Αύγουστος 2013, η πρώτη θετική χοριακή. Χαρά και μόνο χαρά. Ήρθε η ώρα του πρώτου υπερήχου και....δίδυμα! Και πάλι πολλή πολλή χαρά, άλλα και άγχος και φόβος. Όλα πήγαιναν τέλεια. Ούτε εμετοί, ούτε ζαλάδες, ούτε κούραση, τίποτε. Οι εβδομάδες περνούσαν κι εμείς συνηθίζαμε στην ιδέα των δύο μωρών και προετοιμάζαμε τον ερχομό τους με μεγάλη χαρά.
19 εβδομάδων και βλέπω μια περίεργη βλέννα. «Ξεκουράσου» μου λέει ο γιατρός «και έλα το πρωί για υπέρηχο». Πήγαμε χαλαροί για έναν ακόμα υπέρηχο ρουτίνας όπως νόμιζα σαν όλους τους προηγούμενους. Από την ώρα που άρχισε ο υπέρηχος μέχρι να μπω στο χειρουργείο δεν πέρασαν ούτε 5 λεπτά. Εξάλειψη τραχήλου, το μόνο που πρόλαβα να συγκρατήσω. Αν δεν πήγαινα στο νοσοκομείο εκείνη τη μέρα, θα τα έχανα τα μωρά. Μετά το χειρουργείο, ξάπλα και ακινησία. Μπάνιο επιτρεπόταν μόνο δύο φορές την εβδομάδα κι αυτό καθιστή. Σηκωνόμουν μόνο για τουαλέτα: 17 βήματα. 17 βήματα ήταν από το κρεβάτι μέχρι το μπάνιο, τα είχα μετρήσει. Θα έκανα όμως τα πάντα για να γεννηθούν καλά τα μωρά μου.
Οι εβδομάδες περνούσαν με άγχος και δύσκολα, αλλά κάθε Παρασκευή που άλλαζα εβδομάδα είχαμε πάρτι. Έφτασα 22, 24, 26, πήρα θάρρος. Λέω, εδώ ξάπλα θα κάνω υπομονή να πιάσουμε τις 32. Ένα βράδυ, στις 27 + 6 ξαφνικά νιώθω μεγάλη πίεση για τουαλέτα. Ο άντρας μου κοιμόταν. Σηκώνομαι και... νερά. Σαν να άδειασε κάποιος έναν κουβά με νερό στο πάτωμα. Πανικός. Πήρα τον γιατρό. «Πήγαινε» μου λέει «και έρχομαι». Στο μαιευτήριο, εξετάσεις, οροί, ενέσεις κι εγώ σαν χαμένη. «Ας τα κρατήσουμε δυο-τρεις μέρες ακόμα και θα κάνουμε καισαρική» μου λέει ο γιατρός. Η μπεμπούλα μου είχε σπάσει τον σάκο της. Έμεινα 4 μέρες με τα μωρά στην κοιλιά από την ημέρα που μου έσπασαν τα νερά.
Τη Δευτέρα ήταν να πάω πάλι για υπέρηχο, για να δούμε πόσο υγρό είχε η μικρή. Και ξαφνικά, πόνοι κάθε 5λεπτο που κρατούσαν 1 λεπτό. Είχα μπει σε διαδικασία φυσιολογικού τοκετού με τον τράχηλο δεμένο από το χειρουργείο! Εννέα εβδομάδες άντεξα ξάπλα και στις 10/2/2014 γέννησα τα μικρά μου θαυματάκια: 1000 γρ. ο μικρούλης και 1100 γρ. η μπεμπούλα μας.
Και ξεκίνησε ο δύσκολος δρόμος της ΜΕΝΝ. Την πρώτη μέρα μαζί με καθετήρα και ορό κατέβηκα να τα δω: δυο τοσοδούλικα πλασματάκια με τεράστια πάμπερς και σωληνάκια. Όταν έφτασε η μέρα να φύγω από το μαιευτήριο και τα άφησα εκεί, έκλαψα πολύ, μήπως ένιωσαν ότι τα παράτησα. Οι μέρες περνούσαν αργά. Ανέπνεα και ζούσα δυο φορές την ημέρα, στο επισκεπτήριο. Περιμέναμε έξω από τη ΜΕΝΝ και όταν δεν άνοιγε η πόρτα στην ώρα της, σφίγγονταν οι καρδιές μας. Εξαιτίας ποιου δεν ανοίγουν; Ποιος έπαθε κάτι; Δόξα τω θεό, όλα για εμάς πήγαν άψογα. Ένα μεσημέρι χτύπησε το κινητό μου. Αναγνώρισα το νούμερο, ήταν από τη ΜΕΝΝ. Ένας κόμπος στον λαιμό. Το σήκωσα και έτρεμα. Η γραμματέας με ενημέρωσε να πάμε νωρίτερα, γιατί έχουμε εξιτήριο! Και τα δυο μωρά μαζί! Ο άντρας μου στη δουλειά. Δεν θυμάμαι για πότε τον πήρα τηλέφωνο, για πότε ντύθηκα, κάλεσα ταξί, πήρα ρούχα των παιδιών, πορτ μπεμπέ και όλα τα έγγραφα που χρειαζόμουν. Σε μισή ώρα ήμουν εκεί. Επιτέλους, μετά από 64 ημέρες τα πήραμε στο σπίτι μας και από τότε δεν υπάρχει πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στη γη!
Οι σταλίτσες μου τώρα κοντεύουν να κλείσουν χρόνο (διορθωμένη 10 μηνών) και τίποτα δεν θυμίζει εκείνες τις δύσκολες μέρες... Έκτος από τη μαμά που τα φέρνει στο νου της και τα ξαναζεί κάθε μέρα σχεδόν. Αλλά δεν το λέω πουθενά. Μόλις τα παίρνω αγκαλιά, τα ξεχνάω όλα. Δεν πιστεύω πως θα ξεπεράσω ποτέ την εποχή της ΜΕΝΝ, αλλά έχω τα μωρά μου και αυτό έχει σημασία. Θάρρος λοιπόν σε όλους, υπομονή και πίστη στα προωράκια, γιατί είναι μαχητές! Και σας το λέει μια μαμά που όταν βλέπει βίντεο από τη μονάδα, ανατριχιάζει ακόμη. Θάρρος, πίστη και υπομονή!
Νίκη Αβράμη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου