3 Απριλίου 2015

Ο φόβος γεννάει δύναμη

Όταν έσπασαν τα νερά της Κριστίν Κλουζένσκι η ίδια μόλις είχε αρχίσει να φοράει ρούχα εγκυμοσύνης. Περίμενε τα δίδυμα της στις 23 Απριλίου 2013 και το ημερολόγιο έγραφε 4 Δεκεμβρίου 2012, ήταν μόλις 24 εβδομάδων. Η Κριστίν δεν μπορούσε να πιστέψει ότι θα γεννήσει.

Μαζί με την ανακούφιση ότι και τα δυο μωρά ήταν ζωντανά ήρθε ο φόβος. Η Κριστίν ήταν πλέον μητέρα και οι εύθραυστες κόρες της ανέπνεαν με τη βοήθεια μηχανημάτων. Το αίσθημα της μοναξιάς ήταν μεγάλο και κανείς δεν μπορούσε να τη βοηθήσει με την απελπισία που ένιωθε και την αγωνία για τα όσα είχαν περάσει και για όσα θα έφερνε το μέλλον. «Όλα αυτά τα συναισθήματα μπορεί να μην εμφανιστούν στην αρχή, ούτε όσο είσαι στην ΜΕΝΝ», εξομολογείται η Κριστίν δυο χρόνια μετά, ενώ τα κορίτσια παίζουν στα πόδια της. «Στο νοσοκομείο λειτουργείς στον αυτόματο πιλότο. Δεν σκέφτεσαι, μόνο επιβιώνεις».



Η Κριστίν πήρε τα παιδιά στο σπίτι με οξυγόνο. Ο οξύς ήχος της συσκευής του ήταν μέρος της καθημερινής ρουτίνας. Ακούγονταν κάθε φορά που ένα από τα μωρά τραβούσε το καλώδιο κατά λάθος και δεν έκανε καλή επαφή.Δύο με τρεις φορές την εβδομάδα συναντούσαν γιατρούς και έκαναν εξετάσεις. Εξετάσεις όρασης και ακοής, αναπνευστικά τσεκ απ, καρδιολογικά τεστ, αναπτυξιολογικούς ελέγχους. Μαζί τους έπαιρναν πάντα τη συσκευή του οξυγόνου.

Μαζί τους ήταν και το άγχος, μόνιμη σκιά πάνω από την άυπνη μητέρα. Όπως και τα «αν». Αν οι κόρες της, που είναι κωφές, είχαν και προβλήματα ανάπτυξης; Ή μαθησιακές δυσκολίες; Ή άλλες παθήσεις που παθαίνουν συχνότερα τα πρόωρα;

Ακόμα και το να στραφεί για παρηγοριά σε άλλα γκρουπ μαμάδων ήταν δύσκολο για την Κριστίν. Φοβόταν να φέρει τα μωρά της με το εξασθενημένο ανοσοποιητικό σύστημα σε επαφή με άλλα παιδιά. Το παραμικρό κρύωμα θα έστελνε τις μικρές της πίσω στο νοσοκομείο. Επιπλέον η δική της περιπέτεια δεν ήταν κοινή με των άλλων μαμάδων. Οι μητέρες των τελειόμηνων δεν υπολογίζουν 2 φορές τα ορόσημα των μωρών τους – πόσο μηνών χαμογελάνε, μπουσουλάνε ή καταφέρνουν να κοιμηθούν όλο το βράδυ. Οι μητέρες των πρόωρων μαθαίνουν να διαχωρίζουν την ηλικία με βάση τη γέννηση και τη διορθωμένη ηλικία (η ηλικία που θα είχαν αν είχαν γεννηθεί την αναμενόμενη ημερομηνία τοκετού). Την ημέρα που μια άλλη μαμά ρώτησε την Κριστίν γιατί η κόρη της η Μάγια ήταν τόσο μικρή, αυτή πάγωσε. Δεν μπορούσε να απαντήσει.

Σύντομα η Κριστίν ξεκίνησε ψυχοθεραπεία για να αντιμετωπίσει την κατάθλιψη, το άγχος και το μετατραυματικό στρες.

Μετά, έψαξε να βρει καθοδήγηση σε μια διαδικτυακή ομάδα πρόωρων μητέρων. Στην πρώτη της δημοσίευση έγραψε: «Τα κορίτσια μου έγιναν 2 τον περασμένο Δεκέμβρη και τα πηγαίνουν μια χαρά. Επιπλέον, το περασμένο καλοκαίρι ξανάρχισα να δουλεύω. Παρόλ’ αυτά βιώνω ακόμα κρίσεις πανικού και αυτό είναι εξαντλητικό».

Οι απαντήσεις που έλαβε έδειξαν ότι δεν ήταν μόνη. Οι μητέρες επιδοκίμασαν τη δύναμη της να μιλήσει δημόσια. «Ξέρω ακριβώς τι περνάς», της έγραψε κάποια. Ενώ μία άλλη σημείωσε: «Δεν μιλάμε γι’ αυτά τα συναισθήματα αρκετά» και «οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι η προωρότητα τελειώνει όταν φεύγεις από τη ΜΕΝΝ».

Για κάποιες μητέρες το συναισθηματικό ρόλερ κόστερ κρατάει χρόνια και η ανακούφιση που νιώθουν όταν συναντούν άλλες γυναίκες που έχουν περάσει παρόμοιες ιστορίες, παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στην ψυχολογία τους. Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι όσοι δεν έχουν βιώσει την προωρότητα δεν μπορούν να καταλάβουν πόσο ψυχοφθόρα είναι.

Όλα αυτά ενδυνάμωσαν την άποψη της Κριστίν ότι έπρεπε να δράσει. Έτσι, άρχισε να στέλνει γράμματα σε κλινικές και πολιτικούς με αίτημα να υπάρξει μονάδα ψυχολογικής υποστήριξης στους γονείς των πρόωρων. Όνειρο της είναι να δει ψυχολόγους σε κάθε ΜΕΝΝ και ειδικούς συμβούλους που θα κάνουν ευκολότερη τη μετάβαση από το νοσοκομείο στο σπίτι.

Ενώ η ιατρική βοήθεια για τα πρόωρα είναι μεγάλη, η ψυχολογική βοήθεια είναι ανύπαρκτη και οι νοσοκόμες καλούνται να προσφέρουν συναισθηματική υποστήριξη, ανάμεσα στα πολλά άλλα καθήκοντα τους.

Σημαντική προσθήκη θα ήταν και τα ειδικά προγράμματα όπου γονείς με παρόμοιες εμπειρίες θα γνωρίζονται και θα προσφέρουν στήριξη ο ένας στον άλλο. Άλλωστε η καλή ψυχολογική υγεία των γονιών θα βοηθήσει και στη σωστή ανάπτυξη των μωρών τους.

Πηγή: http://www.thestar.com

Απόδοση: Μένια Πέτση

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου