Έχουν περάσει σχεδόν 4 χρόνια από τότε, αλλά πιστεύω πως κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να με καταλάβει, ούτε η μάνα μου η ίδια, ούτε καν ο άντρας μου. Αυτός ο βίαιος αποχωρισμός από τη ζωή που κουβαλούσα μέσα μου για 36 εβδομάδες μου στοίχισε πολύ. Όσο περνούν βέβαια τα χρόνια το σκέφτομαι λιγότερο, αλλά το αίσθημα της απώλειας παραμένει το ίδιο έντονο. Υποψιάζομαι πως κάπως έτσι νιώθουν όσοι ακρωτηριάζονται.
Μάθαμε για την εγκυμοσύνη μου και ζούσαμε την απόλυτη ευτυχία. Κάναμε τον γάμο γρήγορα γρήγορα, στήσαμε το σπίτι μας και περιμέναμε. Όλες οι αρχικές εξετάσεις καλές, ώσπου ήρθε η ώρα της καμπύλης ζαχάρου. Διαβήτης κύησης, ειδική διατροφή, ινσουλίνη. Είχα φτάσει σε καλό σημείο ελέγχου. Στις 35 εβδομάδες πήγα για το μηνιαίο ραντεβού στον γιατρό μου. Όλα καλά με την μπέμπα, αλλά η πίεσή μου στα ύψη. Μετρώ για κάποιες μέρες την πίεση και ο μέσος όρος είναι ανησυχητικά υψηλός. Κάνω τις ενέσεις ωρίμανσης πνευμόνων και μπαίνω άμεσα για καισαρική.
Κατά τη διάρκεια της καισαρικής η πίεση μου ανεβαίνει πολύ, ίσα που προλάβαμε τα χειρότερα. Εγώ ταλαιπωρημένη και μισομεθυσμένη από τη νάρκωση, αλλά προλαβαίνω να δω ένα κατακόκκινο πραγματάκι με μαύρο κεφάλι να κουνάει ζωηρά χέρια και πόδια και να κλαίει δυνατά! Μετά τίποτα. Βρίσκομαι στο φορείο στην αίθουσα της ανάνηψης, συνέρχομαι σιγά σιγά, ακούω μια κοπέλα δίπλα μου να παρακαλάει με κλάματα τον γιατρό της να της δώσει παυσίπονα, μια άλλη κλαίει με αναφιλητά και η νοσοκόμα της λέει να μην κάνει έτσι γιατί όλα πήγαν καλά. Ξαφνικά κοιτάζω την κοιλιά μου, δεν βλέπω το βουναλάκι μου και συνειδητοποιώ τι έχει γίνει. Ψάχνω γεμάτη αγωνία κάποιον να μου πει για το παιδί μου. Οι νοσοκόμες που τριγυρνούν εκεί δεν ξέρουν, ψάχνουν να βρουν την μαία μου, κάπου έχει χαθεί. Περνάει κάποια ώρα και με πάνε στο τρίκλινο δωμάτιό μου, συνοδεία με όλο το συγγενολόι μου που έχει μαζευτεί. Όλοι είναι τρισευτυχισμένοι, ο άντρας μου γελάει μέχρι τ' αφτιά, όλα πήγαν τέλεια μου λένε, να μου ζήσει και.... μου δείχνουν φωτογραφίες της. Όταν γεννήθηκε, ο νοσοκόμος την έβγαλε για 5 λεπτά στους συγγενείς, τράβηξαν φωτογραφίες, τσέπωσε τα κεράσματα και το μωρό μου.... πού είναι το μωρό μου;
Το μωρό μου είναι στη ΜΕΝΝ, για απλή παρακολούθηση γιατί είχα διαβήτη κύησης και φοβούνται για τυχόν επεισόδιο υπογλυκαιμίας. Βρίσκομαι σε ένα δωμάτιο με άλλες δύο κοπέλες που έχουν τα μωράκια τους, τα αγκαλιάζουν, τα παίρνουν οι νοσοκόμες του ορόφου, αυτές μιλάνε και γελάνε με τους συγγενείς τους, κάθονται σταυροπόδι. Εγώ είμαι ακίνητη με τους ορούς ακόμα, με καθετήρα, με πρησμένο χέρι από τις βελόνες, βλέπω τα μωρά των άλλων και ουρλιάζω μέσα μου «φέρτε μου το δικό μου μωρό». Ενώ η κουνιάδα μου τσακώνεται με τον άντρα μου γιατί αυτός τόλμησε να πει πως έπρεπε να έρθει και η άλλη τους αδελφή να με επισκεφτεί. Κι εγώ ψάχνω το μωρό μου...
Τη νύχτα δεν καταφέρνω να κοιμηθώ. Πονάω πολύ και κάθε στιγμή που κλείνουν τα μάτια μου βλέπω το κόκκινο πραγματάκι να κουνάει χεράκια και ποδαράκια. Φέρνουν το μωρό της διπλανής για να το ταΐσει και μετά από 5 λεπτά αυτή τους παίρνει τηλέφωνο να έρθουν να το ξαναπάρουν για να κοιμηθεί. Κι εγώ ψάχνω το μωρό μου...
Την επόμενη μέρα σηκώνομαι επιτέλους, βγάζω ορούς και καθετήρες και κάνω λίγα βήματα. Έρχεται η ώρα του επισκεπτηρίου. Με χίλια ζόρια φτάνω στον όροφο, βάζω τα προστατευτικά και περιμένω με αγωνία την πόρτα που θα ανοίξει, δεν θέλω να χάσω λεπτό. Πρέπει να έχει γύρω στα 30 μωράκια εκεί μέσα, αλλά εγώ την αναγνωρίζω αμέσως! Ο άντρας μου κοιτάει το όνομα στο πυρεξάκι για να σιγουρευτεί, ενώ εγώ την έχω κιόλας πάρει αγκαλιά. (Χριστέ μου, σχεδόν 4 χρόνια μετά και κλαίω. Είναι στο διπλανό δωμάτιο και κοιμάται, κι εγώ κλαίω.) Πόσο γρήγορα περνάει αυτή η μισή ώρα. Μας ανακοινώνουν ότι πρέπει να μείνει κι άλλο στην ΜΕΝΝ. Μισόλογα, θα δούμε, κάνουμε εξετάσεις. Επιστρέφω στο δωμάτιο. Κι άλλες επισκέψεις, θείες, συγγενείς, τα μωρά των διπλανών να κλαίνε, η μία από αυτές έχει αφήσει το μωρό στο κουνάκι να κλαίει κι αυτή μιλάει συνεχώς στο κινητό. Κι εμένα μου λείπει το μωρό μου.
Ο γιατρός με συμβουλεύει να περπατάω πολύ. Για να μην βλέπω τις διπλανές περπατάω στους διαδρόμους πάνω κάτω, όλες τις ώρες μέχρι να έρθουν τα επισκεπτήρια. Αποχαυνώνομαι, δεν με νοιάζει τίποτα, μόνο τα 3 μισάωρα που θα τη δω. Μετά από 3 εικοσιτετράωρα, αρχίζω να συνέρχομαι και βάζω το μυαλό μου να σκεφτεί. Γιατί κρατάνε ένα παιδί που γεννήθηκε 2.650 γρ. στην ΜΕΝΝ; Γιατί δεν μου δείχνουν τις υποτιθέμενες εξετάσεις; Γιατί δεν μου απαντούν ευθέως αν έχει κάτι ή όχι; Κατεβαίνω στον όροφο της ΜΕΝΝ, κάνω φασαρία, κάνω ερωτήσεις, απαιτώ να δει το παιδί δικός μου παιδίατρος, απαιτώ να μου δώσουν τις εξετάσεις ΤΩΡΑ. Ως εκ θαύματος, το παιδί για το οποίο μου έλεγαν «θα δούμε, και δεν ξέρουμε σίγουρα, και πρέπει να το παρακολουθήσουμε και βλέπουμε» γίνεται περδίκι και 1 ώρα μετά τη φασαρία βρίσκεται στον όροφό μου.
Μου τη φέρνουν στο κουνάκι της, προσπαθώ να τη θηλάσω όπως έχω δει στην τηλεόραση (γιατί κανείς δεν ασχολήθηκε να μου δείξει, δεν είχα το μωρό εξάλλου), δεν τα καταφέρνω αλλά δεν με νοιάζει, μου φτάνει που την έχω δίπλα μου. Είναι η πρώτη νύχτα που κοιμάμαι, έχοντας το μωρό μου δίπλα μου. Εννοείται δεν την στέλνω με τις νοσοκόμες στον θάλαμο των νεογνών, την κρατάω δίπλα μου. Περνάω τη νύχτα μαζί της, μαζί με το κομμάτι μου που έλειπε από το σώμα μου για 3 ατέλειωτα εικοσιτετράωρα. Την επόμενη φεύγουμε όλοι μαζί για το σπίτι μας και δεν χωρίζουμε ποτέ.
Έχω βιώσει αυτή την απώλεια, την άδεια αγκαλιά, έχω υπάρξει λεχώνα χωρίς μωρό μόνο και μόνο γιατί η παραμονή στη ΜΕΝΝ καλύπτεται από το ΙΚΑ και «αφού θα τα πάρουν οι γονείς μωρέ πίσω από το ΙΚΑ, τι πειράζει να κάτσει 2-3 μέρες μέσα το παιδί; θα κάνουμε καλό στην μάνα κιόλας, θα ξεκουραστεί πριν μπει στο λούκι με το μωρό». Για να πάρει το μαιευτήριο αυτά τα 300 ευρώ, εγώ κατάντησα η τρελή που περιδιάβαινε τους διαδρόμους για 3 μέρες ασταμάτητα, το παιδί βίωσε άδικα τη μοναξιά μακριά μου, χάσαμε τον θηλασμό και φυσικά εμένα μου έχουν μείνει απωθημένα. Οι μαίες που με έβαλαν στο ίδιο δωμάτιο με τις άλλες απερίγραπτες λεχώνες ήταν επίσης απερίγραπτες. Και το βίωσα όλο αυτό άδικα, χωρίς να έχει το παραμικρό θέμα υγείας το παιδί μου.
Σας μιλάω ειλικρινά, θεωρώ ήρωες τους γονείς που καταφέρνουν να διατηρήσουν σώας τας φρένας τους μετά από 1 και 2 μήνες παραμονής των μωρών τους στις ΜΕΝΝ, με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Εύχομαι κουράγιο και δύναμη και μακάρι να γινόταν να μην υπάρξει ποτέ ξανά μαμά με άδεια αγκαλιά.
Μάθαμε για την εγκυμοσύνη μου και ζούσαμε την απόλυτη ευτυχία. Κάναμε τον γάμο γρήγορα γρήγορα, στήσαμε το σπίτι μας και περιμέναμε. Όλες οι αρχικές εξετάσεις καλές, ώσπου ήρθε η ώρα της καμπύλης ζαχάρου. Διαβήτης κύησης, ειδική διατροφή, ινσουλίνη. Είχα φτάσει σε καλό σημείο ελέγχου. Στις 35 εβδομάδες πήγα για το μηνιαίο ραντεβού στον γιατρό μου. Όλα καλά με την μπέμπα, αλλά η πίεσή μου στα ύψη. Μετρώ για κάποιες μέρες την πίεση και ο μέσος όρος είναι ανησυχητικά υψηλός. Κάνω τις ενέσεις ωρίμανσης πνευμόνων και μπαίνω άμεσα για καισαρική.
Κατά τη διάρκεια της καισαρικής η πίεση μου ανεβαίνει πολύ, ίσα που προλάβαμε τα χειρότερα. Εγώ ταλαιπωρημένη και μισομεθυσμένη από τη νάρκωση, αλλά προλαβαίνω να δω ένα κατακόκκινο πραγματάκι με μαύρο κεφάλι να κουνάει ζωηρά χέρια και πόδια και να κλαίει δυνατά! Μετά τίποτα. Βρίσκομαι στο φορείο στην αίθουσα της ανάνηψης, συνέρχομαι σιγά σιγά, ακούω μια κοπέλα δίπλα μου να παρακαλάει με κλάματα τον γιατρό της να της δώσει παυσίπονα, μια άλλη κλαίει με αναφιλητά και η νοσοκόμα της λέει να μην κάνει έτσι γιατί όλα πήγαν καλά. Ξαφνικά κοιτάζω την κοιλιά μου, δεν βλέπω το βουναλάκι μου και συνειδητοποιώ τι έχει γίνει. Ψάχνω γεμάτη αγωνία κάποιον να μου πει για το παιδί μου. Οι νοσοκόμες που τριγυρνούν εκεί δεν ξέρουν, ψάχνουν να βρουν την μαία μου, κάπου έχει χαθεί. Περνάει κάποια ώρα και με πάνε στο τρίκλινο δωμάτιό μου, συνοδεία με όλο το συγγενολόι μου που έχει μαζευτεί. Όλοι είναι τρισευτυχισμένοι, ο άντρας μου γελάει μέχρι τ' αφτιά, όλα πήγαν τέλεια μου λένε, να μου ζήσει και.... μου δείχνουν φωτογραφίες της. Όταν γεννήθηκε, ο νοσοκόμος την έβγαλε για 5 λεπτά στους συγγενείς, τράβηξαν φωτογραφίες, τσέπωσε τα κεράσματα και το μωρό μου.... πού είναι το μωρό μου;
Το μωρό μου είναι στη ΜΕΝΝ, για απλή παρακολούθηση γιατί είχα διαβήτη κύησης και φοβούνται για τυχόν επεισόδιο υπογλυκαιμίας. Βρίσκομαι σε ένα δωμάτιο με άλλες δύο κοπέλες που έχουν τα μωράκια τους, τα αγκαλιάζουν, τα παίρνουν οι νοσοκόμες του ορόφου, αυτές μιλάνε και γελάνε με τους συγγενείς τους, κάθονται σταυροπόδι. Εγώ είμαι ακίνητη με τους ορούς ακόμα, με καθετήρα, με πρησμένο χέρι από τις βελόνες, βλέπω τα μωρά των άλλων και ουρλιάζω μέσα μου «φέρτε μου το δικό μου μωρό». Ενώ η κουνιάδα μου τσακώνεται με τον άντρα μου γιατί αυτός τόλμησε να πει πως έπρεπε να έρθει και η άλλη τους αδελφή να με επισκεφτεί. Κι εγώ ψάχνω το μωρό μου...
Τη νύχτα δεν καταφέρνω να κοιμηθώ. Πονάω πολύ και κάθε στιγμή που κλείνουν τα μάτια μου βλέπω το κόκκινο πραγματάκι να κουνάει χεράκια και ποδαράκια. Φέρνουν το μωρό της διπλανής για να το ταΐσει και μετά από 5 λεπτά αυτή τους παίρνει τηλέφωνο να έρθουν να το ξαναπάρουν για να κοιμηθεί. Κι εγώ ψάχνω το μωρό μου...
Την επόμενη μέρα σηκώνομαι επιτέλους, βγάζω ορούς και καθετήρες και κάνω λίγα βήματα. Έρχεται η ώρα του επισκεπτηρίου. Με χίλια ζόρια φτάνω στον όροφο, βάζω τα προστατευτικά και περιμένω με αγωνία την πόρτα που θα ανοίξει, δεν θέλω να χάσω λεπτό. Πρέπει να έχει γύρω στα 30 μωράκια εκεί μέσα, αλλά εγώ την αναγνωρίζω αμέσως! Ο άντρας μου κοιτάει το όνομα στο πυρεξάκι για να σιγουρευτεί, ενώ εγώ την έχω κιόλας πάρει αγκαλιά. (Χριστέ μου, σχεδόν 4 χρόνια μετά και κλαίω. Είναι στο διπλανό δωμάτιο και κοιμάται, κι εγώ κλαίω.) Πόσο γρήγορα περνάει αυτή η μισή ώρα. Μας ανακοινώνουν ότι πρέπει να μείνει κι άλλο στην ΜΕΝΝ. Μισόλογα, θα δούμε, κάνουμε εξετάσεις. Επιστρέφω στο δωμάτιο. Κι άλλες επισκέψεις, θείες, συγγενείς, τα μωρά των διπλανών να κλαίνε, η μία από αυτές έχει αφήσει το μωρό στο κουνάκι να κλαίει κι αυτή μιλάει συνεχώς στο κινητό. Κι εμένα μου λείπει το μωρό μου.
Ο γιατρός με συμβουλεύει να περπατάω πολύ. Για να μην βλέπω τις διπλανές περπατάω στους διαδρόμους πάνω κάτω, όλες τις ώρες μέχρι να έρθουν τα επισκεπτήρια. Αποχαυνώνομαι, δεν με νοιάζει τίποτα, μόνο τα 3 μισάωρα που θα τη δω. Μετά από 3 εικοσιτετράωρα, αρχίζω να συνέρχομαι και βάζω το μυαλό μου να σκεφτεί. Γιατί κρατάνε ένα παιδί που γεννήθηκε 2.650 γρ. στην ΜΕΝΝ; Γιατί δεν μου δείχνουν τις υποτιθέμενες εξετάσεις; Γιατί δεν μου απαντούν ευθέως αν έχει κάτι ή όχι; Κατεβαίνω στον όροφο της ΜΕΝΝ, κάνω φασαρία, κάνω ερωτήσεις, απαιτώ να δει το παιδί δικός μου παιδίατρος, απαιτώ να μου δώσουν τις εξετάσεις ΤΩΡΑ. Ως εκ θαύματος, το παιδί για το οποίο μου έλεγαν «θα δούμε, και δεν ξέρουμε σίγουρα, και πρέπει να το παρακολουθήσουμε και βλέπουμε» γίνεται περδίκι και 1 ώρα μετά τη φασαρία βρίσκεται στον όροφό μου.
Μου τη φέρνουν στο κουνάκι της, προσπαθώ να τη θηλάσω όπως έχω δει στην τηλεόραση (γιατί κανείς δεν ασχολήθηκε να μου δείξει, δεν είχα το μωρό εξάλλου), δεν τα καταφέρνω αλλά δεν με νοιάζει, μου φτάνει που την έχω δίπλα μου. Είναι η πρώτη νύχτα που κοιμάμαι, έχοντας το μωρό μου δίπλα μου. Εννοείται δεν την στέλνω με τις νοσοκόμες στον θάλαμο των νεογνών, την κρατάω δίπλα μου. Περνάω τη νύχτα μαζί της, μαζί με το κομμάτι μου που έλειπε από το σώμα μου για 3 ατέλειωτα εικοσιτετράωρα. Την επόμενη φεύγουμε όλοι μαζί για το σπίτι μας και δεν χωρίζουμε ποτέ.
Έχω βιώσει αυτή την απώλεια, την άδεια αγκαλιά, έχω υπάρξει λεχώνα χωρίς μωρό μόνο και μόνο γιατί η παραμονή στη ΜΕΝΝ καλύπτεται από το ΙΚΑ και «αφού θα τα πάρουν οι γονείς μωρέ πίσω από το ΙΚΑ, τι πειράζει να κάτσει 2-3 μέρες μέσα το παιδί; θα κάνουμε καλό στην μάνα κιόλας, θα ξεκουραστεί πριν μπει στο λούκι με το μωρό». Για να πάρει το μαιευτήριο αυτά τα 300 ευρώ, εγώ κατάντησα η τρελή που περιδιάβαινε τους διαδρόμους για 3 μέρες ασταμάτητα, το παιδί βίωσε άδικα τη μοναξιά μακριά μου, χάσαμε τον θηλασμό και φυσικά εμένα μου έχουν μείνει απωθημένα. Οι μαίες που με έβαλαν στο ίδιο δωμάτιο με τις άλλες απερίγραπτες λεχώνες ήταν επίσης απερίγραπτες. Και το βίωσα όλο αυτό άδικα, χωρίς να έχει το παραμικρό θέμα υγείας το παιδί μου.
Σας μιλάω ειλικρινά, θεωρώ ήρωες τους γονείς που καταφέρνουν να διατηρήσουν σώας τας φρένας τους μετά από 1 και 2 μήνες παραμονής των μωρών τους στις ΜΕΝΝ, με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Εύχομαι κουράγιο και δύναμη και μακάρι να γινόταν να μην υπάρξει ποτέ ξανά μαμά με άδεια αγκαλιά.
Καλή μου πίστεψε με εισαι απο τις τυχερες -άτυχες με 3 μέρες ΜΕΝΝ κ ενα υγιεστατο παιδακι.Εγω εχασα το ενα μου παιδακι κ το αλλο εμεινε 2μηνες στην ΜΕΝΝ κ ευχαριστω το Θεο που μου εδωσε δυναμη να αντεξω όλο αυτο κ μου εδωσε κ το παιδακι μου γερο κ δυνατο.Καθε μέρα προσευχομαι για τις μανουλες που εχουν τα παιδακια τους στη ΜΕΝΝ να τους δινει κουραγιο ο Θεος
ΑπάντησηΔιαγραφή