Η ιστορία της Κατερίνας: Πέσαμε από ουρανοξύστη

 
Tο πρώτο διάστημα κρατούσα καλά κρυμμένα και ζιπαρισμένα τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου, γιατί όλα αυτά που συνέβαιναν ήταν πολύ πιο σημαντικά. Μόνο αργότερα, όταν όλα πήραν τον δρόμο τους, τα συναισθήματα με κατέκλυσαν και έσφιξαν τον λαιμό μου. Όταν κατάφερα να αξιολογήσω τι είχαμε βιώσει σαν οικογένεια, συνειδητοποίησα ότι τίποτα δεν πρόκειται να λησμονηθεί κι ας είναι το παιδάκι μας μια χαρά, κι ας έχουν περάσει 6 χρόνια από τότε. «Πέσατε από ουρανοξύστη και δεν σπάσατε ούτε το μικρό σας δαχτυλάκι», αυτά ήταν τα λόγια μιας εκ των πολλών γιατρών που την παρακολουθούσαν τα πρώτα χρόνια της. «Είναι από τα τυχερά πρόωρα» έτσι μας έλεγαν όλοι. Παρ’ όλα αυτά, στην καρδιά μου, όταν ακούω προωρότητα αισθάνομαι τσιμπήματα και οι παλμοί μου εξακολουθούν να ανεβαίνουν.

Με τον άντρα μου είμαστε μαζί κοντά 20 χρόνια, όπου από αυτά σχεδόν τα 10 προσπαθούσαμε να αποκτήσουμε παιδί. Είχαμε αποφασίσει ότι θα κάνουμε οτιδήποτε χρειάζεται από εξετάσεις και ελέγχους και θα αφήναμε ως τελική επιλογή την εξωσωματική. Πράγματι έτσι κι έγινε. Μετά από 2 αποβολές από εγκυμοσύνες που προέκυψαν από σπερματεγχύσεις, αποφασίζουμε να κάνουμε εξωσωματική που τουλάχιστον εμένα μου φάνηκε εύκολη διαδικασία. Με την πρώτη έμεινα έγκυος στο κοριτσάκι μας.

Η εγκυμοσύνη πολύ δύσκολη. Με μερική αποκόλληση που είχε σαν αποτέλεσμα να μείνω στο κρεβάτι τους 3 πρώτους μήνες, μετά ακολούθησαν 2 μήνες που αισθανόμουν έγκυος - γιατί όλο το προηγούμενο διάστημα αισθανόμουν άρρωστη -, για να καταλήξω να ξαναμείνω στο κρεβάτι με πρόωρες συσπάσεις από την 20^η έως την 29^η εβδομάδα που γέννησα. Έπαθα προεκλαμψία με ολική αποκόλληση πλακούντα, το μωρό μας γεννήθηκε 860 γρ. και έμεινε στη μονάδα για 11 εβδομάδες.

Τι ήταν αυτό! Τι σοκ, τι βίαιος αποχωρισμός, τι αγωνία. Το κεφάλι μου δεν μπορούσε να χωρέσει ότι μας συνέβαινε κάτι τέτοιο. Είχαμε προσπαθήσει τόσο πολύ να φτάσουμε μέχρι εδώ. Κουβάρι οι σκέψεις μου, πολλά ερωτηματικά. Τι είμαι τώρα; Είμαι μαμά; Τώρα τι; Δεν έχω μωρό μέσα μου; Και αυτό που αισθάνομαι σαν σκίρτημα, τι είναι; Τι δεν έκανα καλά; Εγώ το προκάλεσα αυτό; Μα, πρόσεχα. Ακολουθούσα τις οδηγίες του γιατρού κατά γράμμα, δεν παρέκκλινα ούτε στο παραμικρό.

Αισθανόμουν ότι εγώ ήμουν υπεύθυνη για την προστασία της, για την ασφάλειά της. Ένοχη που δεν είμαι εγώ στη θέση της, να τα περνάω εγώ όλα αυτά, να κινδυνεύω εγώ να χάσω τη ζωή μου και όχι εκείνη. Χρυσό μου κοριτσάκι. Δεν μπορούσα να συμφιλιωθώ με την ιδέα ότι αυτό το πλάσμα που έμοιαζε με νεογέννητο σπουργιτάκι ήταν το μωρό μας. Τις πρώτες εβδομάδες πήγαινα στα επισκεπτήρια σαν υπνωτισμένη, μουδιασμένη από τα ερωτηματικά και συνάμα μαγνητισμένη. Τα μάτια μου γέμιζαν από την εικόνα της κι ας ήταν μια σταλιά. Τόσο διάφανη, τόσο ευάλωτη και τόσο μα τόσο δυνατή!

Μου πήρε καιρό για να τα βάλω σε μια τάξη στο μυαλό μου. Να καταλάβω. Να συνειδητοποιήσω. Αυτό που ζούσαμε ήταν ένα θαύμα. Ένα μεγαλείο ψυχής, δύναμης και θέλησης του παιδιού μας να ζήσει και να τα καταφέρει. Να αναπνεύσει μόνη της, να σιτιστεί με ποσότητες ελάχιστων ml. «Αγγίξτε την αν θέλετε» και την πρώτη φορά που τόλμησα να βάλω το δάχτυλό μου από την υποδοχή της θερμοκοιτίδας νόμιζα ότι ακουμπούσα βαμβάκι και ότι την πόνεσα με αυτό μου το άγγιγμα.

Κάποια στιγμή, εντελώς αναπάντεχα, η διευθύντρια της μονάδας, μας πλησίασε «την έχετε πάρει αγκαλιά; Βάλτε τα χέρια σας μέσα από τις τρύπες και κρατήστε την όπως σας δείχνω. Προσέξτε το κεφάλι της». Την σήκωσα μέσα στη θερμοκοιτίδα, δεν έβλεπα από τα δάκρυα στα μάτια μου, μην μπορώντας να σταματήσω τους λυγμούς μου. Kοιτούσα μια το μωρό και μια τον άντρα μου που λαχταρούσε κι εκείνος και έκλαιγα ασταμάτητα. Αρνήθηκα να πλύνω τα χέρια μου και όλο το βράδυ αναζητούσα τη μυρωδιά της στις παλάμες μου. Αυτό που κάναμε ήταν να της μιλάμε ασταμάτητα, να της λέμε πως είμαστε εκεί, ότι τα πηγαίνει θαυμάσια και ότι πρέπει να προσπαθήσει λίγο ακόμα. «Είσαι ένα αγγελούδι, είσαι το πιο γενναίο μωρό», «κάνε υπομονή ψυχή μου φτάνει ο καιρός για να έρθεις μαζί μας στο σπίτι».

Φτάνει ο καιρός για να την κρατήσουμε στην αγκαλιά μας και να αισθανθεί όπως έπρεπε κανονικά να αισθανθεί από την αρχή. Νεογέννητο μωρό. Για να αισθανθούμε κι εμείς όπως έπρεπε κανονικά να αισθανθούμε. Γιατί έτσι ήταν το φυσιολογικό. Γιατί όλα τα μωρά του κόσμου αξίζουν αυτό το πρώτο άγγιγμα, την αγκαλιά, τη ζεστασιά, την ασφάλεια της μαμάς, του μπαμπά. Όλες αυτές οι ψυχές, τα μικρά θαύματα της ζωής μας. Οι μεγάλοι μας ήρωες.

Πρώτη φορά ανοίγομαι γι' αυτό το θέμα σε άγνωστο κοινό. Ίσως γιατί αισθάνομαι ασφαλής που όλοι εσείς ζήσατε κάτι ανάλογο και μπορείτε να με καταλάβετε χωρίς να με θεωρήσετε υπερβολική ή να ανοίξετε έκπληκτα τα μάτια και το στόμα σας με αυτά που λέω. Δίπλα μας ευτυχώς έχουμε ανθρώπους που μας στηρίζουν και μας αγαπάνε, αλλά κάποιες εμπειρίες και συναισθήματα που για τις πιο πολλές γυναίκες είναι κοινά και συνηθισμένα, όπως εγκυμοσύνη, γέννα, θηλασμός, πρώτη επαφή με το μωρό, για άλλες είναι… άλλες εμπειρίες, άλλα βιώματα, άλλοι αγώνες. Σας εύχομαι μέσα από την καρδιά μου ό,τι καλύτερο για σας και τα μωρά σας! Να είσαστε όλοι καλά.

KaterinaX

Στείλτε την ιστορία σας στο ksokou@gmail.com με τίτλο Η ιστορία μου. Θα ήθελα να σας παρακαλέσω να μην αναφερθείτε σε νοσοκομεία και ονόματα γιατρών για ευνόητους λόγους. Τυχόν σχόλια που θα αναφέρονται σε ονόματα δεν μπορώ να τα δημοσιεύσω. 

To 31ebdomades.blogspot.com στηρίζει την καμπάνια για την παγκόσμια ημέρα που διενεργεί ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός για τη Φροντίδα των Νεογνών (EFCNI), ένα διεθνές δίκτυο υποστήριξης όσων φροντίζουν πρόωρα και άρρωστα μωρά. Μέχρι και τις 17 Νοεμβρίου θα δημοσιεύει νέα, ειδήσεις και βιώματα από την εμπειρία της προωρότητας. 

Κάντε like στη σελίδα www.facebook.com/WorldPrematurityDay και διαδώστε την Παγκόσμια Ημέρα (κατά της) Προωρότητας.