Η ιστορία της Πόπης: Είχα δίδυμη κύηση...

27 Ιουνίου 2013, έφερα των 32 εβδομάδων γιο μου, στον κόσμο. Είχα δίδυμη κύηση, αλλά την 29η εβδομάδα το ένα μου μωράκι δεν άντεξε. Αυτό το γεγονός προκάλεσε και τον πρόωρο τοκετό μετά από δύο εβδομάδες. Μείναμε περίπου έναν μήνα στην εντατική, ψυχολογικά ήμουν ένα ράκος. Σαν ένα φοβισμένο σπουργίτι. Δεν ήξερα τι να πρωτοσκεφτώ και τι να φοβηθώ περισσότερο. Το μωράκι μου που έχασα ή αυτό που πάλευε να κρατηθεί στη ζωή;

Το να περάσει κανείς από τη λογική στην τρέλα είναι μια λεπτή γραμμή, λένε, κι εγώ το ένιωσα πραγματικά. Κάνω χρόνια ψυχοθεραπεία - συμβουλευτική οπότε είχα ένα δεκανίκι. Εγώ όμως ήθελα να ακούσω ότι όλα θα πάνε καλά, ότι θα περάσει και δεν θα αφήσει τίποτα, ότι δεν είναι αλήθεια όλο αυτό που ζω... Αλλά δυστυχώς ήταν πολύ νωρίς για να μου πει κανείς κάτι τέτοιο. Έπρεπε να περιμένω και δεν μπορούσα.

Όταν πήγα και τον είδα για πρώτη φορά νόμιζα πως δεν θα αντέξω. Με ενημέρωσε μία γιατρός για τη σοβαρότητα των πρόωρων γεννήσεων, την κοιτούσα και έβλεπα μόνο να κουνιούνται τα χείλη της, δεν άκουγα. Στο μυαλό μου και στα αφτιά μου ακουγόταν μόνο αυτό το μονότονο «μπιπ, μπιπ, μπιπ» και παντού καλώδια, μάσκες στα ματάκια τους. Πονούσα τόσο πολύ σωματικά από την καισαρική, αλλά ο πόνος της ψυχής με έκοβε στα δύο. Κρυβόμουν στην αγκαλιά του άντρα μου λες και θα ξέφευγα από όλα αυτά. Δεν ήθελα να ακούω για ευτυχισμένους τοκετούς, χαρμόσυνες εγκυμοσύνες και τελειόμηνα μωρά.

Το μωρό τα πήγε πολύ καλά στη ΜΕΝΝ. Πήρε οξυγόνο για δύο μέρες, έκανε φωτοθεραπεία για 5 μέρες και στη συνεχεία περιμέναμε να πάρει βάρος. Δεν κοιμόμουν τα βράδια, δεν έτρωγα, έκλαιγα οπουδήποτε.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που τον πήρα αγκαλιά. Θα προσπαθήσω να το περιγράψω με λέξεις αν και είμαι σίγουρη ότι όλες οι μανούλες που πέρασαν αυτόν το Γολγοθά, ξέρουν. Έρχεται η μαία και μου λέει: «Τον πήρατε αγκαλιά;». Της λέω «όχι ακόμη, αλλά αν υπάρχει κίνδυνος να πάθει κάτι, ας το αφήσουμε για την επόμενη φορά». Φοβόμουν. Πλένω καλά τα χέρια μου, μου φέρνει μία καρέκλα δίπλα στο «κουτάκι» του για να καθίσω και εκεί αρχίζει να τρέμει το στήθος μου γιατί ήθελα να πνίξω τα δάκρυα μου, να μην μεταδώσω στο παιδί αυτή την ανησυχία που είχα, αλλά μάταια. Έτρεμα, έκλαιγα σιωπηλά και τα δάκρυα ποτάμι....

Ένιωθα ότι ήταν τόσο αδικημένο που δεν πήρε από την αρχή την αγκαλιά που δικαιούταν, που δεν μπόρεσα πότε να τον θηλάσω από το σοκ που πέρασα, που είχε μία μαμά τόσο θυμωμένη με όλα αυτά που της είχαν συμβεί... Τον μύρισα, επεξεργάστηκα τα λιλιπούτεια χεράκια του, το διάφανο σχεδόν δερματάκι του, τα νυχάκια του (Θεέ μου, είπα, έχει και νυχάκια) και αυτό ήταν! Πέντε λεπτάκια το πολύ, τον δώσαμε πίσω για να ξαναμπεί στο κρύο κουτάκι του. Εκείνη την ημέρα δεν σταμάτησα να κλαίω. Έκλεινα τα μάτια μου και τον έβλεπα μπροστά μου. Μπορώ να γράφω ώρες γι’ αυτή τη στιγμή, αλλά, νομίζω ότι φτάνει.

Τώρα, το αγοράκι μου, ο Γιώργος - Άγγελος, θα έχει και το όνομα του αδελφού του που είναι εκεί ψηλά, είναι πλέον 8 μηνών και κάτι. Είναι μία γλύκα, ένα υγιέστατο μωρό. Τρέμω κι εγώ για τις βρογχιολίτιδες, αλλά μέχρι στιγμής τα παλεύουμε όλα από το σπίτι.

Πόπη Ν.


Συνεχίστε να στέλνετε τις ιστορίες σας στο ksokou@gmail.com με τίτλο: Η ιστορία μου. Παρακαλώ, μην ξεχνάτε να με ενημερώσετε αν θέλετε να δημοσιευτεί επώνυμα ή ανώνυμα και μην αναφέρεστε σε ονόματα γιατρών και νοσοκομείων. Η στήλη με τις ιστορίες εγκαινιάστηκε με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Προωρότητας στις 17 Νοεμβρίου 2013, αλλά παραμένει ενεργή για να μοιραστούμε όσα ζήσαμε και ζούμε.