το απόγευμα, στο Εργαστήρι Μελέτης της Παιδικής Ηλικίας, Ιωάννου Φιλήμονος 3, πίσω από την αμερικάνικη πρεσβεία, συναντιόμαστε για να μοιραστούμε ιδέες και εμπειρίες. Περισσότερες λεπτομέρειες εδώ. 

Άλλη μια ιστορία: Στα πρόθυρα της κατάθλιψης

Τέλος του Γενάρη του 2014 έμαθα πως ήμουν έγκυος, αγχώθηκα αρκετά, γιατί πριν από περίπου έναν χρόνο είχα μία αποβολή. Μέχρι να περάσει το 1ο τρίμηνο το ήξεραν μόνο ο άντρας μου και η δουλειά μου. Δεν ήθελα να το μάθουν οι δικοί μας, δεν ήθελα να γίνει κάτι και όλοι ξανά να με λυπούνται. Πέρασε το 1ο τρίμηνο και στον 4ο μήνα άρχισε να ανεβαίνει η πίεση και να έχω λεύκωμα στα ούρα. Ο γιατρός μου δεν το σπουδαιολόγησε, διότι στις επόμενες εξετάσεις τα αποτελέσματα ήταν εντάξει κι έτσι ηρέμησα. Ωστόσο είχα και τις προετοιμασίες για τον γάμο μου και τη δουλειά μου και δεν το είχα στο μυαλό μου. 

Τον Ιούνιο, όταν διένυα τον 5ο μήνα, άρχισε η πίεση να ανεβαίνει ξανά, μαζί και το λεύκωμα. Πάμε στον καρδιολόγο και στον νεφρολόγο και οι δύο μου λένε: σταμάτα το αλάτι, μέτρημα της πίεσης 3-4 φορές την ημέρα, κόψε οτιδήποτε περιέχει αλάτι και ζάχαρη, μέτρημα του βάρους καθημερινά, όχι στρες, όχι άγχος, όχι βόλτες, όχι δουλειές στο σπίτι, ξαπλωμένη συνεχώς από την αριστερή πλευρά για να αιματώνεται ο μικρούλης και χάπια για την πίεση. Ο γάμος ήταν να γίνει στις 14/6. Τελικά τα καταφέραμε και έγινε, προσέχοντας βέβαια πολύ. 

Μέχρι τις 29/7 ήμουν στο σπίτι χαλαρή, χωρίς να κάνω τίποτα. Το μόνο που έκανα ήταν να πάω να ψωνίσω για το μωρό. Δεν ήθελα, ήταν πολύ νωρίς για να ψωνίσουμε, ήθελα να περάσει και ο 7ος μήνας, αλλά ο άντρας μου επέμενε. Δεν ήξερα τι του είχαν πει, δεν ήξερα πόσο επικίνδυνη εγκυμοσύνη είχα, δεν ήξερα πως ανά πάσα στιγμή θα μπορούσα να πεθάνω και εγώ και το μωρό, δεν ήξερα τίποτα. Αφότου γυρίσαμε στο σπίτι, δεν άκουγα το μωρό - φανταστείτε πως πήγαινα μέρα παρά μέρα και κάποιες φορές και κάθε μέρα στο νοσοκομείο για να ακούσουμε την καρδούλα του, διότι λόγω της υψηλής πίεσης ο μικρούλης μου δεν κινούταν πολύ. 

Για να μην μακρηγορώ, στις 29 Ιουλίου, αφού η πίεση είχε φτάσει 16 με 9 και όλη την ημέρα δεν έπεφτε με τίποτα, μιλάω με τον γιατρό μου και μου λέει να ετοιμαστώ για το νοσοκομείο. Στο νοσοκομείο είχαν κάτι παλιά πιεσόμετρα και μου έβγαζαν την πίεση 12 και 11, το πολύ 13, ενώ με το δικό μου πιεσόμετρο ήταν 16 και 17. Οι γιατροί δεν με πίστευαν, μέχρι που ένας γιατρός χρησιμοποίησε το δικό μου και έπαθε σοκ. Θα καθόμουν στο νοσοκομείο μέχρι να γεννήσω, ο γιατρός μου πίστευε ότι θα άντεχα μέχρι την 34η εβδομάδα - ήμουν στην 30η. 

Στην 31η κάναμε την 1η κορτιζόνη για τους πνεύμονες του μωρού. Την επομένη έπρεπε να γίνει και η δεύτερη δόση. Την κάναμε το πρωί, ακούσαμε το μωρό, έκανα και το ντόπλερ, εγώ όμως είχα μια ένταση, ένα στρες, ζητούσα από τις μαίες να ξανακούσουν το μωρό. Το απόγευμα με βάζουν στον καρδιοτοκογράφο. Είμαι ήδη κανένα μισάωρο εκεί, όταν ξαφνικά οι παλμοί του γιου μου αρχίζουν και πέφτουν στους 80 και μετά πάλι πάνω. Φανταστείτε πως με είχαν άλλα 20 λεπτά εκεί και γινόταν αυτή η ιστορία. Η μαία καλεί τον γιατρό μου, με βάζουν στην αίθουσα τοκετού και όλα έγιναν σε κλάσματα δευτερολέπτου. Ο άντρας μου να μου βάζει φλέβα (είναι νοσηλευτής), η μαία να μου κάνει κλύσμα, να μου βάζουν καθετήρα, να με γδύνουν, να μου βάζουν την πράσινη ρόμπα.... Εγώ να αισθάνομαι ένα τίποτα. Το μόνο που έκανα πριν με βάλουν στο χειρουργείο ήταν ο σταυρός μου και τους άφησα όλους. Μέσα στο χειρουργείο δεν με κοίμισαν αμέσως, περίμεναν τον νεογνολόγο, αυτόν που κράτησε ζωντανό τον ήρωά μου. 

Και ήρθε η επόμενη μέρα, αυτή η μέρα που όλοι ήταν χαρούμενοι και εγώ ένα τίποτα. Δεν είχα τον γιο μου στην αγκαλιά μου, δεν είχα τίποτα. Μου λέει ο άντρας μου ότι όλα καλά με τον μικρό, ούτε αναπνευστική υποστήριξη χρειάζεται, πως είναι δυνατός. Πήγα το απόγευμα μόνη μου να τον δω, διότι ο άντρας μου είχε δουλειά. Πάω έξω από τη ΜΕΝΝ με τους υπόλοιπους γονείς. Εκεί που μέχρι να σε φωνάξουν, σου φεύγει η μισή σου ζωή. Και η υπόλοιπη όταν μπαίνεις μέσα. Μπήκα και αντίκρισα τον γιο μου. Ένα μικροσκοπικό ανθρωπάκι, γεμάτο σωληνάκια παντού, στο κεφάλι, στα χεράκια του, στα ποδαράκια του. Ήταν τόσο σοκαριστικό που με έπιασαν λυγμοί. Πήγα να ακουμπήσω την πατούσα του και από το βάθος ακούω τη διευθύντρια της μονάδας «μην τον αγγίζεις». Εκεί χάθηκα. Φεύγω από τη μονάδα και ο κόσμος μου είχε γίνει τόσο μαύρος. Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί, δεν ήθελα κανέναν. Όλοι μέσα στην κλινική ήταν χαρούμενοι. Παντού δώρα, ανθοδέσμες, μπαλόνια, γλυκά, κουφέτα και μωρά. Παντού μωρά. Το δικό μου να προσπαθεί να επιζήσει με νύχια και με δόντια. 

Με όλα αυτά είχα αφήσει το στήθος μου και είχε γίνει πέτρα. Καμιά μαία δεν με βοήθησε. Το μόνο που μου έλεγαν: «Αφού το μωρό είναι στα πρόωρα, τι να το κάνεις το γάλα; Κοψ' το, δεν έχεις γάλα». Έβαλα όλη μου τη δύναμη και ξεκίνησα και έβγαζα γάλα μόνο για τον γιο μου. Ο μπεμπάκος μου γεννήθηκε 1740 γρ. και 42 πόντους. Ξεκίνησε να σιτίζεται με γάλα την 2η εβδομάδα της ζωής του, ενώ από την 1η είχε διασωληνωθεί. Ο άντρας μου και εγώ ήμασταν σαν ζόμπι. Η ζωή μας ήταν μόνο η μονάδα - κάθε μεσημέρι και κάθε απόγευμα εκεί. Η μονάδα είχε 3 θαλάμους, ο 1ος ήταν για το πιο σοβαρά περιστατικά. Κάτσαμε 2 εβδομάδες εκεί, μετά πήγαμε στον 2ο θάλαμο που ξεκίνησε να μαθαίνει το μπιμπερό και λίγο το στήθος. Εκεί κάναμε και την πρώτη αγκαλιά, ήθελα να τον γεμίσω φιλιά, να του πω πόσο πολύ τον αγαπάω, να το φωνάξω. Με τον καιρό περάσαμε και στον 3ο θάλαμο, για να πάρει βάρος, μέχρι που έφτασε τα 2150 γρ.

Ο μπεμπάκος μου γεννήθηκε στις 5/8, τον πήραμε στο σπίτι στις 4/9. Η χαρά μας απερίγραπτη, αλλά και το άγχος μας επίσης. Η χαρά όμως κράτησε λίγο. Στις 21/9 τον πήγαμε ξανά στη μονάδα διότι είχε 2 κυανωτικά επεισόδια στον ύπνο του, έπαθε σηψαιμία, είχε κολλήσει μικρόβιο στη μονάδα και έπρεπε να μείνει εκεί μέχρι τις 15/10. Πάλι άγχος, πάλι αγωνία, πάλι αϋπνίες, πάλι στεναχώρια και όμως βγήκαμε και μέχρι τώρα είμαστε καλά. Βέβαια δεν έχουμε ηρεμήσει από εξετάσεις, είτε αυτό είναι υπέρηχος εγκεφάλου, εξετάσεις ματιών, ισχίων, νεφρών, αλλά είμαστε έξω, είμαστε στο σπίτι μας, κατ' οίκον περιορισμένοι μέχρι να περάσει ο χειμώνας.

Θα μπορούσα να γράφω μέρες ατελείωτες για τα συναισθήματά μου, για τον πόνο που βίωσα και για το παιδί μου, αλλά και για τα υπόλοιπα παιδάκια εκεί μέσα, για τους ανθρώπους γιατρούς που κάνουν υπεράνθρωπες προσπάθειες να σώσουν τα παιδιά μας. Εύχομαι στον κάθε γονιό που μπαίνει εκεί μέσα να έχει δύναμη και υπομονή και γερά νεύρα, γιατί όλο αυτό σε βγάζει στην τρέλα και να μιλάει, να μην κλείνεται στον εαυτό του. Ήμουν στα πρόθυρα της κατάθλιψης, αλλά με τη βοήθεια του άντρα μου και χάρη στον γιο μου έχω κρατηθεί στα πόδια μου. 

Νέες συναντήσεις

Για να ανακαλύψουμε μαζί τι χρειάζονται οι γονείς με πρόωρα παιδιά.

Τα ριζολούσιονς δεν μου αρέσουν. Ούτε οι απολογισμοί. Ειδικά όταν αφορούν την προσωπική μου ζωή και το ''πότε'' καθορίζεται από κάποιον άλλο. Αυτό που χοντρά χοντρά λέμε κύκλο σε μια πορεία ξέρεις πότε κλείνει και πότε ανοίγει, έστω κι αν το συνειδητοποιείς πολύ αργότερα, και δεν χρειάζεσαι καμία αντίστροφη μέτρηση, καμιά καμπάνα να χτυπήσει 12, κανένα ημερολόγιο να γυρίσει σελίδα. Σελίδα γυρίζεις εσύ. Με τις αποφάσεις σου. Συνήθως όταν δεν πάει άλλο ή όταν έχεις πάρει πολλή φόρα για να αλλάξεις ρότα. Τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό. Και σίγουρα όχι κάθε Πρωτοχρονιά. Να βάλω στόχους την τάδε ημερομηνία και να τσεκάρω αν τους υλοποίησα 365 μέρες μετά, μου φαίνεται αδιάφορο. Με το life coaching τα έσπασα και πάμε παρακάτω.

Πλην όμως τυχαίνει αυτόν τον μήνα - που καθόλου δεν μου αρέσει μετά τις 7 - να κλείνει ένας ας πούμε επαγγελματικός κύκλος. Πριν από έναν ακριβώς χρόνο γεννήθηκε η ιδέα για τις συναντήσεις των γονιών που έχουν πρόωρα παιδιά. Ήταν Ιανουάριος του 2014 όταν έγινε η πρώτη συνάντηση στην Αθήνα, ένα group therapy, με την αφιλοκερδή προσφορά του ψυχολόγου Πάτροκλου Παπαδάκη, για να μοιραστούμε τις εμπειρίες που μας σημάδεψαν. Ακολούθησε η επόμενη με την ψυχολόγο Χριστιάνα Γερμανού, στην Αθήνα επίσης, και μία ακόμη με την Έλλη Γιαννοπούλου στη Θεσσαλονίκη, αφού υπήρχαν πολλές αναγνώστριες που το ζητούσαν. Στη συνέχεια οργανώθηκαν οι συναντήσεις για γονείς, χωρίς την παρουσία κάποιου ψυχολόγου, με σκοπό να συζητήσουμε τις κοινές εμπειρίες μας, όσοι από εμάς έχουμε πλέον φύγει από τη ΜΕΝΝ, και να προσφέρουμε βοήθεια και στήριξη σε εκείνους που τώρα μετρούν μέρες μέσα. Κάτι σαν τα supporting parents' groups που λειτουργούν στο εξωτερικό. Η πρώτη από αυτές τις συναντήσεις έγινε πιλοτικά στην Αθήνα, στο φιλόξενο Εργαστήρι Μελέτης της Παιδικής Ηλικίας, δίπλα στη μονάδα του Έλενα και πολύ κοντά σε εκείνες των Παίδων και του Αλεξάνδρα. Και ακολούθησε το Ηράκλειο της Κρήτης, με την υποστήριξη των δυναμικών CretaMums και της επίσης μητέρας πρόωρου CretaMum Christina. Ψέματα να μην σας πω, προς μεγάλη μου απογοήτευση, από τις ΜΕΝΝ δεν ήρθε κανένας γονιός. Άλλη φάση αυτοί, πού να τρέχουν σε κάτι έξτρα, όταν δεν ξέρουν ακόμη τι τους ξημερώνει.

Μέχρι να κλείσει ο χρόνος, συζητήσεις γίνονταν τόσο με φορείς (ελπίζω να έχω νέα σύντομα), όσο και με άλλες μαμάδες, και στην παρέα, ένα καθόλου πρόωρο δίκτυο γονέων, προστέθηκε και εκείνη της Θεσσαλονίκης. Η Αγγελική Σακαλή, ειδική εκπαιδευτικός, μητέρα πρόωρων διδύμων, που είχε έρθει στην πρώτη μας συνάντηση εκεί, προσφέρθηκε να διοργανώσει τις επόμενες - χωρίς ψυχολόγο - συναντήσεις στη Θεσσαλονίκη. Μαζί της, προσφέρθηκε να μας φιλοξενήσει και το Σώμα Φίλων ΑμΕΑ Δράση για το Κάτι Άλλο. Η πρώτη λοιπόν συνάντηση στη Θεσσαλονίκη θα γίνει το Σάββατο 10 Γενάρη, στις 7 το απόγευμα, στην οδό Βιθυνίας 30, στην Κάτω Τούμπα και όσες-οι θέλετε να δηλώσετε συμμετοχή μπορείτε είτε στο mail μου (ksokou@gmail.com), είτε στο ίνμποξ της σελίδας του 31εβδομάδες στο facebook, είτε στο τηλ. 6970 993087 αλλά ακόμη και κάτω από αυτή την ανάρτηση (τα σχόλια δεν δημοσιεύονται προτού εγκριθούν).

Στην Αθήνα, θα βρεθούμε το Σάββατο, 17 Γενάρη, στις 5 το απόγευμα, στο Εργαστήρι πάλι, Ιωάννου Φιλήμονος 3, πίσω από την αμερικανική πρεσβεία. Και αυτή εδώ η συνάντηση θα έχει κάτι ξεχωριστό. Έναν χρόνο μετά, σας προσκαλώ για να πούμε τι θα μας βοηθούσε και πώς θα μπορούσαμε εμείς να βοηθήσουμε τους γονείς της ΜΕΝΝ και μαζί να φτιάξουμε το πώς και το πού, αλλά και το εάν των επόμενων συναντήσεων. Στην προκειμένη περίπτωση λοιπόν ίσως οι απολογισμοί και τα ριζολούσιον να έχουν κάποιο νόημα. Ελάτε να συζητήσουμε όσα χρειαζόμαστε τώρα και όσα χρειαστήκαμε κάποτε, αν και πώς θέλουμε να εξελιχθούν οι συναντήσεις μας, για να πάμε παρακάτω. Όλοι μαζί.

 

Υ.Γ. 1 Ευχαριστώ τη γραφίστρια Βιβή Μήτσουρα για τις αφίσες.

Υ.Γ. 2 Για τη συνάντηση στο Ηράκλειο που θα ακολουθήσει θα σας ενημερώσω asap.

 

Χριστούγεννα στην Ελλάδα

Την πρωτοσυνάντησα στο δωμάτιο αντλήσεως δίπλα στη ΜΕΝΝ. Είχε γεννήσει χτες και η μαία της της έδειχνε πώς να αντλεί. Περιχαρής εκείνη. Δύο αγοράκια, δεν θυμάμαι πόσων εβδομάδων ούτε άλλες λεπτομέρειες πέρα από δύο: έμενε στη Χαλκίδα, είχε κάνει 4 εξωσωματικές και μετρούσε συνολικά 7 αποβολές. Οι πληροφορίες μου ήρθαν κάπως σαν σφαλιάρα, γιατί μέχρι τότε νόμιζα ότι σε μένα είχε τύχει το μεγάλο ζόρι (έστω, ένα από τα μεγαλύτερα). Δεν είχα καν φανταστεί ότι και οι άνθρωποι που μένουν στην επαρχία γεννούν πρόωρα και ότι κατά πάσα πιθανότητα εκεί δεν υπάρχουν μονάδες νοσηλείας νεογνών. Και τότε τι; Αν εγώ ανεβοκατέβαινα δις ημερησίως από τα νότια στα βόρεια προάστια με μπουκαλάκια, θήλαστρα και βαθιά θλίψη στο αμάξι μου, εκείνη πώς - και κυρίως πού - ζούσε;

Φτιάχνοντας αυτό εδώ το μπλογκ έμαθα κι άλλες ιστορίες. Για τη μητέρα που κόντεψε να χάσει τα μωρά της και την ίδια της τη ζωή, επειδή η απόσταση που τη χώριζε από την πλησιέστερη ΜΕΝΝ είναι δυόμιση ώρες. Για τους γονείς από τη Ρόδο που εγκαταστάθηκαν στο Ηράκλειο ή άφησαν εκεί ένα κομμάτι της ψυχής τους για διάστημα που έμοιαζε αιώνας. Για μια άλλη μητέρα που ζει στην Κομοτηνή και βάζοντας πάνω από θεούς και πράγματα το καλό των παιδιών της, μοιράζει την εβδομάδα της ανάμεσά τους, ώστε το μεγάλο να συνεχίσει το σχολείο του στην πόλη που διαμένουν και το μικρό να βρίσκεται κοντά στη μονάδα της Θεσσαλονίκης όπου παρακολουθείται ακόμη.

Ρώτησα τι κάνουν οι οικογένειες που μένουν σε κάποιο νησί, αλλά το παιδί τους χρήζει τακτικής παρακολούθησης ή φυσιοθεραπείας, επειδή έχει κάποια μόνιμη βλάβη. Κι έμαθα ότι παίρνουν το πλοίο και ταξιδεύουν, ταξιδεύουν μια ζωή. Περιμένοντας να εγκριθούν τα ταξιδιωτικά τους έξοδα, αλλά όχι εκείνα της διαμονής σε κάποιο κρύο ξενοδοχείο, ούτε βέβαια τα επιπλέον ιατρικά που προκύπτουν όταν «δεν υπάρχει ραντεβού» στα δημόσια. Την ίδια στιγμή που σε κάποια ευρωπαϊκά κράτη ένα μικρό λεωφορείο, σαν τα σχολικά που έχουμε εμείς στις πόλεις μας, αλλά χωρίς έξτρα οικονομική επιβάρυνση, περνάει από το σπίτι του παραπληγικού παιδιού, το παίρνει και το πηγαίνει στον φυσιοθεραπευτή, στο μάθημα κολύμβησης, στο ειδικό σχολείο αργότερα. Επειδή εκεί το κράτος μοιάζει να έχει αναλάβει τις ευθύνες του ή τέλος πάντων μοιάζει να θυμάται τον λόγο της ύπαρξής του. Ενώ εδώ κλείνει μονάδες. Τη ΜΕΘ στη Ρόδο για παράδειγμα. Λες και οι ζωές των παιδιών κάνουν ταξίδια αναψυχής στα νερά του Αιγαίου.

Ζήτησα από την Αντιγόνη που μένει στην Κομοτηνή (την ιστορία της διαβάζετε εδώ) να μιλήσουμε για τη ζωή της που δεν έχει επανέλθει σε φυσιολογικούς ρυθμούς, όμως εκείνη μου μίλησε για τις ζωές όλων. «Στην Κομοτηνή όπου μένουμε μόνιμα δεν υπάρχει ΜΕΝΝ. Τα πρόωρα νεογνά μεταφέρονται στην Αλεξανδρούπολη. Για όλους όσοι γνωρίζουν από προωρότητα, ξέρουν πόσο κρίσιμα είναι τα πρώτα λεπτά ενός πρόωρου νεογνού. Εγώ πέρασα το μεγαλύτερο διάστημα μιας εξαιρετικά δύσκολης εγκυμοσύνης στο Κιλκίς όπου είναι ο τόπος καταγωγής μου και η πατρική μου εστία και βρίσκεται κοντά στη Θεσσαλονίκη. Επειδή η προωρότητα είναι μία διαδρομή που συνεχίζεται εντός και εκτός ΜΕΝΝ, που ξεκινά σε πολλές περιπτώσεις από την περίοδο της εγκυμοσύνης και ακολουθεί σημαντική μερίδα ανθρώπων για μία ζωή, θεωρώ ότι πρωταρχική υποχρέωση είναι να παρέχουμε τις καλύτερες δυνατές ιατρικές συνθήκες. Θεωρώ ότι ο καθένας και η καθεμία από εμάς αξίζει να δώσει έναν αγώνα που θα βελτιώσει τις ζωές των παιδιών μας και τις ζωές των μελλοντικών γενεών».

Θα ακολουθήσω λοιπόν το παράδειγμά της. Και θα δείξω πάνω και πέρα από τη δική μου ζωή, πάνω και πέρα ακόμη και από την προωρότητα που αφορά το 10% των γεννήσεων. Η μονάδα στη Ρόδο δεν αφορά μόνο τα πρόωρα. Η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στο Καστελόριζο (τυχαίο παράδειγμα) δεν αφορά μόνο τα πρόωρα. Η κατάσταση στη Θύμαινα ουδεμία σχέση έχει με τα πρόωρα (δείτε εδώ ένα συγκλονιστικό ρεπορτάζ). Και δεν χρειάζεται να ζήσεις εκεί για να το μάθεις. Καλά Χριστούγεννα.

ΧΡΗΣΙΜΑ

Αν ζείτε μακριά και χρειάζεστε στήριξη υπάρχει μια τηλεφωνική γραμμή, το 210 9319054 από τη Φαιναρέτη.

Αν ζείτε στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και το Ηράκλειο, το 31εβδομάδες σε συνεργασία με την Αγγελική Σακαλή και τη Χριστίνα Αποστολίδη των CretaMums αντίστοιχα διοργανώνει συναντήσεις για γονείς με πρόωρα (συμμετοχές στο ksokou@gmail.com ή στη σελίδα μας στο Facebook).

Αν θέλετε να κάνετε ένα δώρο στους γονείς και τα παιδιά των νησιών, ψηφίστε εδώ για να ανοίξει η ΜΕΘ στη Ρόδο.

Η ιστορία της Αντιγόνης: Φοβάσαι ακόμη και για τις σκέψεις σου

Δεν είναι εύκολο να μιλάς για αυτά τα πράγματα… αλλά κι από την άλλη δεν λένε ότι δεν πρέπει να κρατάμε μέσα μας ό,τι μας πονάει, μας πληγώνει, συναισθήματα, αισθήματα;

27 εβδομάδων και 4 ημερών έγραφαν τα χαρτιά. Εγώ επιμένω ότι ήμουν στην πρώτη μέρα της 28ης εβδομάδας. Τι σημασία έχει; Καμία. Η εικόνα του μικρού ήταν η πιο σοκαριστική που είδα μέχρι τότε. Βγαίνοντας την πρώτη μέρα από τη ΜΕΝΝ, είπα μέσα μου ότι αυτό δεν μπορώ να το αντέξω. Και η αλήθεια είναι ότι δυόμιση μήνες που μείναμε στη ΜΕΝΝ δεν τα πήγα πολύ καλά με τη διαχείριση της κατάστασης. Όσες φορές συγκρατούσα τους λυγμούς μου, ειλικρινά κατέβαλα τρομερή προσπάθεια. Και τώρα πάλι που τα ξανασκέφτομαι μου είναι δύσκολο, λυγίζω…

Μέσα στη ΜΕΝΝ δεν ξέρεις τι να ευχηθείς. Φοβάσαι ακόμα και για τις σκέψεις σου. Και πονάς. Πονάς πολύ. Πονάς για κάθε μωράκι που βρίσκεται εκεί μέσα. Κι αυτό είναι κάτι που σε συντροφεύει και στη μετά-ΜΕΝΝ εποχή.

Ήταν πολύ μικρός και ο αγώνας που έπρεπε να δώσει ήταν τεράστιος. Η πρώτη που μου ευχήθηκε στον δρόμο μετά τη γέννα «Να σου ζήσει» πήρε την απάντηση «Να ζήσει».

Όταν είσαι μέσα στη ΜΕΝΝ βρίσκεσαι μονίμως στο σημείο μηδέν. Ο πόνος είναι αβάσταχτος. Πονάει η ψυχή σου. Δεν θέλεις να ενημερώνεσαι από τους γιατρούς για το προηγούμενο 24ωρο, σε ενδιαφέρει το επόμενο. Κανείς δεν μπορεί να σου εγγυηθεί τίποτα για αυτό.

Όταν κάποια στιγμή αντιμετωπίσαμε πρόβλημα με τα ματάκια του μικρού, η πρώτη σκέψη μέσα στο ασανσέρ ήταν αν γίνεται μεταμόσχευση ματιών. Η δεύτερη ότι το μοναδικό που ίσως θα με πείραζε είναι ότι δεν θα μπορούσα να δω τον ίδιο να μεγαλώνει. Όταν ξεπεράσαμε το πρόβλημα και μοιράστηκα τη σκέψη αυτή με τον άντρα μου, μου εκμυστηρεύτηκε ότι κι ο ίδιος έκανε ακριβώς την ίδια σκέψη.

Πόσο ανήμποροι είμαστε. Και πόσο μικροί. Πονάει ο μικρός; Υποφέρει; Συνέχεια ερωτήματα, πάντα αναπάντητα, σκέψεις απελπισίας, απόγνωση.

Και ξαφνικά αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση. Και συνεχίζεις να κλαις. Χαρά, λύπη, πόνος, ευτυχία, πώς μπορούν να χωρέσουν όλα αυτά στο τέταρτο που βλέπεις τον μικρό;

Με τον μικρό σπίτι. Ποιος γονιός μπορεί να ξεχάσει την ημέρα που γεννήθηκε το παιδί του; Ποιος γονιός πρόωρου νεογνού μπορεί να ξεχάσει την ημέρα που βγήκε από τη ΜΕΝΝ; Έχω κατακτήσει σε όλο το μεγαλείο το συναίσθημα που λέγεται απόλυτη ευτυχία. Τώρα θα μου πεις όλα στο απόλυτο δεν τα ένιωσες τόσο καιρό; Έχω την αίσθηση ότι δεν υπάρχει άνθρωπος πάνω στον κόσμο που δεν θα αγαπήσει αυτό το μωρό.

Θα κλείσω με δύο σκέψεις. Θεωρώ ότι το ζήτημα της προωρότητας είναι ένα ακόμα ταμπού στα τόσα εκατομμύρια που μας τρώνε τις ζωές. Μου κάνει εντύπωση ότι οι γνωστοί μου δεν με ρωτάνε για τον μικρό πολλά πολλά, ούτε για την περιπέτεια που περάσαμε. Με τα ταμπού δυστυχώς κλειδώνουμε τις ψυχές και τα μυαλά μας. Εγώ δεν δέχομαι εκπτώσεις στα συναισθήματά μου. Θα συνεχίσω να μιλάω για το θέμα της προωρότητας και να ασχολούμαι όσο μπορώ, όπως μπορώ από τη θέση του γονιού, του ανθρώπου που δεν νιώθει άνετα κλεισμένος σε ένα καβούκι καθωσπρεπισμού. Αν μπορώ να προσφέρω το ελάχιστο, αυτό θα είναι ένας μικρός φόρος τιμής σε κάθε νεογνό που νοσηλεύεται σε εντατική.

Δεύτερη σκέψη που με βασάνιζε από την εποχή της ΜΕΝΝ και θα συνεχίσει να με βασανίζει. Εγώ είμαι σε θέση να γράφω την ιστορία μου, να μοιράζομαι την εμπειρία μου και ανήκω στην προνομιακή ομάδα που νικήσαμε τον Γολγοθά της ΜΕΝΝ. Τι γίνεται με εκείνους τους γονείς που η ιστορία τους δεν είχε την ίδια ευχάριστη κατάληξη;

Αντιγόνη Παπανικολάου

Η ιστορία της Χριστίνας: έπαθα σύνδρομο Hellp

Τι να γράψεις και τι να πεις; Πώς μπορούν με γράμματα να αποτυπωθούν τα συναισθήματα; Σκέφτεσαι, εγώ για ένα Double πήγα, τι έγινε και έμεινα μέσα; Γιατί είχα πίεση 19 -12, αφού δεν ένιωθα τίποτα άσχημο; Το μωρό λιπoβαρές μα εγώ έχω πάρει 14 κιλά. Τι σημαίνει λιποβαρές; Και καταλήγεις σε μια εντατική με ενδοφλέβια φάρμακα, με συνδεδεμένο μόνιτορ για την πίεση, το οποίο τρέμεις να γυρίσεις να κοιτάξεις. Σε ένα κρεβάτι μόνη σου, εσύ και το μωρό στην κοιλιά σου, να κάνεις προσευχές, μακάρι να πέσει η πίεση, μακάρι να πάω σπίτι μου, μακάρι να πάρει λίγο ακόμα βάρος η μικρούλα μου. Και κάθε μέρα να σου κάνουν εξετάσεις και όταν έρχεται το πρωινό να λες, θα φάω, άρα δεν γεννώ ακόμα, αντέχουμε άλλη μια μέρα, μπράβο μικρούλα μου και πάλι από την αρχή.

Ώσπου μια μέρα ήρθαν και μου είπαν «γεννάμε σε λίγο». Και άκουγα από μακριά «η μικρή χάνει παλμούς». Με πήραν με το κρεβάτι της εντατικής και με όλα τα μόνιτορ. Γέννησα με ολική νάρκωση. Και ξανά στην εντατική να σκέφτομαι, αφού έχω ακόμα κοιλιά και είμαι ακόμα εδώ, τι έγινε, γέννησα σίγουρα; Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι όταν μπήκα στο χειρουργείο ένιωσα μοναδική, όλο το προσωπικό του μαιευτηρίου ήταν κοντά μου, το ευχαριστώ για αυτό και για πολλά αλλά.

Η δική μου μαχήτρια μου γεννήθηκε 910 γρ. και έκλαψε αμέσως. Την είδα μετά από 2 μέρες. Έπαθα σοκ, κατηγορούσα - και ακόμα κατηγορώ - τον εαυτό μου για αυτό. Αντλούσα γάλα από την πρώτη μέρα με θήλαστρο και το πετούσα επειδή έπαιρνα φάρμακα. Η πίεση ακόμα στα ύψη, το ίδιο και η ταχυκαρδία. Και εκεί που είμαι στη μικρή και περιμένω τη γιατρό για ενημέρωση, έρχεται ο γυναικολόγος και μου λέει «μπαίνεις ξανά εντατική, έχεις σύνδρομο Hellp» (5% των γυναικών το παθαίνει μετά τη γέννα). Πάλι μακριά από το παιδί μου.

Μπήκα στις 26/11/13 στο μαιευτήριο, γέννησα στις 5/12/13 και πήγα στο σπίτι 12/12/13. Αμ, δεν πήγα. Τα πάντα μου, όλα μου ήταν εκεί, η ζωή μου, η μαχήτριά μου, το αστέρι μου. Αποφάσισα να πηγαίνω το πρωί και να φεύγω το βράδυ, να μένει μόνη της μόνο τη νύχτα κι ας ήμουν έξω από την αίθουσα. Αντλούσα εκεί και άφηνα το γάλα για εκείνη, παρακαλούσα πάντα για ένα «σταθερά», τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο. Άκουγα τον ήχο των μηχανημάτων και πεταγόμουν. Στις 25/12/13, στη γιορτή μου, εκτός από το «σταθερά», άκουσα και το «πάει καλά». Ακόμα και τώρα κλαίω με αυτό το δώρο, αλλά περισσότερο κλαίω γιατί ήρθε τότε μια αγαπημένη νοσοκόμα και μου είπε «πήγαινε πλύσου ξανά και έλα να αγγίξεις το παιδί σου». Μετά από 20 μέρες άγγιξα την πλατούλα της, έτρεμαν τα χέρια μου, δεν έβλεπα από το κλάμα τίποτα, την ένιωθα να κουνιέται και φοβόμουν μην της κάνω κακό, της άρεσε και μου άρεσε τόσο πολύ. 

Ήρθε παραμονή Πρωτοχρονιάς και μαθαίνουμε ότι μπορούμε να κάνουμε αλλαγή χρόνου με τα παιδιά μας. Κι άλλο δώρο! Απίστευτη εμπειρία η αλλαγή χρόνου μέσα στη ΜΕΝΝ. Πέρασαν οι μέρες και από τη μονάδα 3, πήγαμε στη 2 στα 1500 γρ. και από τη θερμοκοιτίδα πήγαμε σε κουνάκι και το χάδι έγινε αγκαλιά και τα δάκρυα... έμειναν δάκρυα, αλλά δάκρυα χαράς. Πήρα το μωρό μου στο σπίτι στις 19/2/14, 2580 γρ. Σήμερα κλείνει έναν χρόνο - 9μιση μηνών διορθωμένη - και ήδη καλύπτει την προωρότητα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ. Ακόμα και τώρα που γράφω, κλαίω. Θα ευγνωμονώ πάντα το προσωπικό του μαιευτηρίου και τους γιατρούς μας. Και πάνω από όλα τον Θεό για τον υπέροχο άντρα που ήταν βράχος δίπλα μου και δίπλα στη μαχήτριά μας.


Χριστίνα Μαστροδήμου

Η ιστορία του Νίκου: Για εσένα, την πρόωρα μητέρα

Υπάρχουν ήρωες της καθημερινότητας; Ποια είναι τα χαρακτηριστικά τους; Οι εξαιρετικές συνθήκες δεν είναι προαπαιτούμενα των έξοχων πράξεων; Extreme times call for extreme measures, που έλεγαν και στο χωριό της γιαγιάς μου.

Λοιπόν, καλές οι σκέψεις, αλλά τι γίνεται, όταν από καθαρή τύχη βρίσκεσαι στο ιατρείο ενός γυναικολόγου και αυτός σου λέει κατάμουτρα πως ό,τι περίμενες πέντε εβδομάδες μετά θα έρθει το ταχύτερο δυνατό; Πώς βρίσκεσαι σε άλλη πόλη, οικεία, μα ξένη στη συγκεκριμένη περίσταση, μεταξύ άγνωστων ανθρώπων που δε δείχνουν καμία διάθεση να συμμεριστούν κάτι από τον τρόμο σου; Πώς περνάς ώρες ατελείωτες κλεισμένη σε ένα δωμάτιο με άλλες πέντε κλεισμένες στον εαυτό τους, στο φόβο και την αγωνία τους; Ποια εσωτερική δύναμη είναι αυτή που σε κάνει να υψώσεις τη φωνή σου στον ουρανό, να βγάλεις νύχια λιονταριού, να χιμήξεις πάνω σε ανθρώπους που έχουν μάθει να είναι απροσπέλαστοι, γιατί έτσι τους βολεύει; Πόσο γυμνασμένοι μύες χρειάζεσαι, για να μπεις βαδίζοντας στον προθάλαμο ενός χειρουργείου; Πώς σηκώνει η μέση σου το μολυβένιο κορμί σου, για να ξαπλώσει στο κρεβάτι του προεγχειρητικού ελέγχου;

Πώς νιώθεις, όταν όλοι σε συμβουλεύουν να αποφύγεις να δεις τη σάρκα από τη σάρκα σου την πρώτη της μέρα στον κόσμο; Πόσο θράσος χρειάζεται, για να σηκωθείς φρεσκοεγχειρισμένη και να περπατήσεις τα εκατό βήματα που χωρίζουν την ευτυχία από τη δυστυχία σου; Να χτυπήσεις το κουδούνι της ΜΕΝΝ και να περιμένεις να σου ανοίξουν; Πόσα βάρη πρέπει να έχεις σηκώσει, σε πόσα γυμναστήρια, για να καταφέρεις να σηκώσεις τα χέρια σου μέχρι το νιπτήρα και να τα σαπουνίσεις; Να κάνεις τα δέκα τελευταία βήματα, για να φτάσεις μέχρι εκείνο το πλαστικό κουκούλι μέσα στο οποίο κλείστηκε ξαφνικά, χωρίς κανείς να σε ρωτήσει, όλη σου η ζωή;

Παρόλα αυτά όμως η ανταμοιβή σου να είναι να δεις την ψυχή σου προσωποποιημένη, αλλά γεμάτη σωληνάκια, μία διάφανη επιδερμίδα πάνω σε μία σειρά από κοκαλάκια πιο εύθραυστα και από κλωνιά τριαντάφυλλου. Μια ψυχή που απαγορεύεται να αγγίξεις. Πώς το καταφέρνεις, μου λες;

Η ρουτίνα είναι λέξη ζωγραφισμένη με σκούρα χρώματα. Της έχουμε φορέσει το μανδύα της ανεπιθύμητης, της απεχθούς. Όλα αυτά όμως μέχρι να έρθει κάποιο χέρι να μας πιάσει από το λαιμό και να μας πετάξει έξω από αυτήν. Τότε, μόνο τότε καταλαβαίνουμε και ικετεύουμε να γυρίσουμε σ’ αυτήν, την παλιά, την οικεία, αυτήν που μυρίζει σπίτι, χαρμολύπη, αυτήν που είναι δική μας. Όμως ο χρόνος, ο μεγάλος μας αυτός εχθρός δε ρωτά. Σε βγάζει από τις οικείες μυρωδιές και γεμίζει τη μύτη σου με αντισηπτικά και τα αυτιά σου με το μονότονο βόμβο του θήλαστρου. Κλάμα μωρού; Χα! Το δικό σου δεν κλαίει, λες στον εαυτό σου, για να παρηγορείσαι, γιατί ξέρεις μέσα σου πως κλαίει, αλλά δεν έχει παρά μόνο δύο μικρά φυλλαράκια για πνευμόνια και δεν ακούγεται καθόλου. Ακόμη κι αν έκλαιγε όμως, δε θα το άκουγες, γιατί είναι αλλού, μακριά.

Εσύ όμως εκεί, σέρνεσαι στην καινούργια σου ρουτίνα, αποστείρωση – τρόμος – θήλαστρο – τρόμος – κατάψυξη – τρόμος – τσάντα – τρόμος – παγοκύστες – τρόμος – ταξί – τρόμος – είσοδος – τρόμος – ανελκυστήρας – τρόμος – κουδούνι – τρόμος – διάδρομος – ΤΡΟΜΟΣ – αποστείρωση – απόγνωση – μία ματιά στο κουκούλι – αναζήτηση γιατρού – νέα – μελέτη των διαγραμμάτων – ανακούφιση. Ανακούφιση;

Μετά; Ενοχές, πρέπει να φύγεις, δε σε κρατούν άλλο τα πόδια σου, αλλά δε θέλεις να φύγεις μόνη. Θέλεις να πάρεις τη μικρή σάρκινη απόδειξη της ύπαρξής σου μαζί σου και να τρέξεις, να τρέξεις, να τρέξεις. Όμως ξέρεις πως δεν είναι αυτό που έχει ανάγκη και πληγώνεσαι ακόμη πιο πολύ μέσα στο κουρασμένο μυαλό του πολεμιστή. Σου είναι ακατανόητο πώς είναι δυνατόν ένα τόσο δα πλάσμα να έχει ανάγκη κάτι άλλο από τη μάνα του. Αλλά βρίσκεις το κουράγιο και φεύγεις, για να ξαναπάρεις τη ρουτίνα σου αντίστροφα μέχρι να έρθει η ώρα να κλείσει ο κύκλος λίγες ώρες μετά και πάλι και πάλι και πάλι.

Κι εσύ να είσαι εκεί, μόνη, ένα τρομοκρατημένο υπεράνθρωπα δυνατό πλάσμα. Να παλεύεις να καλύψεις τα κενά με τηλέφωνα, με λίγες ώρες οικείων φωνών που δεν είσαι καν σίγουρη, αν θέλεις να ακούσεις και να ζεις για τις λίγες στιγμές που θα βρεθείς πάνω από το πλαστικό κουκούλι, να ονειροπολείς, να μισείς τον κόσμο, τον εαυτό σου, να αγαπάς με όλο σου το είναι και να παρατηρείς κινήσεις σκεπτόμενη ότι αυτές θα έκανε ο βιαστικός σου πρίγκηπας, αν ήταν ακόμη εκεί που έπρεπε κι εσύ θα τις ένιωθες χωρίς να τις βλέπεις. Και προτιμάς να νιώθεις χωρίς να βλέπεις, παρά να βλέπεις χωρίς να νιώθεις.

Κι έρχεται η στιγμή που τον κρατάς στην αγκαλιά σου δυόμιση εβδομάδες μετά και ενώ πίστευες ότι αυτή θα ήταν η στιγμή που τα πόδια σου θα άγγιζαν το φεγγάρι, εσύ αισθάνεσαι φόβο, φόβο, φόβο. Φόβο, λατρεία, ενοχές, λατρεία, οργή, λατρεία, αδικημένη, λατρεία.

Δεν ξέρεις ακόμη, ευτυχώς δεν ξέρεις ακόμη, ότι τα επόμενα χρόνια της ζωής σου θα είναι γεμάτα από ξενύχτια για μέτρημα αναπνοών, από φυσικοθεραπείες, από παιδο-ό,τι μπορείς να φανταστείς-γιατρούς. Ναι, ψυχή μου, θα μετράς γραμμάρια, θα απομνημονεύεις ημερήσιες ποσότητες, θα θυσιάσεις ώρες για να διδάξεις σ’ αυτό το βιαστικό σαμιαμίδι να τρώει, να απλώνει τα χέρια, για να πιάσει τα πόδια, να κάθεται, να μπουσουλάει, να στέκεται, να περπατάει, να μιλάει, να, να, να. Ένα σωρό από «να» που για όλους τους υπόλοιπους μοιάζουν αυτονόητα.

Υπάρχουν, λέει, ήρωες της καθημερινότητας; Να σου πω δεν ήμουν σίγουρος, καθόλου σίγουρος μέχρι που σε ξαναγνώρισα τέσσερα χρόνια πριν. Μόνη, όρθια, επίμονη, δυνατή, συστηματική, ασίγαστη.

Την πρώτη φορά που με ρώτησε ο γιος μου τι είναι αυτό το σημάδι στο πόδι του, δείχνοντας την πολύ βαθιά ουλή που του άφησε η πεταλούδα του νοσοκομείου, απάντησα πως είναι το σημάδι ότι είναι γενναίος. Όταν βγήκα από το δωμάτιό του δακρυσμένος και αντίκρισα την ουλή της καισαρικής της γυναίκας μου, το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να γονατίσω μπροστά της και να αγγίξω το μέτωπό μου επάνω της, γιατί η γενναιότητα αυτού που συνειδητοποιεί κάθε στιγμή τι ζει είναι εκατό φορές μεγαλύτερη από εκείνου που το αγνοεί.

Σ’ ευχαριστώ!

Νίκος Σουλίδης

Η ιστορία της Ελένης: Έναν χρόνο μετά

Έγραψα πρώτη φορά σε αυτό το blog, πριν από έναν χρόνο, όταν ακόμα αναζητούσα απαντήσεις και παρηγοριά, έχοντας τη μικρή μου κόρη στη ΜΕΝΝ, μετά από έναν έκτακτο τοκετό στις 30 εβδομάδες.

Πέρασε ένας χρόνος και ευχαριστώ τον Θεό που υπήρξε γενναιόδωρος μαζί μας. Ένας χρόνος που δεν υπήρξε μέρα που να μην θυμηθώ εκείνες τις ημέρες της ατελείωτης αγωνίας. Όσο πλησίαζαν τα φετινά γενέθλια, έζησα πάλι από την αρχή όλες εκείνες τις μέρες του πέρσι, τη νοσηλεία μου στο μαιευτήριο με την ελπίδα να «κρατήσουμε» όσο μπορούμε την κύηση μετά την ολική ρήξη υμένων- ήταν μόνο 4 ημέρες η επιτυχία μας-, την πρώτη μου επίσκεψη στη ΜΕΝΝ με το αναπηρικό καροτσάκι, τα ατελείωτα δάκρυα όταν μας οδήγησαν στο μωρό μας.

Και σιγά σιγά γνώρισα τον κόσμο της ΜΕΝΝ, τις μαμάδες με τις πράσινες μπλούζες, τη μυρωδιά των αντισηπτικών, τον ήχο από τα μηχανήματα. Σιγά σιγά έμαθα να διαβάζω μόνη μου τις ενδείξεις στα μηχανήματα, έμαθα να περιμένω τα νέα των γιατρών με υπομονή, σιγά σιγά σταμάτησα να κλαίω. Τις πρώτες μέρες πίστευα ότι τα δάκρυά μου δεν θα τελειώσουν ποτέ.. Και όμως, ακόμα και αυτά τελείωσαν.

50 μέρες διήρκεσε το ταξίδι μας εκεί, και μετά ακολούθησε ένας χειμώνας που απομονωθήκαμε από όλους, για να προφυλάξουμε το ευαίσθητο παιδί μας. Σχεδόν δύο μηνών ήταν που τη φέραμε στο σπίτι, λίγο περισσότερο από 2 κιλά. 

Και μετά ξεκίνησε η μεταμόρφωση. Και η πεταλουδίτσα μας απέκτησε χρώματα πολλά και μαζί με αυτήν και η ζωή μας όλη. Και κάθε της κατόρθωμα - αυτά που στο πρώτο μας παιδί τα είχαμε δεδομένα- έγινε για μας πανηγύρι και θαύμασα την υπερπροσπάθεια αυτών των πλασμάτων να διεκδικήσουν τη ζωή.

Και ήρθαν τα πρώτα της γενέθλια, μεγάλη γιορτή για μένα. Κάπου είχα διαβάσει τα λόγια μιας μαμάς πρόωρου που αναρωτιόταν ποια ημέρα να γιορτάζει, την ημέρα που γεννήθηκε το θαύμα της ή την ήμερα που το πήρε κοντά της στο σπίτι; Για μένα αυτό το δίλημμα δεν υπήρξε. Γιορτάσαμε τα γενέθλια της petit κόρης μας, μόλις 8 κιλών, στον χρόνο με περίσσεια συγκίνηση και χαρά.
Ένας χρόνος πέρασε και δεν ξέχασα τίποτα. Είμαι όμως ευγνώμων.

Ελένη Σ. 

Η ιστορία της Μαρίας: το προωράκι μου έγινε μαμά

Η ιστορία της μαμάς της Χριστίνας που ήρθε και με βρήκε συγκινημένη στις Ψηφιακές Γειτονιές, επειδή κατάλαβε τι πέρασε η μητέρα της, έχει διπλή σημασία για μένα. Πρώτον, επειδή δείχνει την πρόωρη Χριστίνα μαμά - είναι η μαμά που προθυμοποιήθηκε να μας φτιάξει τη φωτογραφία του προφίλ και του cover για το facebook ενόψει της Παγκόσμιας Ημέρας Προωρότητας. Δεύτερον, επειδή δείχνει πώς ήταν η φροντίδα ενός πρόωρου το 1981. Στην εντατική οι γονείς δεν έμπαιναν. Έβλεπαν τα παιδιά τους πίσω από το τζάμι. Στο σπίτι εξακολουθούσαν να φορούν αποστειρωμένες ποδιές. Σήμερα, Παγκόσμια Ημέρα των Δικαιωμάτων του Παιδιού, αξίζει να θυμηθούμε και να αναθεωρήσουμε. Η εμπλοκή των γονιών στη φροντίδα του μωρού τους - φυσικά υπό προϋποθέσεις και φυσικά λαμβάνοντας υπόψη ότι χρειάζονται υποδομές και προσωπικό - κάνει μόνο καλό. Το μήνυμά της προς τα μαιευτήρια θα μπορούσε να είναι: εκσυγχρονισμός. 

«Ήταν παραμονή των 24ων γενεθλίων μου και παραμονή Χριστουγέννων 1980. Ώρα 10 το βράδυ και οι πρώτοι δεκάλεπτοι πόνοι έκαναν την εμφάνισή τους. Δεν σταμάτησαν ποτέ, μέχρι και την εμφάνιση αυτού που χωρίς να ξέρω απευχόμουν, του ροζ. Ακολούθησε επικοινωνία με τον γιατρό μου που βρισκόταν σε ρεβεγιόν λόγω της ημέρας. Ερώτηση άγνωστη σε εμένα: «πού σφίγγει η κοιλιά σου, επάνω από τον αφαλό ή κάτω;». Απάντηση: «δεν ξέρω, δεν καταλαβαίνω γιατί πονάω εδώ και 2 ώρες».

Ξεκινήσαμε για το μαιευτήριο κι εμείς κι εκείνος, όπου συναντηθήκαμε, εγώ έτοιμη ξαπλωτή κι εκείνος με το κοστούμι. Είχε προηγηθεί εκείνο το ξύλινο ψηλό χωνί στον αφαλό για να ακούσουν το μωρό οι μαίες. Ξέχασα να αναφέρω ότι μόλις είχα κλείσει την 27 εβδομάδα και όπως αργότερα έμαθα είχα υψηλή ρήξη θυλακίου η οποία είχε σαν αποτέλεσμα να προκαλεί κάτι σαν υπερχείλιση κάθε πρωί που σηκωνόμουν από το κρεβάτι. 

Ναι 'μαι λοιπόν στο μαιευτήριο, να με εξετάζει ο γιατρός και να με βρίσκει με λίγα υγρά. Ψηλαφώντας - έτσι γινόταν τότε - την κοιλιά μου αντιλήφθηκε ότι το μωρό ήταν πολύ μικρό. Με προετοίμασε όπως και τον μπαμπά ότι η θνησιμότητα είναι μεγάλη και με ανέβασαν σε δωμάτιο για παρακολούθηση και ορό μήπως καθυστερήσουμε τον τοκετό. Κάθε μισή ώρα...να και το χωνί. Μια ακόμη λεπτομέρεια: ανώριμη ισχιακή προβολή. Το μωρό φυσικά δεν είχε πάρει θέση την 27η εβδομάδα. 

Το πρωί κατά τις 8, άυπνη και εξουθενωμένη από τους πόνους πηγαίνω, με πάνε δηλαδή, για να γεννήσω. Απαραίτητα ξύπνια, γέννησα σε συνεργασία με τον γιατρό μου δύσκολα και πολύ επίπονα σε σχέση με τη γέννηση της δεύτερης κόρης μου (42 εβδομάδων/3250 γρ.). Ο χρόνος ήταν λίγος, περίπου μία ώρα και κάτι, αλλά το «σπρώξε τόσο, όσο και σταμάτα μόλις σου πω χωρίς να τραβήξεις πίσω και πάλι σπρώξε να πιάσω τα χέρια της να μην ανοίξουν», αρκεί για να το κάνει κάποιος εικόνα.

Γέννησα, είδα ένα μπλε-μοβ μωρό, 950 γρ., με μια χρυσή τούφα μαλλιών και μετά κοιμήθηκα. Ξύπνησα σε ένα δωμάτιο γυναικολογικής κλινικής γνωστού ιδιωτικού μαιευτηρίου μπροστά σε μια μερίδα γαλοπούλα με πατατούλες. Το μαιευτήριο αυτό, στη δεξιά πτέρυγά του, εκεί που τώρα είναι η παιδιατρική κλινική, είχε γυναικολογικό τμήμα και νοσηλεύονταν οι γυναίκες που δεν είχαν τα μωρά τους, για να μην υποστούν ψυχολογική πίεση.

 Ιανουάριος 1981: η νεογέννητη Χριστίνα 

Από τις 25/12/80 που γέννησα μέχρι και τις 11/3/81 που πήρα τη Χριστίνα στο σπίτι, καθημερινές επισκέψεις δύο φορές την ημέρα (στις 12 και στις 6). Χτυπούσαμε το κουδούνι, λέγαμε το επίθετο σε θυροτηλέφωνο και άνοιγε η πόρτα. Φοράγαμε λευκή αποστειρωμένη ποδιά και προχωρούσαμε σε έναν μακρύ διάδρομο όπου υπήρχε ρεσεψιόν με νοσηλεύτριες και γιατρούς και τρεις αίθουσες 1-2-3. Στο 3 ήταν η εντατική, όπου έμπαιναν μόνο νοσηλευτές και γιατροί και, εκτός από θερμοκοιτίδες, υπήρχαν τεράστια μηχανήματα. Στη 2 ήταν θερμοκοιτίδες και επιτρεπόταν το επισκεπτήριο, ενώ στην 1 ήταν τα μωρά σε κουνάκια, περίπου μία εβδομάδα πριν από την έξοδό τους και αφού είχαν συμπληρώσει τα 2 κιλά σε βάρος. 

Τις τρεις πρώτες μέρες την βλέπαμε μόνο έξω από το τζάμι της αίθουσας, γιατί πήρε οξυγόνο. Εγώ το μόνο που ήθελα να δω ήταν το χρώμα της, γιατί εκείνο το μπλε-μοβ με είχε τρομάξει.
75 μέρες χωριστά και μέσα σε αυτές και ο σεισμός του 1981 λίγες μέρες πριν πάμε σπίτι. Σημειωτέον ότι εκείνη την εποχή υπήρχε μόνο άλλη μία μονάδα εντατικής θεραπείας νεογνών, στο νοσοκομείο Παίδων, με πολύ λιγότερες θυμάμαι θερμοκοιτίδες. Τις 60 ημέρες το μωρό ταϊζόταν με σύριγγα από τη μύτη και παράλληλα είχε ορό - δεν θυμάμαι πόσο καιρό -, όμως θυμάμαι ότι ο ορός πέρασε από χέρια πόδια και κεφάλι....

Μάρτιος 1981: Η Μαρία ταΐζει τη Χριστίνα τις πρώτες μέρες στο σπίτι με αποστειρωμένη ποδιά.

Την τελευταία εβδομάδα στην ώρα του επισκεπτηρίου ταΐζαμε με μπιμπερό γιατί χρειάζονταν προσοχή μέχρι να δυναμώσουν και να μάθουν να τρώνε. Όταν πήγαμε στο σπίτι, η προσοχή για τα μικρόβια ήταν η ίδια, μέχρι να προσαρμοστεί. Δηλαδή φορούσα πάλι τη λευκή ποδιά όταν την τάιζα και όποιος ήθελε να την δει, την έβλεπε από την πόρτα! Αστείο μου φαίνεται τώρα, αλλά ο φόβος φυλάει τα έρμα».

Μαρία Παντέλη

Οκτώβριος 2010: Η Χριστίνα είναι πλέον μαμά (έχει και δεύτερο)!

Γράμμα σε μια μητέρα έξω από τη ΜΕΝΝ

Αγαπητή μητέρα (έξω από τη ΜΕΝΝ),

Κατά πάσα πιθανότητα δεν δίνεις δεκάρα για τις παγκόσμιες ημέρες. Θα προτιμούσες να μην είχες ακούσει ποτέ τη λέξη προωρότητα. Ίσως να μην σε αφορούν και οι αναρτημένες φωτογραφίες με τα μωρά που βγήκαν ζωντανά από τη ΜΕΝΝ και τώρα σου χαμογελούν καρδαμωμένα και καρφιτσωμένα σε κάποιον πίνακα αναρτήσεων, όσο εσύ περιμένεις με την πράσινη φόρμα, τα μαλλιά πιασμένα και τα αποστειρωμένα χέρια στη σειρά. Τα ράμματα σε τραβάνε, το στήθος σου βαραίνει στο άκουσμα του κλάματος κάποιου μωρού, σου έρχεται ζαλάδα, αλλά στέκεις εκεί, με το βλέμμα χαμένο, απορώντας και η ίδια με τα πόδια σου που σε κρατάνε ακόμη όρθια εδώ.

Μερικές φορές νιώθεις πως είσαι κάποια άλλη, μια γυναίκα που επαναλαμβάνει μηχανικά κινήσεις ρουτίνας και μεταφέρεται από το σπίτι στο μαιευτήριο και πάλι πίσω, κρατώντας αποστειρωμένα μπουκαλάκια με 20 ml κιτρινωπό γάλα και επιστρέφοντας με αυτά άδεια στο άδειο της σπίτι. Σου λείπουν οι κλωτσιές στην κοιλιά, αυτές που πριν από λίγες μέρες μπορεί και να σε ενοχλούσαν και σιχαίνεσαι τον εαυτό σου που ένιωθες έτσι. Είναι η μόνη ανάμνηση από το σώμα εκείνο που άφησες σε ένα άψυχο κουτί και τώρα θες να το αρπάξεις και να τρέξεις μαζί του μακριά. Είσαι κακή μητέρα, σκέφτεσαι. Ή μάλλον αναρωτιέσαι αν τελικά είσαι μητέρα. Ή αν θα μπορέσεις να γίνεις.

Δεν θα σου πω ότι δεν φταις εσύ. Όχι βέβαια επειδή φταις, αλλά επειδή τώρα σου είναι αδύνατο να το πιστέψεις. Θα σου πω όμως ότι είσαι 100% μητέρα. Ακριβώς επειδή αισθάνεσαι έτσι. Ακριβώς επειδή μπορείς να αντιστέκεσαι στο μητρικό σου ένστικτο να αρπάξεις το παιδί και υπομένεις να το βλέπεις με δεκάδες σωληνάκια, παίρνοντας μάλιστα ακόμη και δύναμη από το ευάλωτο κορμί του. Θα σου πω ότι ο ήχος από το θήλαστρο κάποτε δεν θα υπάρχει στη ζωή σου, αλλά τώρα είναι εκεί για να σου υπενθυμίζει πως κάνεις κάτι χρήσιμο για το παιδί και – όσο κι αν σου φαίνεται αδιάφορο ή μάταιο – για σένα. Όπως και ο διαπεραστικός θόρυβος του αναπνευστήρα πάνω από το κεφάλι του, που νιώθεις να σου πληγώνει τα αφτιά, κάποτε δεν θα υπάρχει. Όμως τώρα είναι εκείνος που το κρατάει στη ζωή.

Είσαι όμως και συ. Η λαχτάρα σου να το πάρεις αγκαλιά. Η πίστη σου ότι θα τα καταφέρει. Οι κουβέντες που του ψιθυρίζεις πίσω από τις τρύπες του κουτιού, το χέρι σου στην πλάτη του. Μη σταματάς. Και είναι κι εκείνο που παλεύει με τον πιο δυνατό σύμμαχο στο πλευρό του: το ένστικτο της επιβίωσης. Ναι, ισχύει: τα πρόωρα είναι σπουδαίοι μαχητές κι αν έχεις βαρεθεί να ακούς «όλα θα πάνε καλά, θα δεις» και να μην το πιστεύεις, πίστεψε στις ιστορίες δίπλα σου. Μην χαμηλώνεις το βλέμμα στα πρόσωπα των άλλων γυναικών που θα συναντήσεις εκεί. Ξέρω, δεν θέλεις κανέναν τώρα, άλλα κάποιες από αυτές τις μητέρες μπορεί σε έναν χρόνο από σήμερα να είναι φίλες σου. Είναι οι μόνες που ξέρουν ακριβώς τι περνάς.

Πίστεψε ότι θα έρθει ο καιρός που το μωρό σου δεν θα έχει βελόνες στο σώμα, ούτε διάφανο δέρμα, αλλά θα τρώει και θα κοιμάται στη ζεστή αγκαλιά σου, στο σπίτι σας, εκεί που θα έπρεπε να είναι από την αρχή. Γιατί έτσι θα έπρεπε να έχει γίνει. Αυτό που συμβαίνει τώρα είναι άδικο και δεν υπάρχει κανείς που θα έπρεπε να σε πείσει για το αντίθετο. Μπορείς να απαιτήσεις να φύγουν όλοι, να μην σε παίρνουν τηλέφωνο και να μην ρωτάνε πεισματικά τι κάνει το μωρό, αν αυτό θέλεις. Οφείλουν να το σεβαστούν. Διότι αυτές είναι οι χειρότερες μέρες της ζωής σου και όποιος δεν το καταλαβαίνει, δεν χρειάζεται να είναι δίπλα σου. Αυτές είναι οι μέρες που σου επιτρέπεται να κλαις, να θυμώνεις, να απελπίζεσαι, να νιώθεις όλον τον πόνο που προκύπτει από την απόλυτη διάψευση του ονείρου σου και κυρίως από την αγωνία για την επιβίωση του μωρού σου. Είναι οι μέρες που η αγωνία σου δεν θα μοιάζει με καμιά άλλη αγωνία που έχεις μέχρι σήμερα βιώσει, αλλά είναι απολύτως λογικό.

Όμως να θυμάσαι: τα συναισθήματα αυτά δεν σε κάνουν αδύναμη. Το αντίθετο. Είναι τα συναισθήματα που θα σου αλλάξουν μια για πάντα τη ζωή. Γιατί περνώντας μέσα από αυτά θα δεις κάποτε τον εαυτό σου τελείως διαφορετικό. Ευγνώμων για το θαύμα που σου συνέβη. Ευγνώμων κάθε μέρα για το δώρο της ζωής. Και αυτή η ευγνωμοσύνη θα σου χαρίσει έναν ψυχισμό απαλλαγμένο από τα άγχη που είχες παλιά, θα σου χαρίσει μια ζωή με αληθινές προτεραιότητες. Τόσο ξεκάθαρες που θα σου είναι αδύνατο να στενοχωρηθείς εύκολα για κάτι άλλο. Και τόσο πραγματικές που μερικές φορές θα νιώθεις σοφή.

Φυσικά, δεν σε νοιάζει τίποτε απ’ όλα αυτά τώρα. Σε νοιάζει μόνο το παιδί σου. Και αυτό θα συνεχίζει να σε νοιάζει για την υπόλοιπη ζωή σου. Όμως αλλιώς. Έτσι όπως νοιάζει την κάθε μητέρα. Γιατί σε λίγο καιρό, όταν θα είστε μαζί, μακριά από εδώ, σε κάποια παιδική χαρά ή στο σουπερμάρκετ και θα σε ρωτάνε πόσο χρονών είναι και θα το ρωτάνε πώς το λένε και δεν θα υπάρχουν πια διορθωμένες ηλικίες ούτε πίνακες ανάπτυξης, άλλα το παιδί σου θα μοιάζει όμοιο με τα άλλα παιδιά και συ όμοια με τις άλλες μητέρες, θα χαμογελάς μέσα σου γιατί θα ξέρεις κάτι που εκείνες δεν ξέρουν. Ότι έχεις ένα παιδί θαύμα, έναν μικρό ήρωα που αναμετρήθηκε πολύ νωρίς με τις δυνάμεις του και τις ξεπέρασε. Και θα έχεις όχι έναν, αλλά πολλούς λόγους να νιώθεις περήφανη και δυνατή που είναι δικό σου παιδί. Πίστεψέ με, αξίζει τον πόνο.

Η ιστορία της Κωνσταντίνας: προεκλαμψία και προωρότητα

Γιάννης: Πρόωρη Πρωτοχρονιά

H ιστορία του Γιάννη ήταν εξ αρχής γεμάτη αναταραχές. Εντός και εκτός κοιλιάς. Με το που έμαθα ότι είμαι έγκυος τον Ιούνιο του 2012, η γιατρός μας μου είπε ότι έχω αποκόλληση. Έμεινα 40 μέρες στο σπίτι, δουλεύοντας όσο μπορούσα από το κρεβάτι. Τουλάχιστον έπινα τα cocktails μου κάθε μέρα: utrogestan, gynotardiferon και γεια μας. Τα γνωστά συμπτώματα όπως αναγούλα, ζαλάδες, πόνοι μου κρατούσαν παρέα όλη τη μέρα.

Αν γεννούσα βάσει προγράμματος, θα καλωσορίζαμε τον Γιάννη μέσα Φεβρουαρίου 2013.

Γύρω στον 5ο μήνα αν θυμάμαι καλά, άρχισα να παίρνω βάρος χωρίς αυτό να ανταποκρίνεται στη διατροφή μου. Πρόσεχα τα πάντα και είχα κόψει τα πάντα. Από τον καφέ (παρότι η γιατρός μου επέτρεπε ένα εσπρεσάκι τη μέρα) μέχρι οτιδήποτε ανθρακούχο, με πολλά λιπαρά, μπαχαρικά κ.λπ. Ταυτόχρονα, η γιατρός μου παρατήρησε τσιμπημένη την πίεσή μου. Και φυσικά ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ οι απαιτήσεις της δουλειάς μου δεν μου επέτρεπαν να φεύγω πριν κλείσω εκεί 9-10 ώρες και σε καταστάσεις άγχους και πίεσης. Δεν ήταν ότι δεν είχα σε προτεραιότητα το παιδί. Όποια γυναίκα δουλεύει στον ιδιωτικό τομέα και έχει ευθύνες μπορεί να το καταλάβει και να μην υποθέσει ότι ήμουν αμελής.

Ο υποδειγματικός τρόπος που χειρίστηκε από την πρώτη στιγμή η γιατρός μου την εγκυμοσύνη δεν με άφησε να αγχωθώ ή να ανησυχήσω πολύ. Αν έβαζε στο μυαλό μου το ενδεχόμενο της προεκλαμψίας εξηγώντας μαζί και τους κινδύνους του, νομίζω θα είχα γεννήσει ακόμα πιο πρόωρα! Ο μπαμπάς του Γιάννη τυχαίνει να είναι χημικός και φαρμακοποιός. Έτσι, υπήρχε μία συνεννόηση μεταξύ τους με σκοπό να διατηρηθώ όσο γίνεται πιο ήρεμη αλλά ταυτόχρονα με παρακολούθηση της πίεσης και με διαιτολόγιο ιδιαίτερα προσεγμένο (αυτό που λένε ότι οι γυναίκες απολαμβάνουν το φαγητό στην εγκυμοσύνη, εγώ δεν...). Η γιατρός απλώς μου είχε αναφέρει κάποια στιγμή όταν η κούρασή μου από τη δουλειά και η πίεση αυξάνονταν να προσέξω μην έχουμε καμιά προεκλαμψία και γεννήσω πρόωρα χωρίς λόγο.

Επιπλέον, είχα αποφασίσει καθόλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης να μη διαβάσω απολύτως τίποτα online και να αφήσω τον Τάσο και τη γιατρό μου να με καθοδηγήσουν. Και είμαι ένας άνθρωπος που δουλεύει στην online διαφήμιση- άρα το να μην ενημερωθώ online για κάποιο θέμα είναι απίστευτα σπάνιο. Παρόλα αυτά επειδή στις ιατρικές περιπτώσεις, και ειδικά σε αυτήν, μπορείς να διαβάσεις σημεία και τέρατα, αποφάσισα να απέχω.

Μέσα στη διάρκεια της εγκυμοσύνης και ειδικά τον 6ο - 7ο μήνα είχα απίστευτο πρήξιμο στα πόδια. Η γιατρός μου μας είχε στείλει τουλάχιστον 1-2 φορές να κάνω εξέταση ούρων μήπως είχα ουρία (ένδειξη προεκλαμψίας).

Το βράδυ της Πρωτοχρονιάς του 2013, ο Τάσος κι εγώ ήμασταν σπίτι. Εγώ άρρωστη με βήχα και καταρροή εδώ και μια βδομάδα. Τρελό βήχα. Κάποια στιγμή, επειδή λόγω γιορτών το είχαμε αμελήσει 2 μέρες, μου είπε να πάρουμε την πίεσή μου. Η μεγάλη; 17. O Tάσος μέτρησε και τη δική του (το ψηφιακό πιεσόμετρο καμιά φορά δεν έβγαζε ακριβή αποτελέσματα). 13. Περνάει ένα τέταρτο. Ξαναμετράμε τη δική μου. 18.
«Να πάρουμε τη γιατρό σου». Η ώρα ήταν 22:30 και εγώ για κάποιο λόγο εξακολουθούσα να μην νιώθω κανένα από τα συμπτώματα της υψηλής πίεσης (πονοκέφαλο, ζαλάδα). Η γιατρός μας, φυσικά έχοντας στο μυαλό της ότι θα πρέπει να γεννήσω, αλλά χωρίς να μας θορυβήσει, μας είπε να περάσουμε από το μαιευτήριο να με δει καρδιολόγος.

Ήταν σαν να το ήξερα μάλλον, αλλά κατά έναν απίστευτα περίεργο τρόπο δεν αγχώθηκα. Έκανα ένα μπάνιο, πήρα και μια αλλαξιά ρούχα και φύγαμε.

Έμεινα στην αίθουσα υποδοχής τοκετών 1,5 ώρα. Ο Τάσος από έξω χωρίς να γνωρίζει τι γίνεται. Εξετάσεις... παρακολούθηση πίεσης και εγώ να κοιτάζω το ταβάνι ξαπλωμένη και προσπαθώντας να μείνω ψύχραιμη.

Κάποια στιγμή, άκουσα τον καρδιολόγο να μιλάει στο τηλέφωνο έξω από το δωμάτιο. "Θες να την κρατήσω στην ΜΕΘ ή να την αφήσουμε εδώ μήπως την ξεγεννήσεις αύριο;". Μιλούσε για μένα. Όχι δεν παίζει να μιλάει για μένα. Δεν γίνεται. Αποκλείεται. Δυο λεπτά μετά αργότερα ο καρδιολόγος μου είπε ότι με ήθελε στο τηλέφωνο η γιατρός μου. Ήταν μετά τα μεσάνυχτα.

Μου είπε ότι την επόμενη μέρα το πρωί θα έπρεπε να γεννήσω. Ότι πάμε για προεκλαμψία. Φυσικά με πήραν τα κλάματα και της είπα ότι φοβάμαι. «Εσύ είσαι η ασθενής μου. Εσένα πρέπει να προσέξω. Η προεκλαμψία είναι επικίνδυνη κατάσταση. Πρέπει να το καταλάβεις. Το παιδί έχει καλό βάρος, είναι ανεπτυγμένο. Έχουμε καλές πιθανότητες να πάνε όλα καλά. Αλλά πρέπει να φροντίσω εσύ να είσαι καλά. Δεν μπορώ να ρισκάρω τη ζωή σου».

Περάσαμε το βράδυ με τον Τάσο ξύπνιοι σε έναν θάλαμο τοκετού. Καλωδιωμένη άκουγα την καρδιά του Γιάννη. Όλη νύχτα. Φυσικά, υπήρξε κλάμα. Φυσικά, υπήρξαν ενοχές. Φυσικά, υπήρξε αυτοκριτική και ο φόβος ότι αν πήγαινε κάτι στραβά θα ήταν εξαιτίας μου επειδή δούλευα τόσο πολύ.

Το επόμενο πρωί, στις 09:15 μπήκα χειρουργείο. Λίγο μετά την επισκληρίδιο από την εξίσου απίστευτη αναισθησιολόγο (girl power full!) άρχισα να μην νιώθω καλά. Το μέτωπό μου άρχισε να πονάει λες και υπήρχαν σφυριά από μέσα προς τα έξω. Όχι πονοκέφαλος. Ένα στεφάνι από σφυριά. Ήθελα να κάνω εμετό. Όταν το είπα στη γιατρό μου, η αναισθησιολόγος ανέλαβε να με ηρεμήσει. Όπως μου είπε, μετά από 2 μέρες η γιατρός μου, όσο εγώ τους έλεγα όλα αυτά, η αναισθησιολόγος έδειχνε προς το μόνιτορ. Πίεση; 21. Λίγα μόλις λεπτά μετά, ακούστηκε το κλάμα του Γιάννη.

2/1/2013 09:30 π.μ. 34 εβδομάδων και 5 ημερών.

Πρώτη εικόνα. Κοιτώ δεξιά μου στον μικροσκοπικό θάλαμο ανάνηψης, δυο πόδια στον αέρα. Και μια φωνή δυνατή σαν να νευρίασε που τον ταράξαμε από την ησυχία του.

Δεύτερη εικόνα. Ο Γιάννης μπροστά μου τυλιγμένος σε πετσέτες με τα μάτια κλειστά. Δεν μου τον έδωσαν να τον κρατήσω. Μου είπαν απλά «Πες γεια στον γιο σου. Δώσε του ένα φιλί». Και τον πήραν.

Κατευθείαν στην εντατική όπου θα περνούσε 3 εβδομάδες με τους άλλους φίλους του για παρέα. Τους άλλους ήρωες.

Πέρασα ένα βράδυ στην εντατική με αναμνήσεις θολές. Πότε ξύπναγα μόνη, πότε με ξύπναγαν για τσεκάρισμα. Η πίεση παρέμεινε υψηλή για μια εβδομάδα.

Ο Γιάννης έμεινε εκεί 3 εβδομάδες. Ήταν απαραίτητο; Μετά από όλα όσα έχω ακούσει για τα μαιευτήρια και τα παιχνίδια που παίζονται, δεν το ξέρω.

Δεν θα σας μιλήσω για το πώς ένιωθα όταν έφευγε ο κόσμος και έμενα μόνη, βλέποντας τα πυρεξάκια να πηγαινοέρχονται με τα άλλα μωρά που πήγαιναν για ανεφοδιασμό στις μαμάδες τους.

Ούτε για το πόσο ιερά ήταν τα 2 εικοσάλεπτα την ημέρα που έβλεπα τον Γιάννη. Ούτε για τις ιστορίες της εντατικής με άλλους μικροσκοπικούς ήρωες να επιβιώνουν κι άλλους να χάνουν τη μάχη.

Δεν θα σας πω καν πώς πέρασαν οι 3 εβδομάδες που ο Γιάννης έμεινε εκεί, ή για το ότι δεν περίμενα ποτέ μοναδικός, ταγμένος σκοπός της ζωής μου να είναι το να αντλώ γάλα με ένα θήλαστρο και να το παραδίδω. Ούτε για την αγωνία και το μούδιασμα στο δίλεπτο που σου αφιέρωναν οι νεογνολόγοι για να σε ενημερώσουν για την πορεία του μικρού.

Υπάρχουν κι άλλες πτυχές στην ιστορία του Γιάννη. Όπως το ότι δεν του έδιναν μόνο δικό μου γάλα, παρότι είχα υπεραρκετό, ή ότι μας τον παρέδωσαν συγκαμένο ή ότι υποθέτω πως με 3 νοσηλεύτριες για καμιά εικοσαριά βρέφη, σίγουρα κάποιες φορές ο Γιάννης και όλα τα άλλα παιδιά, θα έκλαιγαν για ώρα μέχρι να ταϊστούν.

Στις 23/1/2013 ο Γιάννης ήρθε στο σπίτι του. Λίγες μέρες πριν, η γιαγιά του είχε εγχειριστεί στο στήθος με την υποψία καρκίνου (που η βιοψία ευτυχώς οδήγησε σε αρνητικό συμπέρασμα). Η μαμά του Γιάννη είχε ξαφνικά σταγόνες γάλα. Έτσι, έγινε ένας τρελός αγώνας επαναφοράς που κράτησε 2 μήνες. Τελικά, ο Γιάννης θήλασε για 8 μήνες, ποτέ αποκλειστικά αλλά χωρίς να στερηθεί το πολύτιμο μητρικό γάλα.

Λίγο αργότερα, παρουσίασε συρίγγιο κι έτσι τον Απρίλιο έκανε μία μικρή εγχείρηση με ολική αναισθησία. Πότε αρχίσαμε να αφήνουμε πίσω μας τις περιπέτειες; Το Πάσχα του 2013.

Η πρόωρη γέννα είναι μία περιπέτεια που δεν την περνάς μόνη σου, αλλά στην ουσία μόνη σου είσαι. Είχα γύρω μου πολλή αγάπη και στήριξη. Αλλά όλες εδώ το γνωρίζετε καλά: κανείς και τίποτα δεν μπορεί να απαλύνει τα συναισθήματά σου τον πρώτο καιρό. Ούτε το συναίσθημα που έχεις όταν φεύγεις για το σπίτι σου αφήνοντας πίσω το παιδί σου.

Διαβάζοντας για την προεκλαμψία, διαπιστώνω ότι είναι πολύ διαδεδομένη αιτία πρόωρης γέννας. Το άσχημο είναι ότι ακόμα τα αίτιά της παραμένουν άγνωστα. Η λύση που υπάρχει είναι να παρακολουθεί κανείς στενά τις ενδείξεις που είναι π.χ. η τσιμπημένη πίεση, το πρήξιμο και κάποιοι άλλοι δείκτες στον πλακούντα αν δεν κάνω λάθος. Ήμασταν τυχεροί και είχαμε κοντά μας μία γιατρό που επέδειξε την πιο σωστή στάση, μας φρόντισε, μας πρόσεξε σαν δικούς της ανθρώπους και έδρασε με απίστευτη ψυχραιμία και ικανότητα σε μία επεισοδιακή κατάσταση. Δεν νομίζω ότι μπορώ να την ευχαριστήσω αρκετά.

Ο Γιάννης σήμερα πλησιάζει τα 2 του χρόνια και είναι, όπως όλα τα παιδιά, ό,τι πιο φωτεινό και πολύτιμο έχουμε στη ζωή μας.


Κωνσταντίνα Χατζάκη

Παγκόσμια Ημέρα Προωρότητας (ένα βίντεο)

Η ιστορία θηλασμού της Κωνσταντίνας: δίδυμα 29 εβδομάδων

Πρoτού γεννήσω είχα ήδη αποφασίσει ότι θα έκανα τα πάντα για να θηλάσω. Αναρωτιόμουν συχνά πυκνά πώς θα το κατάφερνα με τα δίδυμα και για αυτό έβλεπα βιντεάκια, διάβαζα βιβλία και γενικά προετοιμαζόμουν. Τελικά όμως, όλα τα πράγματα συμβαίνουν για κάποιον λόγο.

Να εξηγηθώ: Γέννησα περίπου στις 29 βδομάδες. Τα μωρά μου τόσα δα, ένα μήνα στη ΜΕΝΝ και λίγο λιγότερο στις υπόλοιπες μονάδες. Από την πρώτη μέρα οι μαίες ήταν πολύ ενθαρρυντικές και βοηθητικές ως προς τον θηλασμό και μου εξηγούσαν τα οφέλη του μητρικού γάλακτος ειδικά στα πρόωρα. Εγώ είχα ήδη πάρει την απόφασή μου και έτσι νοίκιασα επαγγελματικό θήλαστρο προτού ακόμη βγω από το νοσοκομείο. Να ’ναι καλά η μαία μου και μια φίλη μου που μου είχαν πει να νοικιάσω επαγγελματικό. Στον θάλαμο του μαιευτηρίου η μία κοπέλα που έκανε το τρίτο παιδάκι της ζήτησε μόνη της να κόψει το γάλα αμέσως με χάπι, για να έχει το κεφάλι της ήσυχο. Εγώ δεν την κατάλαβα, αλλά συζητώντας μαζί της συμφωνήσαμε ότι είναι κάτι προσωπικό και αποκλειστικά επιλογή της κάθε μητέρας.

Η άλλη κοπέλα δίπλα μου είχε γεννήσει φυσιολογικά ένα υγιέστατο μωράκι και πραγματικά λέω ότι όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο, γιατί σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση της. Έφερναν το μωράκι της να το θηλάσει και την ώρα που έπρεπε να επικεντρωθεί σε αυτό το πλασματάκι και να αναπτύξει την πιο ιερή σχέση του θηλασμού και της επαφής, παρεμβάλλονταν η μάνα, ο πατέρας και όλο το σύμπαν να της λέει: «Πεινάει, δεν πεινάει, δεν το κρατάς καλά, καλά το κρατάς, μην αγχώνεσαι, αγχώσου, να του δώσουν ξένο, να μην του δώσουν ξένο, να τους πούμε να το φέρουν, να τους πούμε να το πάρουν» και άλλα που μετέδιδαν φοβερό εκνευρισμό σε εκείνη και στο παιδί. Ένα θα σας πω. Μέχρι κι εγώ κόντεψα να πάθω παράκρουση. 

Και ξαναλέω. Όλα συμβαίνουν για κάποιον λόγο. Εγώ πήγα σπίτι αγκαλιά με το θήλαστρο, με την ησυχία μου και το ξυπνητήρι μου και κατάφερα να βγάλω 30 λίτρα μέχρι να πάρω τα μωρά αγκαλιά. Και βέβαια όλη η χαρά και η αγωνία του να ξεκινήσουν από τα 3 ml στα 5 ml, στα 10 ml, στα πισωγυρίσματα και όλα τα σχετικά. Η μεγάλη μου χαρά και η έκπληξή μου ήταν όταν για πρώτη φορά πήρα τον γιο μου αγκαλιά και μου είπαν οι κοπέλες ότι μπορούσα να τον θηλάσω κιόλας. Ένα σαμιαμιδάκι 1.800 γρ. τράβαγε με μανία το στήθος μου στη μονάδα 1 - για πολύ λίγο βέβαια αλλά εμένα μου φάνηκε μια υπέροχη αιωνιότητα. 

Παρόλα αυτά όταν ήρθαν σπίτι, λόγω της δικής μου ανασφάλειας ότι «πρέπει να βλέπω πόσο τρώνε τα παιδιά για να πάρουν βάρος», για τη δική μου ευκολία και γιατί είχα αναπτύξει μια καλή σχέση με το θήλαστρο, τα τάιζα με το μπιμπερό κάθε 2,5 ώρες και μετά καθόμουν άλλα 20 λεπτά να κάνω τη χαρωπή αγελάδα. Φυσικά όποτε είχαν γκρίνια τα έβαζα κατευθείαν στο στήθος και ηρεμούσαν με την πρώτη ρουφηξιά. Και με τα 30 λίτρα κατάφερα να τους δίνω αποκλειστικά δικό μου γάλα μέχρι τον 6ο μήνα. 

Και εξηγούμαι: Αν είχα τα μωρά στο σπίτι πιθανότατα δεν θα προλάβαινα να βγάζω γάλα και μπορεί να μην είχα ούτε κουράγιο να τα θηλάσω τόσο πολύ. Δεν λέω ότι δεν γίνεται αλλά ότι εγώ πιθανότατα δεν θα μπορούσα. Έπειτα θα είχα όλους τους «επαγγελματίες», μαμάδες και πεθερές, που σίγουρα θα με έφερναν στην κατάσταση της κοπέλας οπότε δεν θα ήθελα κιόλας. Και βέβαια δεν χαίρομαι που κινδύνεψαν τα μωρά μου τόσο, μόνο για να καυχιέμαι ότι θήλασα, αλλά αυτή είναι η ιστορία μου και ήθελα να σας πω όσα αποκόμισα από αυτή: Το μητρικό γάλα είναι μαγικό ελιξίριο και είναι κρίμα να μην προσπαθεί μια μάνα έστω και στο ελάχιστο να το καταφέρει. Το ένστικτο της μάνας βέβαια είναι ιερό και πρέπει να είναι σεβαστό από όλους γιατί πάνω από όλα προέχει η ηρεμία της και η γαλήνη που χρειάζονται οι μικρές ψυχούλες για να ενταχθούν σε αυτόν το δύσκολο κόσμο. Εύχομαι όλες οι μητέρες, θηλάζουσες και μη, να έχουν γερά παιδιά και να τα αγαπάνε συνειδητά με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για την καθεμία!

Κωνσταντίνα

Υ.Γ. Θα ήθελα πολύ να ήξερα τότε ότι υπάρχει τράπεζα γάλακτος γιατί πολλές φορές συζήταγα με τις άλλες μάνες να τους κεράσω λίγο γαλατάκι για τα μικρά τους και πραγματικά θα το έκανα αν και αυτές ήθελαν. Πρέπει οι τράπεζες γάλακτος να λειτουργούν σε όλα τα μαιευτήρια.

Οι σταγόνες και το κύπελλο (της αποτυχίας)

Με το κεφάλαιο «θηλασμός» τέλος δεν υπάρχει. Και αφού αυτήν εδώ την εβδομάδα, την πρώτη του Νοέμβρη, στην Ελλάδα γιορτάζουμε τον θηλασμό, θέλω να το ξαναπιάσω και να σταθώ σε μια πονεμένη φράση: «δεν τα κατάφερα».

«Δεν τα κατάφερα, αρρώστησα βαριά στις 45 μέρες και έπρεπε να διακόψω τον θηλασμό. Δεν γινόταν αλλιώς, το έψαξα καλά. Με έχει στενοχωρήσει πολύ αυτό». Έχει μόλις επιστρέψει στη δουλειά, έχει ένα τελειόμηνο μωρό, όλα πήγαν καλά, αλλά εκείνη έχει θλιμμένα μάτια όταν μου μιλάει για τον θηλασμό (τρου στόρι Νο1).

Τρου στόρι Νο2: «Το γεγονός ότι δεν θήλασα ενώ τόσο το ήθελα, μου δημιούργησε κατάθλιψη. Δεν αισθανόμουν τίποτε. Ήθελα μόνο να αντλώ για να μην δώσω ξένο. Και τι κατάφερα; Έχανα τις στιγμές με το μωρό μου. Γράφοντας αυτή την ιστορία δεν θέλω να πω στις γυναίκες να μην αντλούν και να μην θηλάζουν. Θέλω να πω ότι το να δώσεις ξένο γάλα στο παιδί σου και το να αισθάνεσαι πιο ξεκούραστη επειδή δεν αντλείς συνέχεια, δεν σε κάνει κακή μάνα» διαβάζω σε ένα από τα σχετικά γκρουπ υποστήριξης του θηλασμού και την χειροκροτώ για το θάρρος της να μιλήσει έτσι.

«Το να έχει προσπαθήσει μια μητέρα το θεωρώ αναντικατάστατο. Έρευνες έχουν δείξει πως αν μια γυναίκα αισθάνεται ότι δεν αξιοποίησε όλες τις ευκαιρίες και δεν έκανε όσα ήθελε ή μπορούσε, τότε νιώθει άσχημα και είναι κρίμα» μου λέει η IBCLC Κατερίνα Μιχαηλίδου, όταν τη ρωτάω μέχρι πού πρέπει να πιεστεί μια μητέρα (πρόωρου) να θηλάσει. Και λέει αλήθεια. Σύμφωνα με τα τελευταία επιστημονικά ευρήματα, ο θηλασμός ρίχνει τα ποσοστά της κατάθλιψης στις μητέρες, αλλά η ενδεχόμενη αποτυχία του από εκείνες που το ήθελαν αλλά δεν το κατάφεραν οδηγεί τελικά στην κατάθλιψη.

Φαύλος κύκλος; Όχι. Το πράγμα με τον θηλασμό είναι πολύ απλό. Μια μαθηματική εξίσωση. Μια λεπτή γραμμή σε χωρίζει από το μαύρο. Και την γραμμή αυτή την ξέρεις μόνο εσύ. Είναι το σημείο που η υπόθεση θηλασμός σε πιέζει αφόρητα, καθημερινά και για πολύ καιρό και φτάνει να μοιάζει με εφιάλτη στις επίμονες σκέψεις σου. Ο θηλασμός είναι αδιαμφισβήτητα ωφέλιμος για το παιδί, αλλά πολύ φοβάμαι ότι εξίσου σημαντική είναι η ψυχολογική κατάσταση της μητέρας και ότι ένας παράγοντας στον οποίο δεν έχει δοθεί σημασία είναι το όφελος που θα αποκομίσει η ίδια. Προσωπικά, ο θηλασμός με βοήθησε. Να νιώσω ότι προσφέρω κάτι στο παιδί μου, ότι του στέλνω τη δύναμη και την αγάπη μου στο αφιλόξενο πρώτο σπίτι του, ότι κουβαλάω το σωτήριο φάρμακο μέσα στα αποστειρωμένα πλαστικά μπουκαλάκια μου. Και όταν την είδα να κερδίζει τις μάχες, έδωσα ένα κρέντιτ και σε μένα και συνέχισα. Κι όταν την είδα να πέφτει με λαχτάρα στην αγκαλιά μου και να κολλάει εκεί σα να ήταν κάτι που γνώριζε χρόνια να κάνει (στην πραγματικότητα δισεκατομμύρια, από τότε που υπάρχει ο άνθρωπος και όλα τα θηλαστικά) συνέχισα. 

Τώρα που ξέρω περισσότερες τεχνικές πληροφορίες για την εδραίωση του θηλασμού, νομίζω ότι αν μου ξανατύχαινε θα τα κατάφερνα καλύτερα, ίσως και αποκλειστικά. Όμως όσο θυμάμαι τα όσα ήξερα και κυρίως τα όσα ένιωθα τότε είμαι σίγουρη ότι έκανα το καλύτερο που μπορούσα. Ότι αν πιεζόμουν παραπάνω θα ξεπερνούσα αυτή τη λεπτή γραμμή που οδηγεί στο αβάσταχτο. Γι’ αυτό και δεν θα ξεχάσω ποτέ τη φράση - κατακλείδα μιας από τις μητέρες που μου έστειλαν την ιστορία τους: «Το ήθελα πολύ, δεν απογοητεύτηκα από την ποσότητα, δεν αγχώθηκα, δεν σήμαινε κάτι για μένα και αν δεν τα κατάφερνα τελικά».

Όχι, δεν σημαίνει τίποτε για σένα, αν δεν τα καταφέρεις. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να ενημερωθείς και να προσπαθήσεις μέχρι εκεί που θες, αντέχεις και μπορείς. Ο θηλασμός δεν είναι αυτοσκοπός. Δεν είναι πραγμάτωση της μητρότητας. Είναι ένα κομμάτι της. Δεν υπάρχει «δεν τα κατάφερα», υπάρχει μόνο «προσπάθησα».

Το ερχόμενο Σάββατο, στις 8 Νοεμβρίου, μιλάμε για τον θηλασμό στο Playgroup Hellas με τη συνδιοργάνωση του BabyFeat. Προσωπικά θα αναφερθώ στον θηλασμό των πρόωρων, θα αναρωτηθώ μεγαλοφώνως αν τα κατάφερα (και τι σημαίνει τελικά «δεν τα κατάφερα») και θα μοιράσω το σχετικό έντυπο που έφτιαξα με τη βοήθεια του art director Νίκου Ανδριόπουλου. Σας περιμένω.

To πρόγραμμα της ημερίδας, το βρίσκετε εδώ.

Η 17η Νοεμβρίου που μας αφορά

Ένα μπλογκ, ένα μαμαδομπλόγκ αλλά με λίγο πιο συγκεκριμένη θεματολογία, την προωρότητα, και μερικά πιο γενικά κείμενα για τη μητρότητα. Και με ιστορίες άλλων γονιών που απέκτησαν πρόωρα μωρό, γιατί, βασικά, να στηρίξω θέλω και άλλους που το περνάνε τώρα.

Τις περισσότερες φορές όταν με ρωτούν με τι ασχολείσαι και αρχίζω να μιλάω για το μπλογκ, έχω την αίσθηση είτε ότι το θέμα τους ενδιαφέρει πράγματι είτε ότι απλώς δείχνουν κατανόηση στην πασιονάρια της προωρότητας, στην καμένη μάνα που έμεινε κολλημένη εκεί, στις 31 εβδομάδες μιας κύησης η οποία ξεκίνησε το 2010 και τέλειωσε εσπευσμένα το 2011. Παιδιά, όχι. Βγαίνω και για μπίρες. Κουλ, αλήθεια. Και ύστερα, όταν έρχεται εκείνο το: «αλλά όλα καλά τώρα, ε;» δεν δίνω συνέχεια. Γιατί, πρώτον, άντε να εξηγώ. Δεύτερον, παίζει να με θεωρούν την καμένη μάνα και να μην πείθονται με την καμία ότι βγαίνω και για μπίρες, παρόλο που ενδέχεται να τα λέμε όλα αυτά σε κάποιο μπαρ.

Αυτό λοιπόν το ποστ γράφεται ως συνέχεια. Τη συνέχεια που δεν δίνω, όταν καταλαβαίνω ότι δεν τους ενδιαφέρει. Και ως απάντηση στο ερώτημα: ποιος νοιάζεται για την προωρότητα, πέρα από τις μαμάδες που γέννησαν πρόωρα; Σήμερα λοιπόν, θέλω να εξηγήσω γιατί η προωρότητα αφορά τους πάντες. Όχι μόνο αυτούς που την έζησαν και την προσπέρασαν ή τη ζουν ή ζουν με τις συνέπειές της. Αλλά και αυτούς που θα γίνουν κάποτε γονείς, παρόλο που στην παρούσα φάση ούτε καν το σκέφτονται. Επίσης αυτούς που διανύουν τώρα την περίοδο της εγκυμοσύνης ή προσπαθούν να συλλάβουν (ειδικά με εξωσωματική). Και, τέλος, τους φίλους, συγγενείς, γνωστούς, συναδέλφους, παιδαγωγούς και όσους σχετίζονται, σχετίστηκαν ή θα σχετιστούν με γονείς πρόωρων και πρόωρα. Για τους νεογνολόγους, τους φυσιοθεραπευτές, τους λογοθεραπευτές, τους εργοθεραπευτές δεν κάνω λόγο. Εννοείται. Εκείνοι όμως την γνωρίζουν από πρώτο χέρι και οφείλουν να… Επιλογή τους ήταν.

Και θέλω να το εξηγήσω με αφορμή τη φετινή Παγκόσμια Ημέρα Προωρότητας, στις 17 Νοεμβρίου, έναν χρόνο μετά το περσινό κάλεσμα να μοιραστούμε τις εμπειρίες μας, όλοι όσοι έχουμε ζήσει ή ζούμε την προωρότητα. Και αφού όλη η χρονιά κύλησε έτσι, με δεκάδες ιστορίες που συνεχίζουν να έρχονται στο mail μου - ζητώ συγνώμη που δεν τις βάζω αμέσως, αλλά δεν σας προλαβαίνω. Και χαίρομαι αφάνταστα που το πρώτο σε αναγνωσιμότητα κείμενο σε αυτό εδώ το μπλογκ είναι ένα κείμενο δικό σας. Φέτος όμως θέλω να κάνουμε ένα βήμα παραπέρα και να ακουστούμε παραέξω, όχι μόνο μεταξύ μας.

Στη γυναίκα που ανυπομονεί να αισθανθεί την πρώτη σβούρα μέσα της και ύστερα να την πάρει αγκαλιά θέλω να πούμε να προσέχει. Κούραση, άγχος, διατροφή - δεν μιλάω για τσιγάρο και ποτό φυσικά - ιατρική παρακολούθηση είναι οι φωτεινές επιγραφές που αναβοσβήνουν πάνω από το κεφάλι της δείχνοντας με νέον βελάκια την κοιλιά της. Τώρα προέχει το μωρό της κι εκείνη. Να μάθει τι σημαίνει πρόωρος τοκετός, θηλασμός, αγκαλιά Καγκουρό, όχι για να αγχωθεί περισσότερο (δεν χρειάζεται να μελετήσει όλες τις υποκατηγορίες, ας βρει έστω δυο τρεις κατάλληλους ειδικούς που θα τη βοηθήσουν σε περίπτωση που...), αλλά επειδή αν της τύχει, θα μπορέσει να λειτουργήσει πιο πρακτικά και πιο χρήσιμα. Όχι πιο ψύχραιμα. Ψυχολογικά δεν μπορεί να προετοιμαστεί. Ψυχολογικά δεν είναι κανείς προετοιμασμένος για την προωρότητα και δεν χρειάζεται. Αν η μητέρα έχει ένα νόσημα, όλα τα παραπάνω επί δύο. Αν ξέρει ότι ενδέχεται να γεννήσει πρόωρα όλα τα παραπάνω επί τρία. Αν προσπαθεί με εξωσωματική, την παρακαλώ να αποφύγει την τρίδυμη κύηση ή τελοσπάντων να ενημερωθεί σχετικά. Ο μπαμπάς από κοντά. Να μάθει τα πάντα και εκείνος. Αν σας φαίνεται υπερβολικό όλο αυτό, αξίζει να ξέρετε πως οι περισσότεροι από τους θανάτους πρόωρων νεογνών στον Τρίτο Κόσμο, θα μπορούσαν να αποφευχθούν, αν οι γονείς μάθαιναν δυο πράγματα για την αγκαλιά Καγκουρό και την εφάρμοζαν. Κι αν τώρα σας φαίνεται μακρινό, να ξέρετε ότι η εν λόγω αγκαλιά σώζει και στον δυτικό κόσμο. Προστατεύστε λοιπόν την εγκυμοσύνη σας.

Επειδή δεν αποκλείεται να είστε το 1 στα 10 ζευγάρια που θα αποκτήσουν πρόωρο μωρό, δηλαδή πριν από την 37η εβδομάδα κύησης. Επειδή η κάθε μέρα μέσα στη μήτρα είναι τεράστιας σημασίας για την ανάπτυξη των ζωτικών οργάνων ενός ανθρώπου, χωρίς τα οποία δεν μπορεί να ζήσει κανείς. Ή ακόμη κι αν τα καταφέρει, ενδέχεται να ζήσει άσχημα. Επειδή η προωρότητα είναι η πρώτη αιτία νεογνικής θνησιμότητας και τα πρόωρα αποτελούν την πρώτη ομάδα ασθενών παιδιών στην Ευρώπη. Επειδή η έκβαση της υγείας των πρόωρων νεογνών εξαρτάται ακόμη σε μεγάλο βαθμό από τον τόπο που θα γεννηθούν. Και δεν μιλάω μόνο για την Αφρική. Μιλάω για τις ανισότητες ευρωπαϊκού Βορρά και Νότου, όπου η αντιστοιχία παιδιών -νοσηλευτών παίζει ρόλο, Αθήνας και παραμεθόριων περιοχών, όπου για να δει κανείς γιατρό πρέπει να ταξιδέψει μίλια και πάλι θα είναι λαχείο να πετύχει όλες τις απαραίτητες ειδικότητες στο νοσοκομείο της πιο κοντινής του πόλης... Για να μην πιάσω την ταλαιπωρία όσων παλεύουν με τα δια βίου προβλήματα των παιδιών και τη δική τους κατά συνέπεια ψυχολογία. Ενημερωθείτε για το πρόβλημα. Η προωρότητα χτυπάει την πόρτα τις περισσότερες φορές χωρίς προειδοποίηση.

Και αφού ενημερωθείτε, τότε θα είναι πιο εύκολο να σταθείτε δίπλα σε όσους ξέρουν τι θα πει να γυρνάς από το μαιευτήριο με άδεια αγκαλιά. Σε όσους δεν γνωρίζουν αν και πώς θα ζήσει το παιδί τους και δεν μπορούν να κάνουν σχεδόν τίποτε γι' αυτό. Σε όσους πηγαινοέρχονται σε επισκεπτήρια σαν φαντάσματα και το τελευταίο που θέλουν να ακούσουν είναι: ξεκουράσου τώρα που μπορείς. Σε όσους δεν μπορούν να χαρούν το παιδί τους τον πρώτο καιρό που το πήραν στο σπίτι. Γιατί τότε θα ξέρετε κι εσείς πώς νιώθουν. Σα να έσπασαν τα μούτρα τους πέφτοντας με φόρα νικητή σε μια άδεια πισίνα και πρέπει να κολυμπήσουν στην απελιπισία. Κι αν το κουπί τους συνεχίζεται για χρόνια πολλά, εσείς πάλι θα ξέρετε. Γιατί θα έχετε κάνει τον κόπο να μάθετε, να ακούσετε, να νιώσετε. Θα έχετε κάνει τον δρόμο που απαιτείται για να γίνει αυτός ο κόσμος λίγο καλύτερος. Στηρίξτε τους γονείς. Ακούστε τι πραγματικά θέλουν και δώστε τους αυτό που μπορείτε.

Κι αν πάλι είστε εσείς οι γονείς, μοιραστείτε την εμπειρία σας, μιλήστε για την προωρότητα ανοιχτά. Μόνο καλό θα βγει.

Κοινοποιήστε την παγκόσμια ημέρα προωρότητας. Βοηθήστε να διαδοθεί το πρόβλημα και συμβάλλετε έτσι στην καλύτερη αντιμετώπισή του. 

Αν θέλετε μπορείτε να βάλετε ως cover στο facebook τη φωτογραφία της καμπάνιας που έφτιαξε αφιλοκερδώς για το 31εβδομάδες η Χριστίνα Παντέλη, πρόωρη η ίδια, γεννημένη στις 27 εβδομάδες το 1980, μητέρα δύο κοριτσιών σήμερα και γραφίστρια. Οι μητέρες πάλι, ας βάλουμε όπως και πέρυσι τη μοβ κορδέλα στο προφίλ μας, για να μοιραστούμε όσα μας ενώνουν. Την έφτιαξε και αυτή η Χριστίνα. Την ευχαριστούμε πολύ. 

Η ιστορία της Ηλιάνας: Νιώθω τυχερή, έστω και με ένα παιδί στο σπίτι

Τον Μάρτιο του 2013 κάναμε τελικά την πρώτη μας προσπάθεια για εξωσωματική. Ευτυχώς πέτυχε. Μετά από 14 μέρες είχαμε μια θετική χορειακή και στον υπέρηχο 3 σάκους. Έπρεπε να κάνουμε μείωση, αλλά ευτυχώς δεν χρειάστηκε να μπω σε τέτοια διαδικασία, το ένα έφυγε μόνο του...

Μετά από 26 εβδομάδες  και 5 ημέρες (στις 14/09/2013) γέννησα 2 αγοράκια πολύ μικροσκοπικά, το ένα 800 γρ. και το άλλο 870 γρ. Μπήκα στο χειρουργείο ως επείγον περιστατικό, με συσπάσεις γέννας και αιμορραγία από την προηγούμενη το βράδυ. Επειδή το πλησιέστερο νοσοκομείο με ΜΕΝΝ είναι δυόμισι ώρες δρόμος από την περιοχή που μένω και οι δρόμοι στην Ελλάδα δεν είναι και τέλειοι, η τόση διαδρομή μου προκάλεσε πρόπτωση ομφαλίδος (κρέμασε δηλ. ο ένας ομφάλιος λώρος) και αν δεν γινόταν καισαρική αμέσως, θα χανόμουν και εγώ και τα μωρά μου.

Με εμένα πάνω στο φορείο και τη μια γυναικολόγο επάνω μαζί μου με το ένα της χέρι μέσα μου να κρατάει το μωρό να μην φύγει ξεκινήσαμε για το χειρουργείο. Γέννησα με ολική νάρκωση και τα μωρά μου τα είδα μετά από 3 ημέρες. Ήταν τόσο μικρούλικα όσο δεν μπορούσα να φανταστώ ποτέ στη ζωή μου. Ο Γολγοθάς είχε αρχίσει.

Από την αρχή μας έλεγαν ότι τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα, αλλά με την κάθε μέρα που περνούσε, ελπίζαμε για το καλύτερο. Δύο εβδομάδες μετά χτυπάει το τηλέφωνο στις 2 τα ξημερώματα. Δεν ήταν για καλό όποτε χτυπούσε το τηλέφωνο. Προσευχόμουν μέρα-νύχτα να μην χτυπήσει το καταραμένο. Έτσι μας είχαν πει: ότι όσο δεν χτυπάει τα πράγματα είναι καλά, μόνο σε περίπτωση επιδείνωσης ή επιπλοκής παίρνουν. Ο ένας μικρούλης μας είχε πάθει νεκρωτική εντεροκολίτιδα και θα έμπαινε επειγόντως την άλλη μέρα στο χειρουργείο για να γίνει μια παρά φύσει έδρα. Το χειρουργείο ήταν ατελείωτο για εμάς που περιμέναμε απέξω. Αν άντεχε τη νάρκωση (είχε πέσει από τα 870 γρ. στα 770 γρ.), το χειρουργείο θα ήταν εύκολο.

Άντεξε, όλα πήγαν καλά. Τώρα θα έδειχναν οι επόμενες ημέρες. Άρχισε να πίνει σιγά σιγά λίγο γαλατάκι και όλα κυλούσαν ομαλά.

Ο άλλος μικρούλης μας πήγαινε περίφημα. Δύο μήνες και 3 ημέρες μετά κάναμε τις πρώτες μας αγκαλιές και με τους δύο. Τρεις μήνες και 2 ημέρες μετά τη γέννα πήραμε τον ένα στο σπίτι, 2200 γρ. Η ευτυχία τεράστια όπως και το κενό, αφού είχαμε αφήσει το άλλο μωράκι μας πίσω. Ξαφνικά όμως έπρεπε να κάνουμε πάλι επέμβαση, να αποκαταστήσουμε την παρά φύσει έδρα, γιατί δεν έπαιρνε βάρος. Πάνω που προγραμματίσαμε το χειρουργείο, χτυπάει το τηλέφωνο στις 5 το πρωί. Σηψαιμία. Δεν ήταν καλό αυτό, μας πήγε πολύ πίσω. Δεν μπορούσε να γίνει το χειρουργείο εάν δεν υποχωρούσε η σηψαιμία. Η σηψαιμία πέρασε, αλλά η επέμβαση έγινε μετά από 1 μήνα. Τα πράγματα ήταν δύσκολα, αλλά εκείνος το πάλευε.

Ξαναρχίζουμε γαλατάκι, τη μία έπαιρνε βάρος, την άλλη όχι. Έπρεπε να κάνουμε πάλι χειρουργείο. Πέντε μήνες μετά έγινε το τρίτο χειρουργείο, στις 14/2/2014. Ήταν ατελείωτο, κράτησε πάνω από 5 ώρες για μια διαδικασία που κανονικά θα διαρκούσε 2 ώρες. Πήγε καλά μας είπαν, αλλά ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα. Το βράδυ γιορτάσαμε με τον άντρα μου το γεγονός ότι τα κατάφερε και σε αυτό το χειρουργείο. Με το που γυρίσαμε όμως στο σπίτι μάς βγήκε ξινή η βόλτα. Τηλέφωνο από το νοσοκομείο ότι δεν πάει καλά το μωρό. Κανονίζουμε να φύγουμε πρωί πρωί για Ηράκλειο (εμείς στα Χανιά). Πάνω που ξεκινούσαμε και άλλο τηλέφωνο, δεν πάει καθόλου καλά, προλαβαίνετε δεν προλαβαίνετε… Μετά από 5 λεπτά πάλι τηλέφωνο. Δυστυχώς δεν άντεξε, δεν προλάβατε. Στις 15/02/2014, στις 7, το τέλος είχε έρθει. Και τώρα τι; Τι γίνεται; Τι κάνουμε; Πώς θα το κάνουμε; Μην το αγγίξετε, έρχομαι όσο πιο γρήγορα μπορώ, είπα.

Φτάσαμε μετά από 2 ώρες. Τα πόδια μας κόπηκαν. Πώς μπαίνουν μέσα τώρα; Το σοκ μεγάλο, αλλά ευτυχώς το παιδί μου ήταν χαμογελαστό και ευτυχισμένο. Είχε ξεκουραστεί πλέον και δεν πονούσε πια. Κοιμόταν σαν αγγελούδι που ήταν. Ένα κουκλί. Τέλειος. Το πιο όμορφο μωρό στον κόσμο και συγχρόνως το πιο άτυχο. Μόλις είχε ξεκινήσει η ζωή του, ξαφνικά σταμάτησε χωρίς να προλάβει να ζήσει τίποτα πέρα από πόνο, πολύ πόνο. Χαίρομαι που πρόλαβα να το αγκαλιάσω, να το φιλήσω, να το χαϊδέψω, να αισθανθεί την αγάπη μου, τη ζεστασιά μου. Που πρόλαβα να δω το χαμόγελό του, το κλάμα του, τα ματάκια του να με κοιτάζουν με τόση λατρεία και συνάμα με τόσο παράπονο και ανασφάλεια.

Νιώθω τυχερή, έστω και με ένα παιδί στο σπίτι, γιατί 5 μήνες εκεί μέσα είδα μητέρες είτε με ένα είτε με δύο μωράκια να φεύγουν με άδεια την αγκαλιά τους. Ευχαριστώ τον θεό που με αξίωσε να γίνω επιτέλους μάνα, αν και δεν μου φέρθηκε εντελώς καλά, μου πήρε το ένα, αλλά τουλάχιστον ας είναι ευτυχισμένο μαζί του.

 Ηλιάνα Φαντάκη

Η Ηλιάνα στις πρώτες αγκαλιές με τα δίδυμα αγόρια της, γεννημένα την 26η εβδομάδα κύησης. 

Ο Μιχαήλ-Άγγελος (επάνω) είναι σήμερα 1 έτους. Ο Σταύρος-Γιώργος (κάτω) δεν πέρασε ποτέ το κατώφλι του σπιτιού του.