17 Οκτωβρίου 2014

H ιστορία της Κατερίνας Κ.: Έπαθα σοκ, μου είπαν οι γιατροί

Έχουν περάσει 17 χρόνια όμως τα θυμάμαι σαν να ήταν χτες. Είχα αρκετά δύσκολη εγκυμοσύνη. Τέλος όγδοου μήνα, πηγαίνω στο μαιευτήριο για υπέρηχο. Ο γιατρός που τον έκανε, για αρκετή ώρα δεν μίλαγε. Ύστερα κάλεσε τον γιατρό που με παρακολουθούσε. Καταλάβαμε ότι κάτι δεν πάει καλά. Μόλις μπαίνει ο γιατρός μου, του λέει: «μην την κρατάς άλλο, ετοιμάστε χειρουργείο». Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου, έβαλα τα κλάματα. Μας εξήγησαν ότι το παιδί από τον προηγούμενο υπέρηχο που είχε γίνει στο τέλος του 6ου μήνα μέχρι τώρα, δεν έχει μεγαλώσει καθόλου και δεν ξέρουν καν τι παιδί θα βγει. Επειδή ψυχολογικά είχαμε γίνει όλοι χάλια και πιο πολύ εγώ, για να μην με βάλει σε αυτή την κατάσταση στο χειρουργείο, μου είπε να πάω την άλλη μέρα νωρίς το πρωί (με καισαρική θα γεννούσα, αφού είχε προηγηθεί και άλλη δύσκολη γέννα). Μας είχαν ενημερώσει ότι το παιδί μπορεί να μπει θερμοκοιτίδα ανάλογα με το βάρος και την κατάσταση που θα ήταν.

Τελειώνει το χειρουργείο, έρχεται ο γιος μου στον κόσμο, με ξυπνάνε. Κανένας από το προσωπικό του μαιευτηρίου δεν μου είπε «να σου ζήσει ο γιος», όπως είχε γίνει στην πρώτη μου γέννα, ούτε μου τον έφεραν στην αγκαλιά μου. Αρχίζουν να περνούν από το μυαλό μου διάφορα. Στο μεταξύ ήμουν και από την νάρκωση και δεν μπορούσα ακόμα να μιλήσω καλά και ανά διαστήματα με έπαιρνε ο ύπνος. Όσο πέρναγε η ώρα και συνερχόμουν σιγά σιγά, άρχισα να ρωτάω όποιον πέρναγε από δίπλα μου με πράσινη ή άσπρη στολή αν είναι καλά το παιδί μου. Όμως κανένας δεν μου έλεγε τίποτα, άπλα γύριζαν, με κοίταζαν και συνέχιζαν τον δρόμο τους. Σε κάποια στιγμή ρωτάω έναν κύριο με άσπρη στολή: Μπορείτε να μου πείτε πόσο γεννήθηκε ο γιος μου; Έσκυψε κάτω από το φορείο, πήρε τον φάκελο και μου είπε «2.300 γρ.» Τον έχουνε βάλει θερμοκοιτίδα; Ξαναρώτησα. «Δεν νομίζω, το βάρος του φαίνεται καλό».

Ένιωσα μια ανακούφιση εκείνη την στιγμή. Άρχισα να ζητάω να δω το παιδί μου. Μου είπαν όταν ανέβω στο δωμάτιο. Ήμουν στον χώρο τον χειρουργείων από τις 7 το πρωί και έμεινα εκεί ως τη 1:30 το μεσημέρι. Δεν περνάγανε οι ώρες με τίποτα. Να τους παρακαλάω: ανεβάστε με στο δωμάτιο, θέλω να δω τον άντρα μου, το παιδί μου, τους συγγενείς μου που περιμένανε και αυτοί έξω από το χειρουργείο. «Τώρα, κυρία, σε ανεβάζουμε» και «τώρα, κυρία, σε ανεβάζουμε». Ώσπου ήρθε αυτή η ευλογημένη ώρα. Ένα χαμόγελό εγώ μέχρι τα αφτιά, επιτέλους θα έβλεπα τον μπέμπη μου, το μωρό μου. Είχε έρθει η ώρα να τον σφίξω στην αγκαλιά μου και υστέρα θα έπαιρνα τηλέφωνο την κορούλα μου που περίμενε και αυτή στο σπίτι να της μιλήσω και να της πω για τον αδελφό της.

Με ανέβασαν στο δωμάτιο. Αγκαλίτσες, φιλάκια, ευχές, χαρές. Εγώ αρχίζω να ζητάω το παιδί. «Το βραδάκι θα σας το φέρουμε να το ταΐσετε». Οι δικοί μου το είχαν δει αμέσως μετά τη γέννα και δεν ανησύχησαν. Μου έλεγαν ότι είναι αδυνατούλης, ομορφούλης, ήσυχος και ότι δεν έκλαιγε καθόλου. Να μην σας κουράζω το μωρό το είδα μετά από 2 ημέρες. Πάντα έβρισκαν κάποια δικαιολογία: ότι είχε κάνει εμετό, ότι το τάισαν αυτοί, ότι λερώθηκε και τον έπλυναν και τώρα κοιμάται. Όταν μου τον έφεραν, τον έσφιξα στην αγκαλιά μου. Θεέ μου, τι μικρούλης που ήταν, πόσο αδύνατα και τι μακριά  πόδια είχε… Ποδοσφαιριστής θα γίνει, είπα γελώντας στον άντρα μου. Και εκεί που τον χάιδευα, βλέπω πίσω στο φορμάκι αίμα. Ανοίγω αμέσως το κορδόνι και βλέπω ότι είχε στις φτέρνες του χανζαπλάστ κολλημένο και πίσω στον πωπό του ήταν μελανιασμένος. Χτυπάω το κουδούνι και ζητάω να έρθει η προϊστάμενη και ο γιατρός αμέσως για να μας δώσουν κάποιες εξηγήσεις. Ήρθε μόνο η προϊστάμενη και μας είπε ότι το αίμα είναι από τις ενέσεις που του κάνουν και το χανζαπλάστ από τις εξετάσεις αίματος. Για ποιο λόγο του δίνουν αντιβίωση και για ποιο λόγο δεν μας ενημέρωσαν; Θα μας το έλεγε την άλλη μέρα ο παιδίατρος. Ο παιδίατρος που όσο και αν τον ψάξαμε την άλλη ημέρα δεν εμφανίστηκε. Μόνο ο γυναικολόγος μου με καθησύχαζε: «αν ήταν κάτι ανησυχητικό, θα σας είχαν ενημερώσει».

Όταν εν τέλει εμφανίστηκε ο παιδίατρος, μας είπε ότι θεώρησαν σωστό να του χορηγηθεί για μερικές ημέρες αντιβίωση. Τι παρουσίασε, αν έκανε πυρετό, αν έκανε εμετούς, αν είχε κάποια λοίμωξη, δεν μας απάντησαν ποτέ. Μόνο ότι ο μικρός είναι μια χαρά. Μόλις επιστρέψαμε στο σπίτι κάλεσα αμέσως παιδίατρο να δει τον μικρό. Βρίσκει κοίλη λευκής ζώνης (πάνω από τον ομφαλό) και 2 υδροκοίλες στα γεννητικά όργανα. Μας παραπέμπει σε παιδοχειρουργό και το αποδίδει στο ότι γεννήθηκε λίγο πρόωρα.

Από αυτή τη στιγμή αρχίζει το τρέξιμο για μας, το οποίο κράτησε 8 ολόκληρα χρόνια.
Οι κοίλες μόλις θα έδενε το σωματάκι του λογικά θα εξαφανίζονταν και έτσι και έγινε, πάντα κάτω από ιατρική παρακολούθηση. Παράλληλα, ο μικρός άρχισε να κάνει εμετούς, κάναμε εξετάσεις, γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση… Το «λίγο πρόωρο» έφταιγε και εδώ. Οκτώ μήνες ο μικρός κοιμόταν σχεδόν όρθιος, είχαμε κάνει πατέντα στο κρεβάτι του και ανασηκώσαμε την πλάτη για να είναι όσο πιο όρθιος γινόταν, μέχρι να πατήσει στα πόδια του και να κάνει τα πρώτα του βήματα. Αν δεν το ξεπερνούσε μέχρι αυτή την ηλικία, θα έπρεπε να χειρουργηθεί. Δεν μας έφταναν αυτά, παρουσιάζει αναπνευστικά προβλήματα. Να τον έχουμε με οξυγόνο, κορτιζόνη, να τρέχουμε κάθε τρεις και λίγο στο νοσοκομείο. Συνεχίζει με αλλεργίες σε φάρμακα και σε φυτά. Και όλα αυτά γιατί γεννήθηκε «λίγο πρόωρα».

Ευτυχώς τα ξεπεράσαμε με πολύ τρέξιμο. Από τότε που γέννησα τον γιο μου, περίοδος δεν μου ήρθε ξανά. Έπαθα σοκ, μου είπαν οι γιατροί, με όλα αυτά που συνέβησαν και μου σταμάτησε στα 31 μου χρόνια.

Κατερίνα Κ.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου