«Xreiazomai epeigontws mia bolta» λέει το sms μου. «SE MISI WRA 8A EIMAI EKEI» διαβάζω αμέσως μετά στην οθόνη του κινητού μου. Είναι δέκα το βράδυ, κατακαλόκαιρο και στις 10 και 45 τρώμε μαζί παγωτό, χαζεύοντας τις βιτρίνες στην πλατεία, όπως τότε που ήμασταν συμμαθήτριες. Η φίλη μου έχει παιδί και ξέρει ακριβώς πώς αισθάνεται μια φρέσκια μητέρα μετά τον πρώτο μήνα με το μωρό στο σπίτι. Εγώ όμως ξέρω ότι και να μην είχε, πάλι κοντά μου θα ήταν. Με άλλα λόγια, το ευτύχημα δεν είναι ότι έχει παιδί, αλλά ότι έχει στήθος.
Ξέρω επίσης ότι για το πρώτο σου παιδί δεν είσαι ποτέ προετοιμασμένη. Δεν αρκούν ούτε οι εννιά μήνες - πόσο μάλλον οι επτά στη δική μου περίπτωση – ούτε τα ειδικά σεμινάρια και οι συναντήσεις με τη μαία, ούτε ακόμη και οι μαμαδοκουβέντες. Όταν αυτό το μικρό πλάσμα μπει στο σπίτι σου, η ζωή σου - πολύ απλά – κάνει μια μεγάλη κωλοτούμπα. Όταν όμως γίνει αυτό, θα πρέπει να ξέρεις ότι εκεί έξω υπάρχει ένα ακούραστο δίκτυο γυναικών που θα βάλει το κεφάλι κάτω και θα εργαστεί σκληρά για να σε βοηθήσει. Στην πραγματικότητα θα κάνει ό,τι χρειάζεται και ό,τι μπορεί για να βοηθήσει μία ακόμη ζωή να ανθίσει.
Η μία θα τρέξει να σου φέρει καρότσια, κρεβάτια, σελτεδάκια, ρούχα για τον πρώτο, τον δεύτερο, τον όγδοο μήνα. Η άλλη θα σε βομβαρδίζει με sms συμπαράστασης στις πιο δύσκολες στιγμές. Η τρίτη θα είναι πρόθυμη να επιδοθεί σε μαραθώνια τηλεφωνήματα λίγο πριν από τα μεσάνυχτα και η τέταρτη θα έρχεται κάθε τρεις και λίγο στο σπίτι σου, επειδή της το ζήτησες. Μία πιο μακρινή φίλη θα σε σκεφτεί, όταν περνάει έξω από τα μαμαδο-βρεφικά πολυκαταστήματα και μια πιο κοντινή θα προσφερθεί να σου κρατήσει το παιδί για να βγεις μια βόλτα, να κάνεις μια βουτιά στη θάλασσα, να πας ένα σινεμά. Στο γραφείο θα σε καλύψει για να φύγεις λίγο νωρίτερα, να δεις τον παιδίατρο, ενώ στο σπίτι Εκείνη θα βρίσκεται δίπλα σου παντός καιρού, να μαγειρέψει και να σιδερώσει, να παίξει μαζί της και να της τραγουδήσει για να μην της λείψει τίποτε, για να μην σας λείψει τίποτε. Ακόμη και εκείνη που θα αναλάβει να τη φυλάξει κάποιες ώρες για λίγα χρήματα, θα την αγκαλιάσει με αγάπη.
Μερικά βράδια, τότε που η κούραση με κάνει να ξεχνάω το όνομά μου, βλέπω πίσω από το παράθυρο το παλιό μοντέλο της πολυμελούς οικογένειας, με τη γιαγιά και τον παππού – και τα παραμύθια της καληνύχτας - μέσα στο ίδιο σπίτι, με τη μαμά πανταχού παρούσα και τις γειτόνισσες-μωρομάνες να πηγαινοέρχονται για να προσφέρουν τα καλούδια τους και την παρέα τους, και πολύ το ζαχαρώνω. Όταν όμως ξυπνάω το πρωί, με σώας τας φρένας, το ξανασκέφτομαι. Ας το καλύτερα, λέω. Θα το παλέψω με τις «μαμάδες» πρώτων βοηθειών.
Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να μεγαλώσω την κόρη μου, χωρίς τον πατέρα της – από τη σύντομη εμπειρία που έχω μου φαίνεται εξαιρετικά δύσκολο έως ακατόρθωτο – ούτε και θα το ήθελα. Μπορώ να πω όμως με βεβαιότητα ότι θα ήθελα όλες αυτές οι κυρίες να παραμείνουν στη ζωή μας και να μας χαρίζουν την αγάπη τους. Ισως να είναι μια αγάπη προγραμματισμένη από τη φύση να εκδηλώνεται στο άκουσμα της λέξης «μωρό», εμένα πάντως μου κάνει. Επειδή ξέρει να προσφέρει, προκύπτει αυθόρμητα και κυρίως επειδή είναι απαλλαγμένη από την αβάσταχτη στενότητα του ορθολογισμού. Σε όλες αυτές τις εν δυνάμει μητέρες αφιερώνω αυτό το σημείωμα, επειδή χωρίς αυτές δεν θα ήμουν η μητέρα που είμαι.
Δημοσιεύτηκε στο site του Βήματος (ΒΗΜΑDONNA) στις 19/12/2011
http://www.tovima.gr/vimadonna/mother/article/?aid=435579
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου