Πώς να κρυφτείς απ' τα παιδιά...

(Εντυπώσεις από την πρώτη συνάντηση γονιών με πρόωρα παιδιά)

_ Μαμά, θα φύγεις;

_ Ναι αγάπη μου.

_ Σε θέλω. Γιατί θα φύγεις;

_ Γιατί πρέπει να συναντήσω κάποιους γονείς που είναι στενοχωρημένοι και να τους πω να μην στενοχωριούνται.

_ Γιατί στενοχωριούνται οι γονείς;

_ Γιατί δεν έχουν τα μωρά τους μαζί τους. Γεννήθηκαν πολύ μικρά και πρέπει να μείνουν για λίγο στο νοσοκομείο. Είναι πρόωρα.

_ Είμαι και εγώ πρόωρο μαμά; (σ.σ. πού το κατάλαβε;)

_ Ναι μωρό μου.

_ Στενοχωριόσουν και συ;

_ Ναι στενοχωριόμουν.

_ Ήμουν στο νοσοκομείο, μικρό μωρό;

_ Ναι ήσουν.

_ Και με τσιμπούσαν;

_ Σε τσιμπούσαν.

_ Και πόναγα;

_ Πόναγες λίγο, όχι πολύ, γιατί τα μωρά δεν πονάνε πολύ.

Όταν αφήνεις για δεύτερη φορά το παιδί σου άρρωστο στο σπίτι, γιατί έτυχε να αρρωστήσει τις ημέρες που εσύ έχεις ορίσει ένα σημαντικό ραντεβού και δεν γίνεται να μην πας, πρέπει να έχεις έναν πολύ καλό λόγο να λείψεις. Πρέπει να είσαι εντελώς ειλικρινής με το παιδί. Πρέπει να μπορείς να πεις την αλήθεια. Και βασικά πρέπει να το θες πολύ αυτό που κάνεις. Να το πιστεύεις και να το αγαπάς. Και τη θλίψη που εισπράττεις αφήνοντας το παιδί σου μόνο, παρέα με τον πυρετό και τις μύξες του, να την αντισταθμίζεις με την ικανοποίηση ότι κάτι, σε κάποιους πρόσφερες.

Η δική μου ικανοποίηση είναι ότι η αρχή έγινε. Μιλήσαμε για την προωρότητα. Ανοιχτά. Της μίλησα για τη δική της προωρότητα. Στον βαθμό που μπορεί να καταλάβει όντας 3μιση χρονών. Γιατί θα ήταν υποκριτικό να σας προτρέπω να μιλήσετε για την προωρότητα και εκείνη να μην ξέρει τίποτε.

Πολλές φορές αναρωτήθηκα πώς μιλάς για την προωρότητα. Πώς μιλάς για κάτι που πόνεσε, ίσως πονάει ακόμη και ενώ είναι το πιο δικό σου πράγμα, αφορά έναν άλλο; Τον σημαντικότερο; Απάντηση δεν βρήκα. Ύστερα έφτιαξα το 31εβδομάδες. Και άρχισα να μιλάω γι’ αυτό, χωρίς κανένα πλάνο, χωρίς καμία στρατηγική. Άρχισα να μιλάω για τα συναισθήματα που προκύπτουν από τα γεγονότα. Για όλα όσα μέσα σου αλλάζουν με αφορμή αυτά. Για τα όσα τελικά κάνουν μια ιστορία πανανθρώπινη.

Μετά ζήτησα να μου στείλετε εσείς τις ιστορίες σας. Για να τις διαβάσουν όσοι βρίσκονται τώρα στο τούνελ και να πάρουν μια ανάσα. Για να μοιραστούμε δύσκολα συναισθήματα και να νιώσουμε καλύτερα. Και μου δείξατε εσείς πώς μιλάς για προωρότητα. Και πόσα κότσια χρειάζονται για να το κάνεις.

Μου πήρε δύο χρόνια να αποφασίσω να με εκθέσω. Δεν ξέρω πόσα ακόμη για να πω τα πάντα. Μέσα όμως από αυτή τη διαδικασία του μοιράσματος, αρχίζει και μοιάζει πιο εύκολο. Αρχίζει και αποκτά νόημα.

Ευχαριστώ πολύ όσους ήρθαν. Ευχαριστώ πολύ όσους κοινοποίησαν τη συνάντηση. Ευχαριστώ πολύ το Εργαστήρι Μελέτης της Παιδικής Ηλικίας, στο οποίο θα συναντηθούμε ξανά, στα τέλη του Οκτώβρη. Το πότε, θα σας το ανακοινώσω σύντομα. Εν τω μεταξύ, αν έχετε προτίμηση σε μέρα και ώρα be my guest στα σχόλια από κάτω.