Η ιστορία του Νίκου: Για εσένα, την πρόωρα μητέρα

Υπάρχουν ήρωες της καθημερινότητας; Ποια είναι τα χαρακτηριστικά τους; Οι εξαιρετικές συνθήκες δεν είναι προαπαιτούμενα των έξοχων πράξεων; Extreme times call for extreme measures, που έλεγαν και στο χωριό της γιαγιάς μου.

Λοιπόν, καλές οι σκέψεις, αλλά τι γίνεται, όταν από καθαρή τύχη βρίσκεσαι στο ιατρείο ενός γυναικολόγου και αυτός σου λέει κατάμουτρα πως ό,τι περίμενες πέντε εβδομάδες μετά θα έρθει το ταχύτερο δυνατό; Πώς βρίσκεσαι σε άλλη πόλη, οικεία, μα ξένη στη συγκεκριμένη περίσταση, μεταξύ άγνωστων ανθρώπων που δε δείχνουν καμία διάθεση να συμμεριστούν κάτι από τον τρόμο σου; Πώς περνάς ώρες ατελείωτες κλεισμένη σε ένα δωμάτιο με άλλες πέντε κλεισμένες στον εαυτό τους, στο φόβο και την αγωνία τους; Ποια εσωτερική δύναμη είναι αυτή που σε κάνει να υψώσεις τη φωνή σου στον ουρανό, να βγάλεις νύχια λιονταριού, να χιμήξεις πάνω σε ανθρώπους που έχουν μάθει να είναι απροσπέλαστοι, γιατί έτσι τους βολεύει; Πόσο γυμνασμένοι μύες χρειάζεσαι, για να μπεις βαδίζοντας στον προθάλαμο ενός χειρουργείου; Πώς σηκώνει η μέση σου το μολυβένιο κορμί σου, για να ξαπλώσει στο κρεβάτι του προεγχειρητικού ελέγχου;

Πώς νιώθεις, όταν όλοι σε συμβουλεύουν να αποφύγεις να δεις τη σάρκα από τη σάρκα σου την πρώτη της μέρα στον κόσμο; Πόσο θράσος χρειάζεται, για να σηκωθείς φρεσκοεγχειρισμένη και να περπατήσεις τα εκατό βήματα που χωρίζουν την ευτυχία από τη δυστυχία σου; Να χτυπήσεις το κουδούνι της ΜΕΝΝ και να περιμένεις να σου ανοίξουν; Πόσα βάρη πρέπει να έχεις σηκώσει, σε πόσα γυμναστήρια, για να καταφέρεις να σηκώσεις τα χέρια σου μέχρι το νιπτήρα και να τα σαπουνίσεις; Να κάνεις τα δέκα τελευταία βήματα, για να φτάσεις μέχρι εκείνο το πλαστικό κουκούλι μέσα στο οποίο κλείστηκε ξαφνικά, χωρίς κανείς να σε ρωτήσει, όλη σου η ζωή;

Παρόλα αυτά όμως η ανταμοιβή σου να είναι να δεις την ψυχή σου προσωποποιημένη, αλλά γεμάτη σωληνάκια, μία διάφανη επιδερμίδα πάνω σε μία σειρά από κοκαλάκια πιο εύθραυστα και από κλωνιά τριαντάφυλλου. Μια ψυχή που απαγορεύεται να αγγίξεις. Πώς το καταφέρνεις, μου λες;

Η ρουτίνα είναι λέξη ζωγραφισμένη με σκούρα χρώματα. Της έχουμε φορέσει το μανδύα της ανεπιθύμητης, της απεχθούς. Όλα αυτά όμως μέχρι να έρθει κάποιο χέρι να μας πιάσει από το λαιμό και να μας πετάξει έξω από αυτήν. Τότε, μόνο τότε καταλαβαίνουμε και ικετεύουμε να γυρίσουμε σ’ αυτήν, την παλιά, την οικεία, αυτήν που μυρίζει σπίτι, χαρμολύπη, αυτήν που είναι δική μας. Όμως ο χρόνος, ο μεγάλος μας αυτός εχθρός δε ρωτά. Σε βγάζει από τις οικείες μυρωδιές και γεμίζει τη μύτη σου με αντισηπτικά και τα αυτιά σου με το μονότονο βόμβο του θήλαστρου. Κλάμα μωρού; Χα! Το δικό σου δεν κλαίει, λες στον εαυτό σου, για να παρηγορείσαι, γιατί ξέρεις μέσα σου πως κλαίει, αλλά δεν έχει παρά μόνο δύο μικρά φυλλαράκια για πνευμόνια και δεν ακούγεται καθόλου. Ακόμη κι αν έκλαιγε όμως, δε θα το άκουγες, γιατί είναι αλλού, μακριά.

Εσύ όμως εκεί, σέρνεσαι στην καινούργια σου ρουτίνα, αποστείρωση – τρόμος – θήλαστρο – τρόμος – κατάψυξη – τρόμος – τσάντα – τρόμος – παγοκύστες – τρόμος – ταξί – τρόμος – είσοδος – τρόμος – ανελκυστήρας – τρόμος – κουδούνι – τρόμος – διάδρομος – ΤΡΟΜΟΣ – αποστείρωση – απόγνωση – μία ματιά στο κουκούλι – αναζήτηση γιατρού – νέα – μελέτη των διαγραμμάτων – ανακούφιση. Ανακούφιση;

Μετά; Ενοχές, πρέπει να φύγεις, δε σε κρατούν άλλο τα πόδια σου, αλλά δε θέλεις να φύγεις μόνη. Θέλεις να πάρεις τη μικρή σάρκινη απόδειξη της ύπαρξής σου μαζί σου και να τρέξεις, να τρέξεις, να τρέξεις. Όμως ξέρεις πως δεν είναι αυτό που έχει ανάγκη και πληγώνεσαι ακόμη πιο πολύ μέσα στο κουρασμένο μυαλό του πολεμιστή. Σου είναι ακατανόητο πώς είναι δυνατόν ένα τόσο δα πλάσμα να έχει ανάγκη κάτι άλλο από τη μάνα του. Αλλά βρίσκεις το κουράγιο και φεύγεις, για να ξαναπάρεις τη ρουτίνα σου αντίστροφα μέχρι να έρθει η ώρα να κλείσει ο κύκλος λίγες ώρες μετά και πάλι και πάλι και πάλι.

Κι εσύ να είσαι εκεί, μόνη, ένα τρομοκρατημένο υπεράνθρωπα δυνατό πλάσμα. Να παλεύεις να καλύψεις τα κενά με τηλέφωνα, με λίγες ώρες οικείων φωνών που δεν είσαι καν σίγουρη, αν θέλεις να ακούσεις και να ζεις για τις λίγες στιγμές που θα βρεθείς πάνω από το πλαστικό κουκούλι, να ονειροπολείς, να μισείς τον κόσμο, τον εαυτό σου, να αγαπάς με όλο σου το είναι και να παρατηρείς κινήσεις σκεπτόμενη ότι αυτές θα έκανε ο βιαστικός σου πρίγκηπας, αν ήταν ακόμη εκεί που έπρεπε κι εσύ θα τις ένιωθες χωρίς να τις βλέπεις. Και προτιμάς να νιώθεις χωρίς να βλέπεις, παρά να βλέπεις χωρίς να νιώθεις.

Κι έρχεται η στιγμή που τον κρατάς στην αγκαλιά σου δυόμιση εβδομάδες μετά και ενώ πίστευες ότι αυτή θα ήταν η στιγμή που τα πόδια σου θα άγγιζαν το φεγγάρι, εσύ αισθάνεσαι φόβο, φόβο, φόβο. Φόβο, λατρεία, ενοχές, λατρεία, οργή, λατρεία, αδικημένη, λατρεία.

Δεν ξέρεις ακόμη, ευτυχώς δεν ξέρεις ακόμη, ότι τα επόμενα χρόνια της ζωής σου θα είναι γεμάτα από ξενύχτια για μέτρημα αναπνοών, από φυσικοθεραπείες, από παιδο-ό,τι μπορείς να φανταστείς-γιατρούς. Ναι, ψυχή μου, θα μετράς γραμμάρια, θα απομνημονεύεις ημερήσιες ποσότητες, θα θυσιάσεις ώρες για να διδάξεις σ’ αυτό το βιαστικό σαμιαμίδι να τρώει, να απλώνει τα χέρια, για να πιάσει τα πόδια, να κάθεται, να μπουσουλάει, να στέκεται, να περπατάει, να μιλάει, να, να, να. Ένα σωρό από «να» που για όλους τους υπόλοιπους μοιάζουν αυτονόητα.

Υπάρχουν, λέει, ήρωες της καθημερινότητας; Να σου πω δεν ήμουν σίγουρος, καθόλου σίγουρος μέχρι που σε ξαναγνώρισα τέσσερα χρόνια πριν. Μόνη, όρθια, επίμονη, δυνατή, συστηματική, ασίγαστη.

Την πρώτη φορά που με ρώτησε ο γιος μου τι είναι αυτό το σημάδι στο πόδι του, δείχνοντας την πολύ βαθιά ουλή που του άφησε η πεταλούδα του νοσοκομείου, απάντησα πως είναι το σημάδι ότι είναι γενναίος. Όταν βγήκα από το δωμάτιό του δακρυσμένος και αντίκρισα την ουλή της καισαρικής της γυναίκας μου, το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να γονατίσω μπροστά της και να αγγίξω το μέτωπό μου επάνω της, γιατί η γενναιότητα αυτού που συνειδητοποιεί κάθε στιγμή τι ζει είναι εκατό φορές μεγαλύτερη από εκείνου που το αγνοεί.

Σ’ ευχαριστώ!

Νίκος Σουλίδης