Την ιστορία της Εύης αισθάνομαι την ανάγκη να την προλογίσω, επειδή παρ' ότι γέννησε στις 36 εβδομάδες, δεν αποτελεί μια τυπική ιστορία προωρότητας. Πρόκειται για μια ιστορία δίδυμης κύησης και τοκετού, που εξελίχθηκε ομαλά, με αίσιο τέλος και αρχή. Μου άρεσε όμως, γιατί η μητέρα που τη διηγείται φαίνεται να έχει αντιληφθεί τι σημαίνει προωρότητα, έστω κι από μακριά. Αποφάσισα να την εντάξω στις ιστορίες μας, επειδή πολλές από τις δίδυμες κυήσεις καταλήγουν σε πρόωρο τοκετό και επειδή αρκετές από εσάς μεγαλώνετε δίδυμα. Η Εύη έχει το my twins, ένα όμορφο και χρηστικό site για δίδυμα και η ίδια λατρεύει τις περιπέτειές τους. Θα ήθελε πολύ να φιλοξενήσει και τις δικές σας περιπέτειες, όλες εκείνες τις ιδιαίτερες, καθημερινές, αστείες και δυνατές στιγμές που ζείτε με τα δίδυμά σας, για να τις διαβάσουν και άλλες μητέρες και να μοιραστείτε τις εμπειρίες σας. Αν σας αρέσει η ιδέα, μη διστάσετε να τις στείλετε στην Εύη εδώ.
Είμαι μαμά διδύμων. Έχουν περάσει πεντέμισι χρόνια από τότε που τα μωρά μου ήρθαν να γνωρίσουν τον κόσμο και όμως η ανάμνηση της πρώτης τους αγκαλιάς, της πρώτης επαφής, παραμένει τόσο φρέσκια, σαν να ήταν χθες...
Και ακολούθησαν κι άλλες πολλές αγκαλιές και αμέτρητα φιλιά, μια τον έναν, μια τον άλλον, ύστερα και τους δυο μαζί... Το ίδιο και ο μπαμπάς, οι γιαγιάδες, οι παππούδες, οι θείες τους... από την πρώτη κιόλας μέρα τα αγόρια μου χόρτασαν αγκαλιές και φιλιά - αν μπορεί να πει κανείς ότι χορταίνονται οι αγκαλιές. Ήταν τυχερά... ήμουν εγώ τυχερή... 36η εβδομάδα... είχα μπει στο μαιευτήριο με συσπάσεις από την 35η, μην αντέχοντας άλλο αυτό το βάρος και έχοντας πάρει απόφαση να γεννήσω... Ο γιατρός μου όμως είχε αντίθετη άποψη... "Κάνε λίγο ακόμη υπομονή Ευούλι μου, όσο περισσότερο τα κρατήσεις, καλό τους κάνεις...", μου έλεγε με μια ατέλειωτη αγάπη ζωγραφισμένη στα μάτια του!
Έμεινα μέσα στο μαιευτήριο λίγες μέρες και δυο τρεις ακόμη μέρες στο σπίτι, αλλά δεν άντεξα πολύ... Μια εβδομάδα μόνο... Αυξημένες τιμές στις τρανσαμινάσες, ο πλακούντας ήταν πια πολύ ώριμος και έπρεπε να αφαιρεθεί...
Οπότε κάποιες ώρες μετά κρατούσα στην αγκαλιά μου δυο τοσοδούλικα πλασματάκια, που όμως δεν ήταν τελικά και τόσο τοσοδούλικα, 2.700 γρ. και 2.480 γρ. Φανταστικό βάρος για δίδυμα. Ούτε μια μέρα στη θερμοκοιτίδα. Και έπειτα από τέσσερις μέρες μαζί με τα δυο μωρά μας στο σπίτι. Και από δύο γίναμε τέσσερις. Χωρίς να αφήσουμε κανέναν πίσω, όλοι μαζί σαν μια ομάδα, όπως είμαστε από τότε...
Μόνο που τότε δεν είχα καταλάβει πόσο τυχεροί είμαστε. Και ναι, ίσως ήταν λίγο δύσκολα στην αρχή. Η φροντίδα δύο μωρών ταυτόχρονα - με μηδενικές γνώσεις γονιού!- ήταν αρκετά απαιτητική και κάποιες φορές φτάναμε στα όρια της εξάντλησης. Όμως δεν νιώσαμε ποτέ ότι αφήνουμε κάποιο κομμάτι μας πίσω για λίγο. Δεν χωριστήκαμε και κυρίως δεν χωρίστηκαν αυτά τα δύο μικρά πλασματάκια, που ζούσαν το ένα αγκαλιά με το άλλο για εννέα μήνες! Και δεν στερήθηκαν την επαφή μας, τις ζεστές αγκαλιές και τα χάδια μας, τις κουβέντες μας και τα φιλιά μας.
Αργότερα, πολύ αργότερα το κατάλαβα. Όταν διάβασα και άκουσα ιστορίες για πρόωρα μωράκια που πέρασαν καιρό στη μονάδα εντατικής παρακολούθησης παλεύοντας για τη ζωή τους. Μικρά ανθρωπάκια που ζουν εκεί, σε ένα πυρεξάκι, μακριά από τη στοργική αγκαλιά της μαμάς τους. Το κατάλαβα όταν έζησα από κοντά γονείς που κατάφεραν να κρατήσουν τα μωρά τους αγκαλιά αρκετές μέρες μετά τον τοκετό. Γονείς που είχαν το ένα μωρό στο σπίτι και το άλλο ακόμη στο μαιευτήριο, προσπαθώντας να ισορροπήσουν μεταξύ των δύο.
Το κατάλαβα όταν ο μικρός μου γιος, το τρίτο μου αγοράκι, χρειάστηκε να νοσηλευτεί με έναν αρκετά βαρύ ιό και βρογχιολίτιδα όταν ήταν ακόμη δυο μηνών. «Μια σταλιά μωρό», έλεγα στον εαυτό μου, «να το ταλαιπωρούν με οξυγόνο, μάσκες, ενέσεις και φλέβες που σπάνε...». Νομίζω ότι επί μια εβδομάδα μόνο έκλαιγα. Και σκεφτόμουν όλα αυτά τα πρόωρα μωρά που δεν νιώθουν τη ζεστασιά και την ασφάλεια της μητρικής αγκαλιάς.
Γι' αυτό νιώθω τυχερή, νιώθω ευγνώμων. Γιατί δεν τα ζήσαμε όλα αυτά, παρ' όλο που πολλές, αν όχι οι περισσότερες δίδυμες κυήσεις έχουν μεγάλα ποσοστά προωρότητας. Και θα αισθάνομαι αυτή την ευγνωμοσύνη για πάντα...
Εύη Σταθάτου
Συνεχίστε να στέλνετε τις ιστορίες σας στο ksokou@gmail.com με τίτλο: Η ιστορία μου. Παρακαλώ, μην ξεχνάτε να με ενημερώσετε αν θέλετε να δημοσιευτεί επώνυμα ή ανώνυμα και μην αναφέρεστε σε ονόματα γιατρών και νοσοκομείων. Η στήλη με τις ιστορίες εγκαινιάστηκε με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Προωρότητας στις 17 Νοεμβρίου 2013, αλλά παραμένει ενεργή για να μοιραστούμε όσα ζήσαμε και ζούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου