23 Μαΐου 2013

Η μαμά πονάει

Τι συμβαίνει όταν ένα παιδί χάνει τον δεδομένο του γονιό;

Η νέα της πραγματικότητα θα ξεκινούσε μια μέρα σαν όλες τις άλλες με μια και μόνο ανακοίνωση: «πονάει το πόδι της μαμάς». Η ζωή της όπως την ήξερε θα άλλαζε. Η μαμά δεν θα μπορούσε να τη σηκώσει στην αγκαλιά της, να χορέψει μαζί της, να την πάει στις κούνιες, να την κάνει μπάνιο, να κάτσει στο πάτωμα για να δοκιμάσει τον μυρωδάτο καφέ που φτιάχνει στη ροζ κουζίνα της, να της πιάσει τη μπάμπουσκα από το τελευταίο ράφι της βιβλιοθήκης, να της πει ξαπλωμένη στο χαλί δίπλα στο κρεβάτι της το «νάνι νάνι» για να κοιμηθεί, να παίξει μαζί της κρυφτό, να χοροπηδήξουν… Πονάει το πόδι της. Εκείνη το φιλάει για να περάσει, αλλά διαπιστώνει μετά από λίγο ότι το φιλί της δεν βοήθησε. Τι συμβαίνει; Η μαμά δεν είναι αυτή που ήξερε. Κάθεται θλιμμένη στον καναπέ, μιλάει (πιο πολύ) στο τηλέφωνο, νευριάζει εύκολα και της φωνάζει όταν κάνει φασαρία. Η Γιόννα της ζητάει όλο και πιο συχνά αγκαλιά. Γίνεται και η ίδια νευρική. Υστερα πλησιάζει τον μπαμπά. Εκείνος μπορεί – και αναγκάζεται – να κάνει πιο πολλά πράγματα μαζί της. Εκείνον ζητάει τώρα να γυρίσει απ’ τη δουλειά. «Η μαμά να φύγει».

Εδώ και αρκετά χρόνια αντιμετωπίζω ένα πρόβλημα υγείας. Από εκείνα τα ευτυχώς μη σοβαρά, αλλά δυστυχώς βασανιστικά. Που με αναγκάζει κάθε λίγα χρόνια να περιορίζω σημαντικά την κινητικότητά μου για ένα μεγάλο διάστημα, μέχρι να περάσει η μπόρα, για να επανέλθω σιγά σιγά στις φυσιολογικές μου δραστηριότητες. Από τα εξτρίμ σπορ βέβαια έχω αποσυρθεί και υπό Κ.Σ., αλλά δεν με νοιάζει. Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχω κάνει ειρήνη με το πρόβλημα. Κάθε φορά που με θυμάται, εκνευρίζομαι, θυμώνω, στενοχωριέμαι, αγχώνομαι, φοβάμαι και καταλήγω να απελπίζομαι. Οκ, με το πέρασμα των χρόνων έχω μάθει σε έναν βαθμό να ζω μαζί του, αλλά συμφιλιωμένη με την κατάσταση δεν με λες. Αυτή τη φορά όμως τα πράγματα είναι πιο δύσκολα, γιατί έχω ένα δίχρονο παιδί. Η στενοχώρια μου τώρα δεν έχει να κάνει με τη δική μου εικόνα, αλλά με το γεγονός ότι της στερώ αυτά που μέχρι τώρα είχε ως δεδομένα. Μαζί με την απώλεια που εγώ βιώνω, υποχρεούται να βιώσει μια απώλεια και κείνη.

Όμως η Γιόννα είναι ένα δίχρονο παιδί. Με τεράστια αποθέματα προσαρμοστικότητας, φαντασίας και καλής διάθεσης κι αυτό είναι κάτι που συνηθίζω να ξεχνάω. Πηγαία μου γελάει πονηρά από τη γωνία του δωματίου. Ανταποκρίνομαι. Με πλησιάζει. Βουτάει επάνω στο κρεβάτι και αγκαλιαζόμαστε. Με χαϊδεύει στο πρόσωπο και όταν τη ρωτάω «ποιο είναι το πιο έξυπνο, όμορφο, καλό και δυνατό κορίτσι», απαντά σαν τον πιο ένθερμο και υποστηρικτικό φίλο «η μαμά». Και η ιστορία επαναλαμβάνεται. Οσες φορές της λέω: «όχι, η Γιόννα είναι», άλλες τόσες εκείνη επιμένει «η μαμά». Και καθώς οι μέρες περνούν με παίρνει από το χέρι και μου δείχνει τρόπους για να διασκεδάζουμε μαζί. Ανακαλύπτουμε νέα παιχνίδια, με εμένα καθιστή και τη Γιόννα δίπλα μου. Κάνουμε το κρεβάτι αυτοκίνητο και πάμε στο σούπερ μάρκετ. Κάνουμε το κρεβάτι παραλία και αράζουμε με γυαλιά ηλίου να λέμε ιστορίες. Διαβάζουμε παραμύθια (όσο αντέχει να κάτσει ακίνητη) και χορεύουμε, εγώ από τη μέση και πάνω, εκείνη ολόκληρη. Βλέπουμε Μίκυ Μάους, ζωγραφίζουμε…

Τελικά η προσαρμοστικότητα είναι και δείγμα εξέλιξης, σκέφτομαι. Εδώ και 22 χρόνια δεν μπόρεσα να συμφιλιωθώ με την περιστασιακή απώλεια της κινητικότητάς μου και η Γιόννα μπορεί σε λίγες μέρες. Ξεπερνάει τα όποια αρνητικά της συναισθήματα, με τη βοήθεια όλων μας, αλλά κυρίως με τη δική της θέληση και είναι δεκτική στο να επαναπροσδιορίσουμε τις αρμοδιότητές μας ως μάνα και κόρη. Είναι βέβαιη πως θα πάει βόλτα με κάποιον άλλο και δέχεται το γεγονός ότι με τη μαμά θα παίζει στο σπίτι, στον καναπέ, στο κρεβάτι, στην πολυθρόνα. Ετσι, σιγά σιγά ξαναβρίσκει το κέφι της. Σιγά σιγά, εντυπωσιασμένη από τα μικρά καθημερινά δίπλα της, το ξαναβρίσκω και ’γω. Και όσα μέχρι πρότινος φάνταζαν δυσκολότερα, αρχίζουν και μοιάζουν ευκολότερα. Γιατί έχω εκείνη να μου δείχνει τον δρόμο.

3 σχόλια:

  1. Ανώνυμος23/5/13 17:55

    Έχω ανατριχιάσει ολόκληρη και η καρδιά μου χτυπάει δυνατά γιατί από τις πρώτες κιόλας γραμμές είναι σαν να περιγράφεις εμένα. Διαπιστώνω έκπληκτη ότι μία μαμά, άγνωστη σε μένα, κάπου μακριά, βιώνει ακριβώς το ίδιο πρόβλημα. Ένα πρόβλημα υγείας κινητικό, που προέκυψε μία μέρα έτσι ξαφνικά. Σε μένα συνέβη την ημέρα ακριβώς του γάμου μου (ναι, ναι καλά ακούσατε). Στα μεσοδιαστήματα των κρίσεων κατάφερα να φέρω στον κόσμο τις δύο υπέροχες ηλιαχτίδες μου, που σήμερα είναι 8 και 10 ετών. Όταν όμως η μικρή μου κόρη ήταν στον όγδοο μήνα συνέβη η ανεπανόρθωτη βλάβη που παρ΄ολίγο να μου κοστίσει το ένα μου πόδι. Έσπασε η δισκοκήλη που είχε το μεγαλύτερο πρόβλημα και το ισχιακό νεύρο ήταν έτοιμο να κοπεί. Από τότε τίποτα πια δεν είναι το ίδιο. Φάρμακα, θεραπείες, κλεισούρα μέσα στο σπίτι, αυστηρά περιορισμένο πρόγραμμα, μοναξιά, ενοχές που δεν μπορείς ν΄ανταποκριθείς στις υποχρεώσεις σου, στενοχώρια γιατί βλέπεις τη ζωή σου να φεύγει κι εσύ είσαι καθηλωμένη εκεί, στο κρεβάτι και πόνος, πολύς πόνος, ατελείωτος, ακατάπαυστος. Κάθε μέρα ένας μικρός Γολγοθάς. Θα σταματήσω όμως εδώ σ΄αυτή την μικρή περίληψη γιατί ήμουν έτοιμη να κλείσω τον Η/Υ αλλά βλέποντας το θέμα της ανάρτησή σου δεν άντεξα να μην απαντήσω. Θα επανέλθω όμως το βράδυ, αν σένδιαφέρει φυσικά, για περισσότερες λεπτομέρειες. Ίσως κάτι από αυτά που βοήθησε εμένα να σου φανεί κι εσένα χρήσιμο. Τώρα πρέπει να βοηθήσω την μεγάλη μου ζουζούνα στο τεστ αγγλικών. Είναι το τελευταίο της χρονιάς. Καλό απόγευμα. Blogo-land.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Mπορείς να μου γράψεις στο ksokou@gmail.com. Καλή επιτυχία στη μικρή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τα παιδιά μας αποδεικνύουν καθημερινά ότι προσαρμόζονται καλύτερα από όλους εμάς τους ενήλικες. Εμείς τα κάνουμε όλα δύσκολα!
    Καλό Σ/Κ :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή