Τον τελευταίο καιρό αντιμετωπίζω την αντίδραση της αυτόματης κορύφωσης πόνου και σπαραγμού στα δικά μου «όχι», παρόλο που προσέχω πολύ να μην τα πετάω απότομα στα μούτρα της, αλλά να εκφράζω την άρνησή μου περιφραστικά, ευέλικτα, γλυκομίλητα, δίνοντας εναλλακτικές, μπλα, μπλα, μπλα, σύμφωνα με όσα έχω διαβάσει και έχω κατά καιρούς διαπιστώσει ότι πιάνουν. Είναι όμως και κείνες οι φορές που είτε δεν πιάνουν, είτε το ξεφουρνίζεις το «όχι», νέτο σκέτο, κοφτό και ξεκάθαρο, γιατί π.χ. δεν εννοεί να ξεκολλήσει από μία οθόνη, να σταματήσει να ζητάει επίμονα κάτι άλλο από αυτό που έχει, να γκρινιάζει διακαώς επειδή βάλαμε πρώτα τα παπούτσια κι όχι το μπουφάν και διάφορα άλλα σημαντικά κατά τη δική της κρίση.
Μπορεί να φταίει η θεραπευτική αγωγή για το άσθμα, το ότι έχει φάει μια κλεισούρα όσο να πεις μετά τη νοσηλεία σε συνδυασμό με το ότι σχεδόν όλοι της κάνουν όλα τα χατίρια, τα terrible-almost-4, δεν ξέρω τι άλλο, πάντως το παιδί στραβώνει εύκολα. Ειδικά όταν δεν είμαστε μόνο οι δυο μας αλλά υπάρχει κι ένας τρίτος (μπαμπάς, γιαγιά, παππούς) ή και κόσμος πολύς στον δρόμο, στο νοσοκομείο, στο σουπερμάρκετ, ώστε να γίνει πανηγυράκι, να γυρίσουν όλοι να μας κοιτάνε, ξέρετε...
Δεν εννοώ να κάνω όλα τα χατίρια στο παιδί μου, παρόλο που πριν από ενάμιση μήνα της έταζα τον ουρανό με τα άστρα όταν την άφηνα μόνη της στην εντατική. Παρόλο που κι εκείνη δεν ζητάει εξτρίμ πράγματα. Παρόλο που είμαι τύπος αλοιφή και στο ρόλο του κακού μπάτσου αποτυγχάνω παταγωδώς κάθε φορά που χρειάζεται να τον παίξω. Με το παιδί μου όμως ο κακός μπάτσος είμαι εγώ. Εγώ δεν την αφήνω να τρώει όσα μπισκότα θέλει, να κάνει όσα παιχνίδια θέλει στο μολ, να βλέπει όση ώρα θέλει youTube, ti vi, tablet, να κοιμάται στις 12 το βράδυ...
Για τους άλλους προέχει να μην στενοχωριέται. Γι' αυτό είναι εκείνοι που δεν θέλουν να την βλέπουν να κλαίει ή να ξεσπάει και προσπαθούν να τη σταματήσουν είτε με το καλό είτε με το χειρότερο. Εγώ πάλι σε αυτά είμαι ελαστική. Και ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί ένα παιδί δεν κάνει να κλαίει. Ούτε ένας ενήλικας. Όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου, το κλάμα μόνο λυτρωτικό υπήρξε. Άρχισε να μου δημιουργεί προβλήματα όταν ενοχλούσε τους γύρω μου για τους δικούς τους λόγους και προσπαθούσαν να το καταπιέσουν βάζοντάς του πολλές φορές την ταμπέλα του ανεπίτρεπτου. Το σφίξιμο αυτό που νιώθεις όταν θες να κλάψεις, αλλά προσπαθείς να μην, μου φαίνεται ακόμη σωστό μαρτύριο.
Μου αρέσει το κλάμα της. Το παράπονό της. Ο θυμός της όταν χτυπάει το πόδι στο πάτωμα και με απειλεί ότι δεν θα μου ξαναμιλήσει, επειδή έχει θυμώσει. Διασκεδάζω όταν δεν μιλάμε 10 λεπτά - υπενθυμίζοντας ή μία στην άλλη ότι τώρα δεν μιλάμε επειδή είμαστε θυμωμένες - και λατρεύω τη στιγμή που γινόμαστε φίλες με μια μεγάλη αγκαλιά. Μου αρέσουν όλα τα αρνητικά της συναισθήματα και δεν βρίσκω κανέναν λόγο να τα πατάξω, μόνο να τα βοηθήσω να εκδηλωθούν, γιατί διαφορετικά δεν θα μπορέσουν ποτέ να περάσουν στην επόμενη πίστα της «διαχείρισης». Μου αρέσει να παρατηρώ όλο το ξετύλιγμά τους, γιατί συνήθως βρίσκει μόνη της τον τρόπο να τα ξεπεράσει και αυτό είναι ένα μεγάλο μάθημα όχι μόνο για κείνη αλλά και για μένα.
Δεν πιστεύω πως η Γιόννα υποφέρει τραυματικά όταν της απαγορεύω μία μέρα να δει youTube. Δεν μου κόβονται τα πόδια όταν ουρλιάζει, ούτε σπαράζω μέσα μου, όταν τα δάκρυα κυλάνε στα μάγουλά της για τέτοια πράγματα. Πιστεύω ότι υποφέρει θεραπευτικά. Σα να λαμβάνει μικρές δόσεις απογοήτευσης και να προσαρμόζεται σταδιακά σε μια επιλογή που δεν είναι η καλύτερη για τη δική της οπτική. Είμαι όμως δίπλα της, με το σώμα και τα λόγια μου. Και προσπαθώ όταν αυτό που την στενοχωρεί ανασύρει δικές μου αναμνήσεις - π.χ. όταν τα παιδιά στην παιδική χαρά δεν την παίζουν - να αποστασιοποιούμαι όσο γίνεται και να μην τη φορτίζω αρνητικά. Να θυμάμαι ότι εκείνη είναι άλλος άνθρωπος, εγώ άλλη μαμά από τη δική μου, τα παιδιά στην παιδική χαρά άλλα παιδιά από τις συμμαθήτριές μου στο νηπιαγωγείο και η δική της πραγματικότητα, αντιληπτική και προσαρμοστική, διαφορετικές. Που είναι. Γιατί εγώ δεν θα πήγαινα ποτέ στη μαμά μου λίγα λεπτά μετά το «όχι» της να διαπραγματευτώ με νάζι κάτι λιγότερο από αυτό που αρχικά είχα ζητήσει. Και ίσως γι' αυτό άργησα πολύ να αποδεχτώ τα ενήλικα «όχι» της ζωής μου.
Δεν εννοώ να κάνω όλα τα χατίρια στο παιδί μου και δεν θέλω να της τα κάνετε ούτε εσείς. Γιατί τις περισσότερες φορές βρίσκει μόνη της τον δρόμο για την αντιμετώπιση μιας άρνησης. Το ξέσπασμα δίνει τη θέση του σε κάποιο παιχνίδι μέσα σε ελάχιστα λεπτά και το πρόσωπό της φωτίζεται σαν από το ουράνιο τόξο που βγαίνει μετά τη μπόρα. Με μαθαίνει πως η μπόρα στα παιδικά πρόσωπα διαρκεί λίγο κι αυτός είναι μάλλον ο καλύτερος τρόπος που έχω να αντιγράψω αν θέλω να μην πλημμυρίζω κάθε φορά που ξεσπάει μία πάνω από το κεφάλι μου.
ΥΓ. 1 Και να, τώρα έπεσα πάνω σε αυτό το σχετικό άρθρο: διαβάστε εδώ.
ΥΓ 2 Αφιερωμένο στη βαφτιστήρα μου, για να ξέρει ότι θα είμαι πάντα μαζί της στο δικαίωμά της να κλαίει.
Μπορεί να φταίει η θεραπευτική αγωγή για το άσθμα, το ότι έχει φάει μια κλεισούρα όσο να πεις μετά τη νοσηλεία σε συνδυασμό με το ότι σχεδόν όλοι της κάνουν όλα τα χατίρια, τα terrible-almost-4, δεν ξέρω τι άλλο, πάντως το παιδί στραβώνει εύκολα. Ειδικά όταν δεν είμαστε μόνο οι δυο μας αλλά υπάρχει κι ένας τρίτος (μπαμπάς, γιαγιά, παππούς) ή και κόσμος πολύς στον δρόμο, στο νοσοκομείο, στο σουπερμάρκετ, ώστε να γίνει πανηγυράκι, να γυρίσουν όλοι να μας κοιτάνε, ξέρετε...
Δεν εννοώ να κάνω όλα τα χατίρια στο παιδί μου, παρόλο που πριν από ενάμιση μήνα της έταζα τον ουρανό με τα άστρα όταν την άφηνα μόνη της στην εντατική. Παρόλο που κι εκείνη δεν ζητάει εξτρίμ πράγματα. Παρόλο που είμαι τύπος αλοιφή και στο ρόλο του κακού μπάτσου αποτυγχάνω παταγωδώς κάθε φορά που χρειάζεται να τον παίξω. Με το παιδί μου όμως ο κακός μπάτσος είμαι εγώ. Εγώ δεν την αφήνω να τρώει όσα μπισκότα θέλει, να κάνει όσα παιχνίδια θέλει στο μολ, να βλέπει όση ώρα θέλει youTube, ti vi, tablet, να κοιμάται στις 12 το βράδυ...
Για τους άλλους προέχει να μην στενοχωριέται. Γι' αυτό είναι εκείνοι που δεν θέλουν να την βλέπουν να κλαίει ή να ξεσπάει και προσπαθούν να τη σταματήσουν είτε με το καλό είτε με το χειρότερο. Εγώ πάλι σε αυτά είμαι ελαστική. Και ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί ένα παιδί δεν κάνει να κλαίει. Ούτε ένας ενήλικας. Όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου, το κλάμα μόνο λυτρωτικό υπήρξε. Άρχισε να μου δημιουργεί προβλήματα όταν ενοχλούσε τους γύρω μου για τους δικούς τους λόγους και προσπαθούσαν να το καταπιέσουν βάζοντάς του πολλές φορές την ταμπέλα του ανεπίτρεπτου. Το σφίξιμο αυτό που νιώθεις όταν θες να κλάψεις, αλλά προσπαθείς να μην, μου φαίνεται ακόμη σωστό μαρτύριο.
Μου αρέσει το κλάμα της. Το παράπονό της. Ο θυμός της όταν χτυπάει το πόδι στο πάτωμα και με απειλεί ότι δεν θα μου ξαναμιλήσει, επειδή έχει θυμώσει. Διασκεδάζω όταν δεν μιλάμε 10 λεπτά - υπενθυμίζοντας ή μία στην άλλη ότι τώρα δεν μιλάμε επειδή είμαστε θυμωμένες - και λατρεύω τη στιγμή που γινόμαστε φίλες με μια μεγάλη αγκαλιά. Μου αρέσουν όλα τα αρνητικά της συναισθήματα και δεν βρίσκω κανέναν λόγο να τα πατάξω, μόνο να τα βοηθήσω να εκδηλωθούν, γιατί διαφορετικά δεν θα μπορέσουν ποτέ να περάσουν στην επόμενη πίστα της «διαχείρισης». Μου αρέσει να παρατηρώ όλο το ξετύλιγμά τους, γιατί συνήθως βρίσκει μόνη της τον τρόπο να τα ξεπεράσει και αυτό είναι ένα μεγάλο μάθημα όχι μόνο για κείνη αλλά και για μένα.
Δεν πιστεύω πως η Γιόννα υποφέρει τραυματικά όταν της απαγορεύω μία μέρα να δει youTube. Δεν μου κόβονται τα πόδια όταν ουρλιάζει, ούτε σπαράζω μέσα μου, όταν τα δάκρυα κυλάνε στα μάγουλά της για τέτοια πράγματα. Πιστεύω ότι υποφέρει θεραπευτικά. Σα να λαμβάνει μικρές δόσεις απογοήτευσης και να προσαρμόζεται σταδιακά σε μια επιλογή που δεν είναι η καλύτερη για τη δική της οπτική. Είμαι όμως δίπλα της, με το σώμα και τα λόγια μου. Και προσπαθώ όταν αυτό που την στενοχωρεί ανασύρει δικές μου αναμνήσεις - π.χ. όταν τα παιδιά στην παιδική χαρά δεν την παίζουν - να αποστασιοποιούμαι όσο γίνεται και να μην τη φορτίζω αρνητικά. Να θυμάμαι ότι εκείνη είναι άλλος άνθρωπος, εγώ άλλη μαμά από τη δική μου, τα παιδιά στην παιδική χαρά άλλα παιδιά από τις συμμαθήτριές μου στο νηπιαγωγείο και η δική της πραγματικότητα, αντιληπτική και προσαρμοστική, διαφορετικές. Που είναι. Γιατί εγώ δεν θα πήγαινα ποτέ στη μαμά μου λίγα λεπτά μετά το «όχι» της να διαπραγματευτώ με νάζι κάτι λιγότερο από αυτό που αρχικά είχα ζητήσει. Και ίσως γι' αυτό άργησα πολύ να αποδεχτώ τα ενήλικα «όχι» της ζωής μου.
Δεν εννοώ να κάνω όλα τα χατίρια στο παιδί μου και δεν θέλω να της τα κάνετε ούτε εσείς. Γιατί τις περισσότερες φορές βρίσκει μόνη της τον δρόμο για την αντιμετώπιση μιας άρνησης. Το ξέσπασμα δίνει τη θέση του σε κάποιο παιχνίδι μέσα σε ελάχιστα λεπτά και το πρόσωπό της φωτίζεται σαν από το ουράνιο τόξο που βγαίνει μετά τη μπόρα. Με μαθαίνει πως η μπόρα στα παιδικά πρόσωπα διαρκεί λίγο κι αυτός είναι μάλλον ο καλύτερος τρόπος που έχω να αντιγράψω αν θέλω να μην πλημμυρίζω κάθε φορά που ξεσπάει μία πάνω από το κεφάλι μου.
ΥΓ. 1 Και να, τώρα έπεσα πάνω σε αυτό το σχετικό άρθρο: διαβάστε εδώ.
ΥΓ 2 Αφιερωμένο στη βαφτιστήρα μου, για να ξέρει ότι θα είμαι πάντα μαζί της στο δικαίωμά της να κλαίει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου