«Κακά κάναμε;». Η ερώτηση απευθύνεται στη γιαγιά της και βγαίνει από το στόμα μου αυθόρμητα την ώρα που γύρω μου εκτυλίσσεται μια επαγγελματική συνάντηση για τάσεις και πρόσωπα της μόδας. Σίγουρα δεν είναι ό,τι περιμένουν να ακούσουν οι συνάδελφοι. Δεν είναι καν μια κομψή, όπως αρμόζει στο ύφος των περιστάσεων, ερώτηση. Αν όμως οι άνθρωποι με τους οποίους συνεργάζεσαι έχουν κατανόηση και χιούμορ, τότε ξέρεις ότι μπορείς να φέρεις μερικά πράγματα από το σπίτι σου στο γραφείο. Και αυτό είναι μια τεράστια ανακούφιση, όταν στους ώμους σου κουβαλάς τις βαλίτσες μιας πρωτάρας μαμάς.
Η αλήθεια είναι ότι από την πρώτη στιγμή που επέστρεψα στο γραφείο, οι αποσκευές μου ζυγίζουν λιγότερο. Και παραδόξως περιέχουν πιο όμορφα, πολύχρωμα και ευφάνταστα αντικείμενα. Ισως να παίζει ρόλο το είδος της δουλειάς μου, μιας δουλειάς πιο «τρελλούτσικης» και αφηρημένης σε σχέση με τα σοβαρά και πρακτικά ζητήματα που εγείρει η υπόθεση μητρότητα. Ισως πάλι να μου έκανε καλό οποιαδήποτε δουλειά θα αποσπούσε τις σκέψεις μου από μια αποκλειστική ενασχόληση και την εμμονική προσκόλληση που αυτή γεννάει – τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό. Ποτέ δεν θα το μάθω. Εκείνο όμως που έμαθα είναι ότι δεν ανήκω στο είδος της full time μητέρας και είμαι ok με αυτό. Ευτυχώς.
Ευτυχώς, διότι όταν γυρίζω το βράδυ από τη δουλειά, όσο κουρασμένη κι αν είμαι, έχω μεγάλη όρεξη να παίξω μαζί της. Με κλωτσάει, γελάμε. Μου τραβάει τα μαλλιά - πονάω, αλλά -, γελάμε. Την πιάνω από την κοιλιά και την κάνω αεροπλανάκι για να εξερευνήσει από άλλη οπτική το σπίτι μας, γελάμε. Την κάνω μπάνιο - με κάνει μούσκεμα, - γελάμε. Την ντύνω με τραγούδια, κλαίει. Χορεύουμε μήπως κοιμηθεί, της αρέσει, νυστάζω. Νυστάζω συνήθως πριν από εκείνη, αλλά είναι επειδή έχω ξυπνήσει πριν από εκείνη για εκείνη και δεν έχω κοιμηθεί μέσα στην ημέρα. Τις καθημερινές δεν έχω λεπτό για μένα. Κυριολεκτώ. Νιώθω όμως καλά. Τα σαββατοκύριακα που έχω χρόνο να κάνω αποτρίχωση, να βγω βόλτα στο σούπερ μάρκετ και να πιω έναν καφέ, κουράζομαι. Ισως επειδή παράλληλα τρέχω πίσω από στοίβες άπλυτα, μαγειρέματα, καθαριότητες και οργάνωση θεμάτων που προτού κάνω παιδί δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι υπάρχουν. Τότε μου λείπουν λίγο οι φίλοι μου, τα ταξίδια, το shopping, το σινεμά, το να κοιτάω το ταβάνι. Τότε νιώθω λιγότερη ως μαμά.
Αυτή είναι η πραγματικότητά μου. Αυτή είναι η καθημερινότητά μου. Που καθώς η μικρή θα γίνεται πιο μεγάλη φαντάζομαι ότι θα αλλάζει. Το πόσο θα το δούμε -εύχομαι. Εξ αποστάσεως τα πράγματα πάντα μοιάζουν αλλιώς. Διάβαζα τις προάλλες μια αξιαγάπητη συνάδελφο, την οποία πολύ εκτιμώ, να προτείνει στις μέλλουσες μητέρες να εγκαταλείψουν τη δουλειά τους και να αφοσιωθούν στην οικογένειά τους, αν και εφόσον αυτό είναι εφικτό βέβαια. Προτού αποκτήσω παιδί δεν θα με έβρισκε αντίθετη. Τώρα θα διαφωνήσω. Και θα αντιπροτείνω στην καθεμιά να μην βιαστεί να πάρει τελεσίδικες αποφάσεις, προτού κρατήσει στην αγκαλιά της τουλάχιστον για ένα τρίμηνο το βλαστάρι της. Και όχι μόνο επειδή οι εποχές είναι δύσκολες. Αλλά κυρίως επειδή οι εποχές είναι άλλες. Εχουμε μάθει να εργαζόμαστε - ή αν όχι να εργαζόμαστε - να σπουδάζουμε, να ταξιδεύουμε, να κυκλοφορούμε, να έχουμε παρέες και ενδιαφέροντα, και όλα αυτά κάτι σημαίνουν για την προσωπικότητά μας. Η άφιξη ενός παιδιού είναι από μόνη της μια συνταρακτική αλλαγή στη ζωή μιας γυναίκας. Δεν είναι ανάγκη – αν δεν είναι ανάγκη - να μεταλλαχθεί σε κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που ήταν. Κάτι τέτοιο θα κατέστρεφε την ισορροπία της. Και δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο για ένα παιδί από μια ισορροπημένη μητέρα, έστω κι αν αυτό σημαίνει ότι θα λείπει λίγες ώρες από το σπίτι. Ευτυχώς υπάρχουν και οι γιαγιάδες και τα κινητά. Και πλέον μπορείς να πληροφορηθείς τα πάντα ακόμη και εν μέσω meeting.
Δημοσιεύτηκε στο site του Βήματος στις 17/11/2011
http://www.tovima.gr/vimadonna/mother/article/?aid=430717
Η αλήθεια είναι ότι από την πρώτη στιγμή που επέστρεψα στο γραφείο, οι αποσκευές μου ζυγίζουν λιγότερο. Και παραδόξως περιέχουν πιο όμορφα, πολύχρωμα και ευφάνταστα αντικείμενα. Ισως να παίζει ρόλο το είδος της δουλειάς μου, μιας δουλειάς πιο «τρελλούτσικης» και αφηρημένης σε σχέση με τα σοβαρά και πρακτικά ζητήματα που εγείρει η υπόθεση μητρότητα. Ισως πάλι να μου έκανε καλό οποιαδήποτε δουλειά θα αποσπούσε τις σκέψεις μου από μια αποκλειστική ενασχόληση και την εμμονική προσκόλληση που αυτή γεννάει – τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό. Ποτέ δεν θα το μάθω. Εκείνο όμως που έμαθα είναι ότι δεν ανήκω στο είδος της full time μητέρας και είμαι ok με αυτό. Ευτυχώς.
Ευτυχώς, διότι όταν γυρίζω το βράδυ από τη δουλειά, όσο κουρασμένη κι αν είμαι, έχω μεγάλη όρεξη να παίξω μαζί της. Με κλωτσάει, γελάμε. Μου τραβάει τα μαλλιά - πονάω, αλλά -, γελάμε. Την πιάνω από την κοιλιά και την κάνω αεροπλανάκι για να εξερευνήσει από άλλη οπτική το σπίτι μας, γελάμε. Την κάνω μπάνιο - με κάνει μούσκεμα, - γελάμε. Την ντύνω με τραγούδια, κλαίει. Χορεύουμε μήπως κοιμηθεί, της αρέσει, νυστάζω. Νυστάζω συνήθως πριν από εκείνη, αλλά είναι επειδή έχω ξυπνήσει πριν από εκείνη για εκείνη και δεν έχω κοιμηθεί μέσα στην ημέρα. Τις καθημερινές δεν έχω λεπτό για μένα. Κυριολεκτώ. Νιώθω όμως καλά. Τα σαββατοκύριακα που έχω χρόνο να κάνω αποτρίχωση, να βγω βόλτα στο σούπερ μάρκετ και να πιω έναν καφέ, κουράζομαι. Ισως επειδή παράλληλα τρέχω πίσω από στοίβες άπλυτα, μαγειρέματα, καθαριότητες και οργάνωση θεμάτων που προτού κάνω παιδί δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι υπάρχουν. Τότε μου λείπουν λίγο οι φίλοι μου, τα ταξίδια, το shopping, το σινεμά, το να κοιτάω το ταβάνι. Τότε νιώθω λιγότερη ως μαμά.
Αυτή είναι η πραγματικότητά μου. Αυτή είναι η καθημερινότητά μου. Που καθώς η μικρή θα γίνεται πιο μεγάλη φαντάζομαι ότι θα αλλάζει. Το πόσο θα το δούμε -εύχομαι. Εξ αποστάσεως τα πράγματα πάντα μοιάζουν αλλιώς. Διάβαζα τις προάλλες μια αξιαγάπητη συνάδελφο, την οποία πολύ εκτιμώ, να προτείνει στις μέλλουσες μητέρες να εγκαταλείψουν τη δουλειά τους και να αφοσιωθούν στην οικογένειά τους, αν και εφόσον αυτό είναι εφικτό βέβαια. Προτού αποκτήσω παιδί δεν θα με έβρισκε αντίθετη. Τώρα θα διαφωνήσω. Και θα αντιπροτείνω στην καθεμιά να μην βιαστεί να πάρει τελεσίδικες αποφάσεις, προτού κρατήσει στην αγκαλιά της τουλάχιστον για ένα τρίμηνο το βλαστάρι της. Και όχι μόνο επειδή οι εποχές είναι δύσκολες. Αλλά κυρίως επειδή οι εποχές είναι άλλες. Εχουμε μάθει να εργαζόμαστε - ή αν όχι να εργαζόμαστε - να σπουδάζουμε, να ταξιδεύουμε, να κυκλοφορούμε, να έχουμε παρέες και ενδιαφέροντα, και όλα αυτά κάτι σημαίνουν για την προσωπικότητά μας. Η άφιξη ενός παιδιού είναι από μόνη της μια συνταρακτική αλλαγή στη ζωή μιας γυναίκας. Δεν είναι ανάγκη – αν δεν είναι ανάγκη - να μεταλλαχθεί σε κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που ήταν. Κάτι τέτοιο θα κατέστρεφε την ισορροπία της. Και δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο για ένα παιδί από μια ισορροπημένη μητέρα, έστω κι αν αυτό σημαίνει ότι θα λείπει λίγες ώρες από το σπίτι. Ευτυχώς υπάρχουν και οι γιαγιάδες και τα κινητά. Και πλέον μπορείς να πληροφορηθείς τα πάντα ακόμη και εν μέσω meeting.
Δημοσιεύτηκε στο site του Βήματος στις 17/11/2011
http://www.tovima.gr/vimadonna/mother/article/?aid=430717
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου