Εκείνο το Σάββατο, όσες φορές και να με φώναζε η γυναίκα μου, η Ρέιτσελ, για να φύγουμε δεν μπορούσα να κουνηθώ. Η Ίβυ, η κόρη μας είχε φάει πριν από μισή ώρα, ήταν ξύπνια και παρατηρούσε τον χώρο γύρω της. Ήταν τόσο μικρή όσο φαντάζεστε ένα πρόωρο μωρό 2 μηνών. Με κοιτούσε και φώλιαζε στο χέρι μου όταν το ακουμπούσα πάνω της. Και εφόσον τώρα ήταν στο κουνάκι και όχι σε θερμοκοιτίδα, μπορούσα να την αγγίξω και να την χαϊδέψω χωρίς να μας χωρίζει τίποτα πια.
Η Ίβυ σπάνια ήταν ξύπνια κατά τη διάρκεια των επισκέψεών μας. Ανοιγε τα μάτια της για λίγο και αμέσως τα ξαναέκλεινε για να κοιμηθεί. Όταν το μωρό σου είναι στη ΜΕΝΝ λυπάσαι όταν ακούς ότι ήταν ξύπνιο μέχρι πριν λίγο ή ότι έφαγε 2 φορές ενώ ήσουν μακριά.
Ευτυχώς για εμάς, η κόρη μας θα βρίσκεται σπίτι μας όταν θα διαβάζετε αυτό το κείμενο. Την Κυριακή τη ζύγισαν και το βάρος της είχε πιάσει τα 1900 γραμμάρια, το όριο που είχαν ορίσει οι γιατροί για να μας αφήσουν να την πάρουμε σπίτι. Την ίδια ημέρα μπήκε σε κουνάκι και πέρασε με επιτυχία όλα τα απαιτούμενα ιατρικά τεστ. Αφού την επόμενη ημέρα πήραμε και εμείς ειδικά μαθήματα είναι πλέον θέμα χρόνου να την πάρουμε μαζί μας, σπίτι μας, για να την φροντίζουμε συνεχώς.
Όσο καλές και να είναι οι νοσοκόμες της ΜΕΝΝ, θέλουμε εμείς να είμαστε υπεύθυνοι για το μωρό μας. Μας τρομάζει η ιδέα ότι η ζωή ενός τόσο γενναίου και ταυτόχρονα εύθραυστου πλάσματος θα εξαρτάται από εμάς. Αλλά θέλουμε να είμαστε εμείς που γνωρίζουμε ποιο είναι το καλύτερο γι’ αυτήν. Μέχρι τώρα οι νοσοκόμες την γνωρίζουν καλύτερα, αφού αυτές την φροντίζουν συνεχώς.
Το συναίσθημα της ανυπομονησίας για να πάρουμε την Ίβυ σπίτι, είναι κάτι που δεν θα περίμενε κανένας από εμένα μέχρι πριν από λίγο καιρό. Ούτε καν η γυναίκα μου. Ενιωθα ότι το να φροντίζω το μωρό θα απορροφούσε όλο μου τον χρόνο, το μόνο που θα έκανα ήταν να την ταΐζω, να την κοιμίζω και να την πηγαίνω βόλτα. Με φόβιζαν αυτοί οι πρώτοι μήνες, πώς θα κυλούσαν, με εμένα και τη γυναίκα μου εξαντλημένους και κλεισμένους συνέχεια σπίτι.
Ο φόβος μου ήταν τόσο έντονος που στο πάρτυ της κόρης της καλύτερης φίλης της Ρέιτσελ, με τους γονείς να μιλάνε αναλυτικά για το τάισμα, το άλλαγμα πάνας, τα παιχνίδια, παραλίγο να πάθω κρίση πανικού. Θα γινόμουν άραγε κι εγώ ένας από αυτούς;
Μόλις όμως η Ίβυ έπιασε το δάχτυλο μου, όλες αυτές οι σκέψεις εξαφανίστηκαν. Και πλέον η μεγαλύτερη επιθυμία μου είναι να γίνω πατέρας 24 ώρες 7 μέρες την εβδομάδα. Το ίδιο και η Ρέιτσελ. Ξέρουμε πια πόσο τυχεροί είμαστε αφού θα βγει από τη ΜΕΝΝ, 53 ημέρες μετά την γέννηση της. Τώρα ξεκινάει η διασκέδαση. Και λέγοντας διασκέδαση εννοώ να είμαι συνεχώς κουρασμένος και βρώμικος. Ανυπομονώ!
Απόδοση: Μένια Πέτση
Πηγή: http://parenting.blogs.nytimes.com
Η Ίβυ σπάνια ήταν ξύπνια κατά τη διάρκεια των επισκέψεών μας. Ανοιγε τα μάτια της για λίγο και αμέσως τα ξαναέκλεινε για να κοιμηθεί. Όταν το μωρό σου είναι στη ΜΕΝΝ λυπάσαι όταν ακούς ότι ήταν ξύπνιο μέχρι πριν λίγο ή ότι έφαγε 2 φορές ενώ ήσουν μακριά.
Ευτυχώς για εμάς, η κόρη μας θα βρίσκεται σπίτι μας όταν θα διαβάζετε αυτό το κείμενο. Την Κυριακή τη ζύγισαν και το βάρος της είχε πιάσει τα 1900 γραμμάρια, το όριο που είχαν ορίσει οι γιατροί για να μας αφήσουν να την πάρουμε σπίτι. Την ίδια ημέρα μπήκε σε κουνάκι και πέρασε με επιτυχία όλα τα απαιτούμενα ιατρικά τεστ. Αφού την επόμενη ημέρα πήραμε και εμείς ειδικά μαθήματα είναι πλέον θέμα χρόνου να την πάρουμε μαζί μας, σπίτι μας, για να την φροντίζουμε συνεχώς.
Όσο καλές και να είναι οι νοσοκόμες της ΜΕΝΝ, θέλουμε εμείς να είμαστε υπεύθυνοι για το μωρό μας. Μας τρομάζει η ιδέα ότι η ζωή ενός τόσο γενναίου και ταυτόχρονα εύθραυστου πλάσματος θα εξαρτάται από εμάς. Αλλά θέλουμε να είμαστε εμείς που γνωρίζουμε ποιο είναι το καλύτερο γι’ αυτήν. Μέχρι τώρα οι νοσοκόμες την γνωρίζουν καλύτερα, αφού αυτές την φροντίζουν συνεχώς.
Το συναίσθημα της ανυπομονησίας για να πάρουμε την Ίβυ σπίτι, είναι κάτι που δεν θα περίμενε κανένας από εμένα μέχρι πριν από λίγο καιρό. Ούτε καν η γυναίκα μου. Ενιωθα ότι το να φροντίζω το μωρό θα απορροφούσε όλο μου τον χρόνο, το μόνο που θα έκανα ήταν να την ταΐζω, να την κοιμίζω και να την πηγαίνω βόλτα. Με φόβιζαν αυτοί οι πρώτοι μήνες, πώς θα κυλούσαν, με εμένα και τη γυναίκα μου εξαντλημένους και κλεισμένους συνέχεια σπίτι.
Ο φόβος μου ήταν τόσο έντονος που στο πάρτυ της κόρης της καλύτερης φίλης της Ρέιτσελ, με τους γονείς να μιλάνε αναλυτικά για το τάισμα, το άλλαγμα πάνας, τα παιχνίδια, παραλίγο να πάθω κρίση πανικού. Θα γινόμουν άραγε κι εγώ ένας από αυτούς;
Μόλις όμως η Ίβυ έπιασε το δάχτυλο μου, όλες αυτές οι σκέψεις εξαφανίστηκαν. Και πλέον η μεγαλύτερη επιθυμία μου είναι να γίνω πατέρας 24 ώρες 7 μέρες την εβδομάδα. Το ίδιο και η Ρέιτσελ. Ξέρουμε πια πόσο τυχεροί είμαστε αφού θα βγει από τη ΜΕΝΝ, 53 ημέρες μετά την γέννηση της. Τώρα ξεκινάει η διασκέδαση. Και λέγοντας διασκέδαση εννοώ να είμαι συνεχώς κουρασμένος και βρώμικος. Ανυπομονώ!
Απόδοση: Μένια Πέτση
Πηγή: http://parenting.blogs.nytimes.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου