Υπάρχουν
δύο τρόποι προσέγγισης για να ενθαρρύνεις μια μητέρα να θηλάσει. Και οι
δύο προαπαιτούν την ενημέρωση. Ο πρώτος όμως εστιάζει μόνο σε αυτή και «μαλώνει» για τις συνέπειες του μη θηλασμού στην υγεία του παιδιού. Στις
περιπτώσεις των πρόωρων νεογνών ταιριάζει μόνο ο δεύτερος: εκείνος που
δεν θα τρομάξει τη μητέρα, δεν θα τη φορτώσει ενοχές, αλλά θα της δείξει
τον δρόμο, αγκαλιάζοντας με αγάπη τις
προσπάθειες και τις επιλογές της. Σαν το παραμύθι με τον άνεμο και τον
ήλιο, που τελικά κάνει κάποιον να βγάλει το παλτό του. Πένα στην Αρτεμισία.
«Έμεινα έγκυος σε δίδυμα τον Φεβρουάριο του 2011. Τελική ημερομηνία ήταν η 11η Νοεμβρίου. Γέννησα τα παιδιά μου προγραμματισμένα στις 37 εβδομάδες, επειδή ο γιατρός με φόβισε στις 36 εβδομάδες ότι δεν έχουν πάρει πολύ βάρος. Έτσι, είχα αρχίζει να προετοιμαζόμαι παρ' όλο που η μαία απο τη "Φαιναρέτη" (στην οποία πήγαινα για να ενημερωθώ και να προετοιμαστώ για το θηλασμό) επέμενε ότι δεν είναι καλή εβδομάδα η 37η και ότι αφού δεν έχω κάποιο θέμα να περιμένω να γεννήσω κανονικά. Εγώ όμως φοβόμουν να παρακούσω το γιατρό και επειδή είχα δύο ζωές να σκεφτώ, εκτός από μένα, έκανα τυφλά και άκριτα ό,τι μου έλεγε.
Γέννησα στις 37 εβδομάδες. Οκ, θεωρητικά τελειόμηνα θα μου πείτε. Μπήκαν όμως θερμοκοιτίδα, γιατί ο μικρός είχε ταχύπνοια και η μικρή ζύγιζε 2260 γρ. (ενώ αυτός 2540 γρ). Έμειναν μία εβδομάδα στη θερμοκοιτίδα. Από τη δεύτερη μέρα που ήξερα από τη μαία ότι γίνεται η σπαργάνωση (κατεβαίνει το γάλα) ζητούσα από το μαιευτήριο το θήλαστρο. Δεν υπήρχε πάντα διαθέσιμο. Είχα το νου μου να το ζητάω κάθε τρεις ώρες και να επιμένω αν δεν είχαν διαθέσιμο κάθε τέταρτο. Έβγαζα ελάχιστο γάλα και ούτε έμαθα ποτέ αν έφτανε στα παιδιά. Ήξερα ότι τους έδιναν ξένο. Με τρόμο είδα ότι είχαν και πιπίλα δίπλα τους. Έλεγα πάει. Πίνουν από μπιμπερό, τους δίνουν πιπίλα, θα τα πάρω σπίτι μετά από μέρες άντε να πιάσουν τη θηλή. Συνέχιζα όμως να βγάζω καθε τρεις ώρες γάλα. Δεν ήξερα αν θα βγω μαζι με τα παιδιά.
Τελικά βγήκα μόνη μου. Ευτυχώς την προηγούμενη μέρα τηλεφώνησα σε μια εταιρεία που νοικιάζει θήλαστρα γιατί ήθελα ένα διπλό λόγω των διδύμων. Έτσι, όταν έφυγα για το σπίτι, είχα το απαραίτητο εργαλείο. Επιπλέον γέννησα σε μαιευτήριο κοντά στο σπίτι πράγμα που μου επέτρεπε να πηγαίνω και στα δύο επισκεπτήρια όσο γάλα είχα αποθήκευσει και να τους το δίνω από μπουκάλι. Το θετικό ήταν ότι χωρίς να έχω μαζί μου τα παιδιά ξυπνούσα σα να τα έχω, είχα μπει στο νόημα του ωραρίου αναγκαστικά και το τήρησα κι ας μην ήξερα αν θα πιάσουν θηλή. Έλεγα, έστω ας βγάζω και ας το δίνω μετά. Γενικά, δεν είχα αγχωθεί. Έκανα την προσπάθεια όπως μου έβγαινε και την ένιωθα και αν δεν πήγαινε κατ' ευχήν, θα το σταματούσα. Πήγαινα λοιπόν με τα γάλατα στο ψυγειάκι, στα αποστειρωμένα μπουκάλακια και ενίοτε με το θήλαστρο, απ' όπου έβγαζα και έδινα γάλα. Αυτό κράτησε 4 μέρες που μου φάνηκαν αιώνας.
Όταν τα πήραμε στο σπίτι κοιμόντουσαν. Μετά από λίγο ο γιος μου άρχισε να κλαίει. Θα πεινάει, σκέφτηκα. Πήγα μόνη μου στο δωμάτιο, κάθισα στην άκρη του διπλού κρεβατιού, έβγαλα δειλά το στήθος μου και το θαύμα έγινε! Έπιασε τη θηλή και θήλασε σα να το ήξερε από πάντα! Έφαγε μια χαρά και κοιμήθηκε! Η κόρη μου κι αυτή θήλασε τελικά, αλλά την πρώτη εβδομάδα της έδινα και συμπλήρωμα, γιατί βαριόταν να θηλάσει. Τελικά, μόλις βρήκαμε το ρυθμό μας κατάφερα να θηλάσω αποκλειστικά 6 μήνες.
Στους 2 μήνες επέστρεψα στη δουλειά μου - εννοείται μαζί με το θήλαστρο - και είχα τράπεζα γάλακτος στο ψυγείο για παν ενδεχόμενο. Δεν λέω ότι ήταν εύκολο, αλλά το ήθελα από πριν και έλεγα αφού δεν θα γεννήσω φυσιολογικά έστω ας κάνω αυτό. Για εκείνα το έκανα. Υπήρχαν στιγμές κούρασης αλλά και στιγμές ευτυχίας, όπως σε όλα τα πράγματα. Μετά τους 6 μήνες που κόβονται δύο γεύματα είναι πολύ εύκολο να το συνεχίσεις, αλλά φοβήθηκα μήπως δύσκολα απογαλακτιστούν και το σταμάτησα σταδιακά μόνη μου, χωρίς φάρμακα, όπως με συμβούλευσε η μαία.
Θέλω να πω λοιπόν ότι όλα πήγαν καλά τελικά, αλλά συντέλεσαν και κάποιοι παράγοντες:
1. Είχα ενημερωθεί σωστά, ήξερα πώς λειτουργεί ο θηλασμός και τι να περιμένω.
2. Είχα θηλές προς τα έξω.
3. Δεν είχα θυροειδή ή άλλα προβλήματα υγείας.
4. Παρ' όλο που μπήκαν θερμοκοιτίδα, έμενα κοντά και μπορούσα να πηγαίνω σε κάθε επισκεπτήριο.
5. Είχα αμέριστη βοήθεια από το περιβάλλον μου.
6. Τα παιδιά μου δεν μπερδεύτηκαν από τις διαφορετικές θηλές.
7. Το ήθελα πολύ, δεν απογοητεύτηκα από την ποσότητα, δεν αγχώθηκα, δεν σήμαινε κάτι για μένα και αν δεν τα κατάφερνα τελικά.
8. Το επαγγελματικό θήλαστρο βοήθησε πολύ στην «παραγωγή». Χαλάλι τα 60 ευρώ το μήνα! Σκεφτείτε πόσα χρήματα γλίτωσα από το να έδινα σε δύο παιδιά κάθε 3 ώρες σκόνη.
Αυτό που θέλω να πω κλείνοντας είναι ότι τα παιδιά μας εμάς ξέρουν ως μητέρες τους και εμάς αγαπάνε. Δεν μπορούν να συγκρίνουν και να βγάλουν συμπεράσματα για τις άλλες μητέρες και στην τελική δεν τους νοιάζει! Αγάπη! Μόνο αυτό τους νοιάζει!».
Αρτεμισία Μεγάλου
* Σε συνέχεια της γνώμης μου για τον θηλασμό.
Στείλτε μου ιστορίες θηλασμού επιτυχείς ή όχι (ksokou@gmail.com), δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να βοηθήσουμε τις επόμενες. Και αν τώρα θηλάζετε ή αντλείτε γάλα, στείλτε μου τις απορίες σας στη σελίδα του 31εβδομάδες στο facebook. Ίσως έτσι, μαζί με τις δικές σας ιστορίες και εμπειρίες, ανοίξουμε μια κουβέντα. Η οποία εύχομαι να εξελιχθεί σε μια ομάδα πρώτων βοηθειών.
«Έμεινα έγκυος σε δίδυμα τον Φεβρουάριο του 2011. Τελική ημερομηνία ήταν η 11η Νοεμβρίου. Γέννησα τα παιδιά μου προγραμματισμένα στις 37 εβδομάδες, επειδή ο γιατρός με φόβισε στις 36 εβδομάδες ότι δεν έχουν πάρει πολύ βάρος. Έτσι, είχα αρχίζει να προετοιμαζόμαι παρ' όλο που η μαία απο τη "Φαιναρέτη" (στην οποία πήγαινα για να ενημερωθώ και να προετοιμαστώ για το θηλασμό) επέμενε ότι δεν είναι καλή εβδομάδα η 37η και ότι αφού δεν έχω κάποιο θέμα να περιμένω να γεννήσω κανονικά. Εγώ όμως φοβόμουν να παρακούσω το γιατρό και επειδή είχα δύο ζωές να σκεφτώ, εκτός από μένα, έκανα τυφλά και άκριτα ό,τι μου έλεγε.
Γέννησα στις 37 εβδομάδες. Οκ, θεωρητικά τελειόμηνα θα μου πείτε. Μπήκαν όμως θερμοκοιτίδα, γιατί ο μικρός είχε ταχύπνοια και η μικρή ζύγιζε 2260 γρ. (ενώ αυτός 2540 γρ). Έμειναν μία εβδομάδα στη θερμοκοιτίδα. Από τη δεύτερη μέρα που ήξερα από τη μαία ότι γίνεται η σπαργάνωση (κατεβαίνει το γάλα) ζητούσα από το μαιευτήριο το θήλαστρο. Δεν υπήρχε πάντα διαθέσιμο. Είχα το νου μου να το ζητάω κάθε τρεις ώρες και να επιμένω αν δεν είχαν διαθέσιμο κάθε τέταρτο. Έβγαζα ελάχιστο γάλα και ούτε έμαθα ποτέ αν έφτανε στα παιδιά. Ήξερα ότι τους έδιναν ξένο. Με τρόμο είδα ότι είχαν και πιπίλα δίπλα τους. Έλεγα πάει. Πίνουν από μπιμπερό, τους δίνουν πιπίλα, θα τα πάρω σπίτι μετά από μέρες άντε να πιάσουν τη θηλή. Συνέχιζα όμως να βγάζω καθε τρεις ώρες γάλα. Δεν ήξερα αν θα βγω μαζι με τα παιδιά.
Τελικά βγήκα μόνη μου. Ευτυχώς την προηγούμενη μέρα τηλεφώνησα σε μια εταιρεία που νοικιάζει θήλαστρα γιατί ήθελα ένα διπλό λόγω των διδύμων. Έτσι, όταν έφυγα για το σπίτι, είχα το απαραίτητο εργαλείο. Επιπλέον γέννησα σε μαιευτήριο κοντά στο σπίτι πράγμα που μου επέτρεπε να πηγαίνω και στα δύο επισκεπτήρια όσο γάλα είχα αποθήκευσει και να τους το δίνω από μπουκάλι. Το θετικό ήταν ότι χωρίς να έχω μαζί μου τα παιδιά ξυπνούσα σα να τα έχω, είχα μπει στο νόημα του ωραρίου αναγκαστικά και το τήρησα κι ας μην ήξερα αν θα πιάσουν θηλή. Έλεγα, έστω ας βγάζω και ας το δίνω μετά. Γενικά, δεν είχα αγχωθεί. Έκανα την προσπάθεια όπως μου έβγαινε και την ένιωθα και αν δεν πήγαινε κατ' ευχήν, θα το σταματούσα. Πήγαινα λοιπόν με τα γάλατα στο ψυγειάκι, στα αποστειρωμένα μπουκάλακια και ενίοτε με το θήλαστρο, απ' όπου έβγαζα και έδινα γάλα. Αυτό κράτησε 4 μέρες που μου φάνηκαν αιώνας.
Όταν τα πήραμε στο σπίτι κοιμόντουσαν. Μετά από λίγο ο γιος μου άρχισε να κλαίει. Θα πεινάει, σκέφτηκα. Πήγα μόνη μου στο δωμάτιο, κάθισα στην άκρη του διπλού κρεβατιού, έβγαλα δειλά το στήθος μου και το θαύμα έγινε! Έπιασε τη θηλή και θήλασε σα να το ήξερε από πάντα! Έφαγε μια χαρά και κοιμήθηκε! Η κόρη μου κι αυτή θήλασε τελικά, αλλά την πρώτη εβδομάδα της έδινα και συμπλήρωμα, γιατί βαριόταν να θηλάσει. Τελικά, μόλις βρήκαμε το ρυθμό μας κατάφερα να θηλάσω αποκλειστικά 6 μήνες.
Στους 2 μήνες επέστρεψα στη δουλειά μου - εννοείται μαζί με το θήλαστρο - και είχα τράπεζα γάλακτος στο ψυγείο για παν ενδεχόμενο. Δεν λέω ότι ήταν εύκολο, αλλά το ήθελα από πριν και έλεγα αφού δεν θα γεννήσω φυσιολογικά έστω ας κάνω αυτό. Για εκείνα το έκανα. Υπήρχαν στιγμές κούρασης αλλά και στιγμές ευτυχίας, όπως σε όλα τα πράγματα. Μετά τους 6 μήνες που κόβονται δύο γεύματα είναι πολύ εύκολο να το συνεχίσεις, αλλά φοβήθηκα μήπως δύσκολα απογαλακτιστούν και το σταμάτησα σταδιακά μόνη μου, χωρίς φάρμακα, όπως με συμβούλευσε η μαία.
Θέλω να πω λοιπόν ότι όλα πήγαν καλά τελικά, αλλά συντέλεσαν και κάποιοι παράγοντες:
1. Είχα ενημερωθεί σωστά, ήξερα πώς λειτουργεί ο θηλασμός και τι να περιμένω.
2. Είχα θηλές προς τα έξω.
3. Δεν είχα θυροειδή ή άλλα προβλήματα υγείας.
4. Παρ' όλο που μπήκαν θερμοκοιτίδα, έμενα κοντά και μπορούσα να πηγαίνω σε κάθε επισκεπτήριο.
5. Είχα αμέριστη βοήθεια από το περιβάλλον μου.
6. Τα παιδιά μου δεν μπερδεύτηκαν από τις διαφορετικές θηλές.
7. Το ήθελα πολύ, δεν απογοητεύτηκα από την ποσότητα, δεν αγχώθηκα, δεν σήμαινε κάτι για μένα και αν δεν τα κατάφερνα τελικά.
8. Το επαγγελματικό θήλαστρο βοήθησε πολύ στην «παραγωγή». Χαλάλι τα 60 ευρώ το μήνα! Σκεφτείτε πόσα χρήματα γλίτωσα από το να έδινα σε δύο παιδιά κάθε 3 ώρες σκόνη.
Αυτό που θέλω να πω κλείνοντας είναι ότι τα παιδιά μας εμάς ξέρουν ως μητέρες τους και εμάς αγαπάνε. Δεν μπορούν να συγκρίνουν και να βγάλουν συμπεράσματα για τις άλλες μητέρες και στην τελική δεν τους νοιάζει! Αγάπη! Μόνο αυτό τους νοιάζει!».
Αρτεμισία Μεγάλου
* Σε συνέχεια της γνώμης μου για τον θηλασμό.
Στείλτε μου ιστορίες θηλασμού επιτυχείς ή όχι (ksokou@gmail.com), δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να βοηθήσουμε τις επόμενες. Και αν τώρα θηλάζετε ή αντλείτε γάλα, στείλτε μου τις απορίες σας στη σελίδα του 31εβδομάδες στο facebook. Ίσως έτσι, μαζί με τις δικές σας ιστορίες και εμπειρίες, ανοίξουμε μια κουβέντα. Η οποία εύχομαι να εξελιχθεί σε μια ομάδα πρώτων βοηθειών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου