Η ιστορία της Ηλιάνας: Νιώθω τυχερή, έστω και με ένα παιδί στο σπίτι

Τον Μάρτιο του 2013 κάναμε τελικά την πρώτη μας προσπάθεια για εξωσωματική. Ευτυχώς πέτυχε. Μετά από 14 μέρες είχαμε μια θετική χορειακή και στον υπέρηχο 3 σάκους. Έπρεπε να κάνουμε μείωση, αλλά ευτυχώς δεν χρειάστηκε να μπω σε τέτοια διαδικασία, το ένα έφυγε μόνο του...

Μετά από 26 εβδομάδες  και 5 ημέρες (στις 14/09/2013) γέννησα 2 αγοράκια πολύ μικροσκοπικά, το ένα 800 γρ. και το άλλο 870 γρ. Μπήκα στο χειρουργείο ως επείγον περιστατικό, με συσπάσεις γέννας και αιμορραγία από την προηγούμενη το βράδυ. Επειδή το πλησιέστερο νοσοκομείο με ΜΕΝΝ είναι δυόμισι ώρες δρόμος από την περιοχή που μένω και οι δρόμοι στην Ελλάδα δεν είναι και τέλειοι, η τόση διαδρομή μου προκάλεσε πρόπτωση ομφαλίδος (κρέμασε δηλ. ο ένας ομφάλιος λώρος) και αν δεν γινόταν καισαρική αμέσως, θα χανόμουν και εγώ και τα μωρά μου.

Με εμένα πάνω στο φορείο και τη μια γυναικολόγο επάνω μαζί μου με το ένα της χέρι μέσα μου να κρατάει το μωρό να μην φύγει ξεκινήσαμε για το χειρουργείο. Γέννησα με ολική νάρκωση και τα μωρά μου τα είδα μετά από 3 ημέρες. Ήταν τόσο μικρούλικα όσο δεν μπορούσα να φανταστώ ποτέ στη ζωή μου. Ο Γολγοθάς είχε αρχίσει.

Από την αρχή μας έλεγαν ότι τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα, αλλά με την κάθε μέρα που περνούσε, ελπίζαμε για το καλύτερο. Δύο εβδομάδες μετά χτυπάει το τηλέφωνο στις 2 τα ξημερώματα. Δεν ήταν για καλό όποτε χτυπούσε το τηλέφωνο. Προσευχόμουν μέρα-νύχτα να μην χτυπήσει το καταραμένο. Έτσι μας είχαν πει: ότι όσο δεν χτυπάει τα πράγματα είναι καλά, μόνο σε περίπτωση επιδείνωσης ή επιπλοκής παίρνουν. Ο ένας μικρούλης μας είχε πάθει νεκρωτική εντεροκολίτιδα και θα έμπαινε επειγόντως την άλλη μέρα στο χειρουργείο για να γίνει μια παρά φύσει έδρα. Το χειρουργείο ήταν ατελείωτο για εμάς που περιμέναμε απέξω. Αν άντεχε τη νάρκωση (είχε πέσει από τα 870 γρ. στα 770 γρ.), το χειρουργείο θα ήταν εύκολο.

Άντεξε, όλα πήγαν καλά. Τώρα θα έδειχναν οι επόμενες ημέρες. Άρχισε να πίνει σιγά σιγά λίγο γαλατάκι και όλα κυλούσαν ομαλά.

Ο άλλος μικρούλης μας πήγαινε περίφημα. Δύο μήνες και 3 ημέρες μετά κάναμε τις πρώτες μας αγκαλιές και με τους δύο. Τρεις μήνες και 2 ημέρες μετά τη γέννα πήραμε τον ένα στο σπίτι, 2200 γρ. Η ευτυχία τεράστια όπως και το κενό, αφού είχαμε αφήσει το άλλο μωράκι μας πίσω. Ξαφνικά όμως έπρεπε να κάνουμε πάλι επέμβαση, να αποκαταστήσουμε την παρά φύσει έδρα, γιατί δεν έπαιρνε βάρος. Πάνω που προγραμματίσαμε το χειρουργείο, χτυπάει το τηλέφωνο στις 5 το πρωί. Σηψαιμία. Δεν ήταν καλό αυτό, μας πήγε πολύ πίσω. Δεν μπορούσε να γίνει το χειρουργείο εάν δεν υποχωρούσε η σηψαιμία. Η σηψαιμία πέρασε, αλλά η επέμβαση έγινε μετά από 1 μήνα. Τα πράγματα ήταν δύσκολα, αλλά εκείνος το πάλευε.

Ξαναρχίζουμε γαλατάκι, τη μία έπαιρνε βάρος, την άλλη όχι. Έπρεπε να κάνουμε πάλι χειρουργείο. Πέντε μήνες μετά έγινε το τρίτο χειρουργείο, στις 14/2/2014. Ήταν ατελείωτο, κράτησε πάνω από 5 ώρες για μια διαδικασία που κανονικά θα διαρκούσε 2 ώρες. Πήγε καλά μας είπαν, αλλά ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα. Το βράδυ γιορτάσαμε με τον άντρα μου το γεγονός ότι τα κατάφερε και σε αυτό το χειρουργείο. Με το που γυρίσαμε όμως στο σπίτι μάς βγήκε ξινή η βόλτα. Τηλέφωνο από το νοσοκομείο ότι δεν πάει καλά το μωρό. Κανονίζουμε να φύγουμε πρωί πρωί για Ηράκλειο (εμείς στα Χανιά). Πάνω που ξεκινούσαμε και άλλο τηλέφωνο, δεν πάει καθόλου καλά, προλαβαίνετε δεν προλαβαίνετε… Μετά από 5 λεπτά πάλι τηλέφωνο. Δυστυχώς δεν άντεξε, δεν προλάβατε. Στις 15/02/2014, στις 7, το τέλος είχε έρθει. Και τώρα τι; Τι γίνεται; Τι κάνουμε; Πώς θα το κάνουμε; Μην το αγγίξετε, έρχομαι όσο πιο γρήγορα μπορώ, είπα.

Φτάσαμε μετά από 2 ώρες. Τα πόδια μας κόπηκαν. Πώς μπαίνουν μέσα τώρα; Το σοκ μεγάλο, αλλά ευτυχώς το παιδί μου ήταν χαμογελαστό και ευτυχισμένο. Είχε ξεκουραστεί πλέον και δεν πονούσε πια. Κοιμόταν σαν αγγελούδι που ήταν. Ένα κουκλί. Τέλειος. Το πιο όμορφο μωρό στον κόσμο και συγχρόνως το πιο άτυχο. Μόλις είχε ξεκινήσει η ζωή του, ξαφνικά σταμάτησε χωρίς να προλάβει να ζήσει τίποτα πέρα από πόνο, πολύ πόνο. Χαίρομαι που πρόλαβα να το αγκαλιάσω, να το φιλήσω, να το χαϊδέψω, να αισθανθεί την αγάπη μου, τη ζεστασιά μου. Που πρόλαβα να δω το χαμόγελό του, το κλάμα του, τα ματάκια του να με κοιτάζουν με τόση λατρεία και συνάμα με τόσο παράπονο και ανασφάλεια.

Νιώθω τυχερή, έστω και με ένα παιδί στο σπίτι, γιατί 5 μήνες εκεί μέσα είδα μητέρες είτε με ένα είτε με δύο μωράκια να φεύγουν με άδεια την αγκαλιά τους. Ευχαριστώ τον θεό που με αξίωσε να γίνω επιτέλους μάνα, αν και δεν μου φέρθηκε εντελώς καλά, μου πήρε το ένα, αλλά τουλάχιστον ας είναι ευτυχισμένο μαζί του.

 Ηλιάνα Φαντάκη

Η Ηλιάνα στις πρώτες αγκαλιές με τα δίδυμα αγόρια της, γεννημένα την 26η εβδομάδα κύησης. 

Ο Μιχαήλ-Άγγελος (επάνω) είναι σήμερα 1 έτους. Ο Σταύρος-Γιώργος (κάτω) δεν πέρασε ποτέ το κατώφλι του σπιτιού του.