22 Δεκεμβρίου 2014

Χριστούγεννα στην Ελλάδα

Την πρωτοσυνάντησα στο δωμάτιο αντλήσεως δίπλα στη ΜΕΝΝ. Είχε γεννήσει χτες και η μαία της της έδειχνε πώς να αντλεί. Περιχαρής εκείνη. Δύο αγοράκια, δεν θυμάμαι πόσων εβδομάδων ούτε άλλες λεπτομέρειες πέρα από δύο: έμενε στη Χαλκίδα, είχε κάνει 4 εξωσωματικές και μετρούσε συνολικά 7 αποβολές. Οι πληροφορίες μου ήρθαν κάπως σαν σφαλιάρα, γιατί μέχρι τότε νόμιζα ότι σε μένα είχε τύχει το μεγάλο ζόρι (έστω, ένα από τα μεγαλύτερα). Δεν είχα καν φανταστεί ότι και οι άνθρωποι που μένουν στην επαρχία γεννούν πρόωρα και ότι κατά πάσα πιθανότητα εκεί δεν υπάρχουν μονάδες νοσηλείας νεογνών. Και τότε τι; Αν εγώ ανεβοκατέβαινα δις ημερησίως από τα νότια στα βόρεια προάστια με μπουκαλάκια, θήλαστρα και βαθιά θλίψη στο αμάξι μου, εκείνη πώς - και κυρίως πού - ζούσε;

Φτιάχνοντας αυτό εδώ το μπλογκ έμαθα κι άλλες ιστορίες. Για τη μητέρα που κόντεψε να χάσει τα μωρά της και την ίδια της τη ζωή, επειδή η απόσταση που τη χώριζε από την πλησιέστερη ΜΕΝΝ είναι δυόμιση ώρες. Για τους γονείς από τη Ρόδο που εγκαταστάθηκαν στο Ηράκλειο ή άφησαν εκεί ένα κομμάτι της ψυχής τους για διάστημα που έμοιαζε αιώνας. Για μια άλλη μητέρα που ζει στην Κομοτηνή και βάζοντας πάνω από θεούς και πράγματα το καλό των παιδιών της, μοιράζει την εβδομάδα της ανάμεσά τους, ώστε το μεγάλο να συνεχίσει το σχολείο του στην πόλη που διαμένουν και το μικρό να βρίσκεται κοντά στη μονάδα της Θεσσαλονίκης όπου παρακολουθείται ακόμη.

Ρώτησα τι κάνουν οι οικογένειες που μένουν σε κάποιο νησί, αλλά το παιδί τους χρήζει τακτικής παρακολούθησης ή φυσιοθεραπείας, επειδή έχει κάποια μόνιμη βλάβη. Κι έμαθα ότι παίρνουν το πλοίο και ταξιδεύουν, ταξιδεύουν μια ζωή. Περιμένοντας να εγκριθούν τα ταξιδιωτικά τους έξοδα, αλλά όχι εκείνα της διαμονής σε κάποιο κρύο ξενοδοχείο, ούτε βέβαια τα επιπλέον ιατρικά που προκύπτουν όταν «δεν υπάρχει ραντεβού» στα δημόσια. Την ίδια στιγμή που σε κάποια ευρωπαϊκά κράτη ένα μικρό λεωφορείο, σαν τα σχολικά που έχουμε εμείς στις πόλεις μας, αλλά χωρίς έξτρα οικονομική επιβάρυνση, περνάει από το σπίτι του παραπληγικού παιδιού, το παίρνει και το πηγαίνει στον φυσιοθεραπευτή, στο μάθημα κολύμβησης, στο ειδικό σχολείο αργότερα. Επειδή εκεί το κράτος μοιάζει να έχει αναλάβει τις ευθύνες του ή τέλος πάντων μοιάζει να θυμάται τον λόγο της ύπαρξής του. Ενώ εδώ κλείνει μονάδες. Τη ΜΕΘ στη Ρόδο για παράδειγμα. Λες και οι ζωές των παιδιών κάνουν ταξίδια αναψυχής στα νερά του Αιγαίου.

Ζήτησα από την Αντιγόνη που μένει στην Κομοτηνή (την ιστορία της διαβάζετε εδώ) να μιλήσουμε για τη ζωή της που δεν έχει επανέλθει σε φυσιολογικούς ρυθμούς, όμως εκείνη μου μίλησε για τις ζωές όλων. «Στην Κομοτηνή όπου μένουμε μόνιμα δεν υπάρχει ΜΕΝΝ. Τα πρόωρα νεογνά μεταφέρονται στην Αλεξανδρούπολη. Για όλους όσοι γνωρίζουν από προωρότητα, ξέρουν πόσο κρίσιμα είναι τα πρώτα λεπτά ενός πρόωρου νεογνού. Εγώ πέρασα το μεγαλύτερο διάστημα μιας εξαιρετικά δύσκολης εγκυμοσύνης στο Κιλκίς όπου είναι ο τόπος καταγωγής μου και η πατρική μου εστία και βρίσκεται κοντά στη Θεσσαλονίκη. Επειδή η προωρότητα είναι μία διαδρομή που συνεχίζεται εντός και εκτός ΜΕΝΝ, που ξεκινά σε πολλές περιπτώσεις από την περίοδο της εγκυμοσύνης και ακολουθεί σημαντική μερίδα ανθρώπων για μία ζωή, θεωρώ ότι πρωταρχική υποχρέωση είναι να παρέχουμε τις καλύτερες δυνατές ιατρικές συνθήκες. Θεωρώ ότι ο καθένας και η καθεμία από εμάς αξίζει να δώσει έναν αγώνα που θα βελτιώσει τις ζωές των παιδιών μας και τις ζωές των μελλοντικών γενεών».

Θα ακολουθήσω λοιπόν το παράδειγμά της. Και θα δείξω πάνω και πέρα από τη δική μου ζωή, πάνω και πέρα ακόμη και από την προωρότητα που αφορά το 10% των γεννήσεων. Η μονάδα στη Ρόδο δεν αφορά μόνο τα πρόωρα. Η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στο Καστελόριζο (τυχαίο παράδειγμα) δεν αφορά μόνο τα πρόωρα. Η κατάσταση στη Θύμαινα ουδεμία σχέση έχει με τα πρόωρα (δείτε εδώ ένα συγκλονιστικό ρεπορτάζ). Και δεν χρειάζεται να ζήσεις εκεί για να το μάθεις. Καλά Χριστούγεννα.



ΧΡΗΣΙΜΑ

Αν ζείτε μακριά και χρειάζεστε στήριξη υπάρχει μια τηλεφωνική γραμμή, το 210 9319054 από τη Φαιναρέτη.

Αν ζείτε στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και το Ηράκλειο, το 31εβδομάδες σε συνεργασία με την Αγγελική Σακαλή και τη Χριστίνα Αποστολίδη των CretaMums αντίστοιχα διοργανώνει συναντήσεις για γονείς με πρόωρα (συμμετοχές στο ksokou@gmail.com ή στη σελίδα μας στο Facebook).

Αν θέλετε να κάνετε ένα δώρο στους γονείς και τα παιδιά των νησιών, ψηφίστε εδώ για να ανοίξει η ΜΕΘ στη Ρόδο.


1 σχόλιο:

  1. Ανώνυμος23/12/14 13:57

    Η απάντηση στην ερώτηση πώς ζει μία πρόωρα μαμά της επαρχίας είναι απλή:δε ζει. Απλά υπάρχει. Αν είναι τυχερή, υπάρχει σε κάποιο φιλικό σπίτι κοντά στη μονάδα του παιδιού της και κάνει καθημερινά τη διαδρομή σπίτι-μονάδα μόνη μεταξύ αγνώστων. Αν όχι υπάρχει μεταξύ γνωστών, πάνω από ένα τηλέφωνο περιμένοντας να δείξει το ρολόι 13.00 για να επικοινωνήσει με τη μονάδα και να ενημερωθεί ή να έρθει το Σαβ/κο ή κάποια άλλη συγκεκριμένη μέρα για να κάνει το ατελείωτο (όχι πάντα χιλιομετρικά, καθώς ακόμη και 1μιση ώρα διαδρομή φαντάζει αιώνας) ταξίδι στη μονάδα.
    Τασούλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή